"จะไปโรงเรียนเหรอจ๊ะน้องสาว ให้พวกพี่ไปส่งไหมจ๊ะ"
หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา ฉันไม่ยอมสบตากับพวกมัน แล้วรีบสาวเท้าเดินให้เร็วกว่าเดิม ก่อนจะนึกได้ว่าคีตะเดินตามหลังมานี่นา แต่พอหันกลับไปก็ไม่เห็นเขาแล้ว
ไอ้บ้านั่นทิ้งกันอีกแล้ว นึกไว้ไม่มีผิดจริงๆ
"เดินคนเดียวมันอันตราย ให้พวกพี่ไปส่งดีกว่านะจ๊ะน้องสาว"
ฉันอยากตะโกนออกไปดังๆ ว่าฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่โว้ย!
ไอ้คนที่พูดไม่พูดเปล่า แต่เดินมาดักหน้าฉันไว้ด้วย คนที่เหลือก็ขยับมายืนล้อมวงอยู่ด้านหลัง เป็นอันว่าฉันตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของพวกมัน
ใครสักคนยื่นมือมาจับแขน แต่ฉันก็สะบัดออกแล้วเบี่ยงตัวหลบ
"ถอยออกไปไกลๆ เลยนะ อย่ามายุ่งกับฉัน เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความบาดหมางต่อกัน เพราะฉะนั้นต่างคนต่างไปเถอะนะ"
ฉันพยายามทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่ในใจกลัวแทบจะฉี่ราดอยู่แล้ว
"ถูกต้องแล้วจ้ะน้องสาว เราไม่ได้มีความบาดหมางอะไรกันเลย พวกพี่ก็แค่อยาก
