จริงหรือฝัน
1716 คำ
ตอนที่11 จริงหรือฝัน
อ่านข้อความที่ไวท์ส่งมาเรียบร้อยก็วางสมาร์ทโฟนลงแล้วคว้าแก้วเหล้ามาถือไว้แทน
“คืนนั้นใครเหรอเฮีย ที่นั่งจูบกัน”
“มึงเห็นเหรอ”
“พวกเด็กเสิร์ฟมันพูดกัน” คลาสมองน้ำสีเข้มในมือแล้วกรอกมันลงคอ ก่อนจะวางแก้วที่มีแต่น้ำแข็งแล้วดันมันให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มเก็บไป
“เอาอีกไหมเฮีย”
“ไม่”
“อะไร มากินแก้วเดียวแล้วก็ไป”
เขาลุกจากเก้าอี้ทรงสูงก่อนจะเดินไปยังทางขึ้นชั้นสอง ผ่านหญิงสาวมากมายที่ยั่วยวนแต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาได้เลย ‘เอามานับไม่ถ้วนแล้ว’
เมื่อเท้าเหยียบที่ชั้นสองก็เห็นนิกกี้ย้ายตัวเองไปนั่งกับสาว ๆ ส่วนคนที่เพื่อนบอกว่าเมาก็ไม่เห็นจะเมาขนาดนั้น เขาเดิน ที่เดิมไม่นานไทเกอร์ก็พูดขึ้น
“ผมก็สงสารไอ้ไนน์นะ พลาดครั้งเดียวจริง ๆ”
“…”
“มันรักควีนฉิบหาย เสียหลักเลยพอเป็นแบบนี้”
“…” เขานิ่งเงียบเพราะไม่อยากฟังสักเท่าไร สายตาแอบชำเลืองมองไปยังหญิงสาวเจ้าตัวก่อนจะรู้ตัวว่าถูกไวท์จับสังเกตอยู่จึงเอาสายตากลับมา
“แต่ควีนคงโกรธมันไม่นานหรอก ความดีมันก็เยอะ”
“มึงก็อย่าไปชอบเด็กมันเข้าล่ะ อกหักตอนอายุจะสามสิบนี่เหี้ยเลยนะ” ไวท์พูดขึ้นพลางแสยะยิ้ม ‘ก่อนหน้ามันก็เคยเตือนไอ้เดย์แบบนี้’
“กูเนี่ยนะจะอกหัก? ใครจะโง่เหมือนไอ้ไทเกอร์”
“อ้าวเฮีย อยู่ ๆ มาเล่นผมทำไม”
“โง่งมงาย จับกดตั้งแต่แรกก็จบรอทำเหี้ยอะไรเสียเวลาตั้งสองปี” ไทเกอร์เอาเหล้ากรอกปากตัวเองเพราะจริง ๆ แล้วก็แอบเจ็บใจที่มันแต่เฝ้ามองห่าง ๆ จนเดียร์น่าตกไปเป็นของคนอื่นต่อหน้าต่อตา
“ผมนี่โง่ฉิบหายเลยว่ะ”
“มึงน่าจะรู้ตัวตั้งนานละ”
“ไม่ได้โง่หรอก ไอ้พวกเฮียของมึงมันเลวกันเอง” ไวท์พูดปลอบเพราะเห็นสีหน้าของรุ่นน้องเริ่มเปลี่ยน
“ทำไมคนทำเหี้ยถึงได้ความรักดี ๆ วะเฮียไวท์”
“มันก็ไม่ทุกคน คอยดูไอ้คลาส”
“เหี้ยอะไรกูอีกล่ะ”
“หึ ๆ” ไวท์แค่นยิ้มก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น ส่วนเขาก็เผลอมองไปทางนั้นอย่างไม่รู้ตัว และก็ได้เห็นว่าแวบหนึ่งควีนก็มองมาที่เขาเหมือนกัน
พรึ่บ
“ไปไหนไอ้คลาส”
“…” เขาไม่ตอบแต่เดินมาที่โต๊ะของสามสาวแล้วเบียดตัวลงนั่งข้างควีนที่อาการเริ่มไม่เหมือนคนสติเต็มร้อย
