ฉันกับคีตะเดินทอดน่องออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่การตัดไหมผ่านไปอย่างเรียบร้อย ซึ่งคุณหมอก็พูดให้ฉันสบายใจว่าจะไม่มีแผลเป็นอย่างแน่นอน
"เธออยากกลับบ้านเลยรึเปล่า"
อยู่ๆ คีตะที่เงียบมานานก็เอ่ยถามขึ้นมา ฉันหยุดเดินแล้วพลิกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูก็เห็นว่ายังพอมีเวลาเดินเล่นต่ออีกหน่อย
"ตอนที่เรามา ฉันเห็นทางโน้นมีร้านขายของกินเยอะแยะเลย ไปดูก่อนได้ไหม หรือว่านายมีธุระต้องรีบไปรึเปล่า"
"เปล่าๆๆ ไม่มีๆ ฉันก็ว่าจะชวนเธอไปหาของกินนี่แหละ"
คีตะว่าพร้อมทำหน้าอย่างมีเลศนัย เหมือนกับว่าเขากำลังคิดหรือวางแผนอะไรอยู่
"จริงอ่ะ งั้นก็ไปกัน"
แต่พอเราจะเดินต่อ ฝนก็ลงเม็ดโปรยปรายลงมา
อ้าว! ฝนตกอย่างที่คุณป้าว่าเลย ยังดีที่เรามีร่มมาด้วย นี่ถ้าไม่ได้คุณป้า เราสองคนคงเปียกแน่ๆ
คีตะรีบเอาร่มพับสามตอนออกมาจากกระเป๋าแล้วกางออก เมื่อฝนทำท่าจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นคนถือร่ม ส่วนฉันมีหน้าที่แค่เดินสวยๆ ก็