“พี่! มานั่งกับควีนทำไม” หญิงสาวหน้าแดงก่ำถามเสียงดัง ขณะที่นิกกี้ก็ขมวดคิ้วมองเขา
“เออ มึงไปนั่งเบียดน้องควีนทำไม”
“ก็ไม่มีที่ให้นั่ง” เมย์ต้องนั่งเบียดกับเดียร์น่าเพราะสละที่ให้นิกกี้ ควีนจึงยังคงนั่งอยู่ตัวคนเดียว
“มานั่งกับกูก็ได้”
“ตัวมึงอย่างกับควาย อึดอัด” พูดกับนิกกี้จบก็หันมองคนที่นั่งโซฟาตัวเดียวกัน ตาแดง หน้าแดง คอแดง มือจับแก้วเหล้าแน่นจ้องเขาเขม็ง
“ร้องไห้คิดถึงผัวเก่าเหรอ”
“เฮียคลาส! อย่าเพิ่งแกล้งเพื่อนเดียร์”
“เออ มึงพูดอะไรอย่างนั้นวะ”
ปึก
“เดียร์ กลับเถอะ” ควีนเคล้นเสียงพูดหลังจากกระแทกแก้วลงบนโต๊ะ
“ควีน เมย์เพิ่งมาถึงเองนะ”
“นั่นสิ จะรีบไปไหน”
“พี่ก็ไปนั่งที่อื่นสิ” ควีนเอาสายตากลับมาจ้องคนข้าง ๆ ตามเดิม และพอเขายักคิ้วใส่ภาพที่เคยทำอะไรต่ออะไรก็วับเข้าหัวจนเธอจะลุกหนี แต่ชายหนุ่มกลับใช้ท่อนแขนเกี่ยวรั้งลำคอระหงไว้ร่างเล็กเกือบล้มคะมำ ขณะที่เพื่อนของเธอต่างพากันหน้าเหวอ
“เฮ้ยพี่!”
“นั่งนี่!จะไปไหน”
“แล้วจะยุ่งอะไรด้วยล่ะ”
“ทำไมยุ่งไม่ได้เอาก็…” กลีบปากหนาถูกควีนปิดด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอ คลาสมองหน้าคนกรึ่มเมาแล้วบิดยิ้มภายใต้ฝ่ามือนั้น กระทั่งเสียงนิกกี้ทำลายความเงียบ
“อย่าบอกว่าได้กันแล้วนะ”
“ไม่ค่ะ”
“หึ แน่ใจ?”
“…” ทุกคนสัมผัสได้ถึงความไม่ปกติของทั้งสอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา กระทั่งควีนคว้าแก้วใบเดิมที่เหล้ายังเหลืออยู่มาสาดมันลงคอพลางเหวี่ยงแขนเขาไปให้พ้นตัว พรึ่บ
“หึ” คลาสแสยะยิ้มเย้ยหยันก่อนจะคว้าแก้วจากเธอมาเทเหล้าใส่แล้วกระดกมันหน้าตาเฉยทั้งที่รู้ว่ามีคนจับจ้องภาษากายตัวเองอยู่
“เลวว่ะพี่!”
“ก็เอาคืนไปสิ” ปึก ควีนวางแก้วที่เขายัดคืนใส่มือลงบนโต๊ะแทบจะทันที ดวงตาที่ผ่านการร้องไห้มาจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง
“สกปรก ใครจะใช้ร่วม”
“ปากยังดูดมาแล้ว อะไรกับแค่แก้ว”
“ควีนแม่งโคตรลดตัวเลยที่ทำอะไรแบบนั้น”
“…”
“จูบกับหมาดีกว่า”
“ควีน!” เดียร์น่าเริ่มขัดจังหวะเพราะคำพูดของเพื่อนมันแรงเกินไป ถึงคลาสจะไม่ใช่คนใจร้อนเท่าพี่ชายเธอ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจเย็นขนาดนั้น
อื้ออ อึก อึก อึก!!!
คางเรียวถูกบีบจนริมฝีปากเผยอ จากนั้นเขาก็คว้าเหล้าทั้งขวดมากรอกมันลงคอราวกับไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ และเพราะควีนพยายามหลีกหนีน้ำเมาเลยไหลตามเนื้อตัวจนชุดเปียกเป็นวงกว้าง
เพี๊ยะ!
สิ้นเสียงตบทั้งชั้นสองก็ตกอยู่ในความเงียบกริบ คลาสใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มข้างที่ชาไปชั่วขณะ ส่วนหญิงสาวที่โดนเหล้ากรอกปากเริ่มเสียการทรงตัว ก่อนที่เมย์จะพูดขึ้นกลางความสงบ
“กะ.. กลับเถอะ วันหลังค่อยมาใหม่เนอะ”
“ยังกลับไม่ได้!”
“เฮียคลาส…” เดียร์น่าเรียกเพื่อนพี่ชายที่คว้าข้อมือควีนไว้เสียงเบาหวิว ก่อนจะโดนสายตาคมกริบตวัดมองมา
“ปล่อยควีนนะ”
“กล้าตบกูต่อหน้าคนอื่นเหรอวะ!”
“เฮีย…เดียร์ขอโทษแทนควีนด้วยนะนางเมา”
“ใครตบให้มันขอโทษ” ควีนเบ้หน้าด้วยความเจ็บเมื่อข้อมือถูกบีบแรงราวกับจะให้มันแหลก ก่อนจะถูกกระตุกดึงจนร่างขยับไปใกล้เขามากขึ้น
“ควีน…ไม่ขอโทษคนเลวหรอก”
“เออ! กูชอบนักเก่ง ๆ แบบนี้อย่าเลิกเก่งซะก่อนล่ะ”
“ปล่อยนะเจ็บ” ควีนพยายามเอาข้อมือกลับแต่ก็เหมือนมันถูกล็อกด้วยคีมเหล็กไว้ นิกกี้มองสถานการณ์ตรงหน้านิ่ง ๆ เพราะก็เดาอารมณ์คลาสไม่ออกเหมือนกัน ขณะที่สองสาวกระซิบกันไปมาหน้าตาตื่น
“เฮียคลาสปล่อยเพื่อนเดียร์เถอะนะ เดียร์ขอ”
“ปล่อยก็เหี้ยละทำกูขนาดนี้!” เขาเหวี่ยงเสียงกลับใส่น้องสาวเพื่อน มือข้างหนึ่งยังจับควีนไว้แน่น อีกข้างหนึ่งรินเหล้าใส่แก้วแล้วยกมันสาดลงคอตัวเอง
“เดียร์เอาไง”
“ต้องเอาควีนกลับ”
“แล้วจะเอากลับยังไง เขาไม่ปล่อยง่าย ๆ แน่”
“ไอ้นิกกี้สั่งเหล้าชุดใหญ่มาดิ๊!”
“มึงจะสั่งมาทำไมไอ้คลาส สาว ๆ เขาจะกลับบ้านกันแล้ว”
“กูยังไม่ให้กลับ” นิกกี้ยอมโบกมือเรียกพนักงานสั่งเหล้าเพิ่มตามที่เพื่อนต้องการ ส่วนควีนยังคงพยายามบิดข้อมือให้หลุดแต่ก็ไม่สำเร็จเลย
“ควีน ขอโทษเฮียคลาสสิจะได้จบ”
“เลวกับคนอื่นแต่อยากได้คำขอโทษ ฝันอยู่เหรอ”
“จริงหรือฝันเดี๋ยวก็รู้”
ครู่เดียวเครื่องดื่มเต็มรถเข็นพร้อมถังน้ำแข็งก็ขึ้นมาเสิร์ฟ แต่เมื่อพนักงานกำลังจะหยิบโซดากับน้ำอัดลมคลาสกลับสั่งห้าม
“ไม่ต้อง”
“เอ่อ…”
“แค่นี้พอที่เหลือเอากลับไป” เครื่องดื่มที่จะใช้ผสมเจือจางความเข้มของเหล้าได้กลับไปพร้อมกับรถที่พนักงานเข็น เดียร์น่ากับเมย์ทำได้แค่มองตามมันตาปริบ ๆ
“หมดเมื่อไหร่ค่อยกลับ”
“เฮียคลาส! หมดนี่ตายได้เลยนะ!”
“…” เขาไม่พูดอะไรออกมาอีกแต่ปรายตามองหญิงสาวที่ล็อกข้อมือเธอ ก่อนจะคว้าแก้วขึ้นด้วยมือข้างที่ว่าง
“เอาไงเดียร์”
“เกอร์…”
“อยากช่วยเพื่อนก็กินให้หมด ไม่ต้องให้มันช่วย”
“เฮียคลาส… พวกเดียร์เคยกินเยอะขนาดนี้กันที่ไหนล่ะ”
“งั้นใครอยากก็กลับไปก่อนเลย”
“เฮียคลาสก็ปล่อยเพื่อนเดียร์สิ”
“ก็บอกว่าหมดนี่เดี๋ยวให้กลับ!” เดียร์น่าถึงกับพูดไม่ออก ไม่เคยเห็นเพื่อนพี่ชายโกรธใครขนาดนี้มาก่อน ขนาดที่นิกกี้ยังไม่อยากยุ่ง
เคร้ง
เมย์เปิดเหล้าขวดใหม่แล้วรินใส่แก้วทุกใบที่อยู่วางอยู่บนโต๊ะ เดียร์น่าเองก็ไปลากไทเกอร์กับไวท์ให้ยกเก้าอี้มานั่งช่วยกันดื่ม แต่ทว่าหนุ่ม ๆ กลับไม่ค่อยแตะมันกันสักเท่าไร ทำให้ส่วนใหญ่เป็นสามสาวที่จัดการมัน
อุ้บบบ
“เมย์!”
“…” เมย์ก็คว้าถังขยะใบเล็กขึ้นมาจากใต้โต๊ะแล้วสำรอกเอาทุกสิ่งทุกอย่างในท้องออกมา ขณะที่เดียร์น่าเริ่มเอนตัวหาที่วางหัวแล้ว
“ไอ้คลาส กูว่าไม่ไหวกันหรอกปล่อยน้อง ๆ มันกลับกันเถอะ”
“ใครอยากกลับก็กลับไปสิ”
“แล้วพี่มาอะไรกับควีนนักหนาฮะ!” คลาสเลิกเถียงกับคนเมาแต่ปรายสายตาคมกริบมองก่อนจะคว้าแก้วเหล้าที่ปราศจากน้ำแข็งขึ้นมากรอกใส่ปากของหญิงสาว มันลงคอบ้าง และก็หกราดร่างระหงเกือบครึ่ง
แค่ก ๆ ๆ ควีนพะอืดพะอมที่สุดตั้งแต่เคยเมา มันไม่ใช่การเมาที่ค่อยเป็นค่อยไปอย่างที่ผ่านมาเลยสักนิด เธอคิดว่าตัวเองยังมีสติดีแต่ร่างกายกลับควบคุมไม่ได้จนมันภาพมันมืดขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุด… พรึ่บ!
“ไอ้คลาส! น้องมันจะตายไหมวะ!”
- ผู้เขียน
