ตอนที่ 9 เพื่ออนาคต
1411 คำ
เจฟ part
วันนี้ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อจะเข้ามาที่ร้านจัดการเคลียร์เอกสาร และตรวจสอบการทำงานของพนักงาน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จร่ำลาเมียสุดที่รักแล้วก็โทรให้ไอ้ตินเอารถมารับทันที ระหว่างนั่งรถเพื่อจะไปที่ร้านพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กนักศึกษาที่กำลังรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมย์ ทำให้ผมฉุกคิดได้ว่า แพรวาเองก็อยู่ในวัยที่ต้องเข้ามหาวิทยาลัยเช่นกัน เธอยังเด็กมาก ยังจำเป็นที่ต้องมีสังคมเพื่อนฝูงในวัยเดียวกัน เรื่องนี้ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา
เมื่อถึงร้าน ผมก็ตรงขึ้นไปยังห้องทำงานจัดการเช็คเอกสารทุกอย่าง และดูรายงานวัดผลการทำงานของพนักงาน เสร็จแล้วก็รีบลงมาที่รถที่ลูกน้องรออยู่
"ไปโรงเรียนสตรีนฤรักษ์"
ผมสั่งไอ้ตินทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเก่าของแพรวา ที่รู้เพราะผมจำชุดนักเรียนที่เจอเธอวันแรกได้
"บอสจะไปซื้อโรงเรียนเหรอครับ"
ลูกน้องถามออกมาอย่างเคยชิน โดยปกติถ้าผมสั่งให้ไปที่ไม่ใช่โรงเรียนในเครือของผม นั่นหมายถึงผมต้องการเป็นเจ้าของโรงเรียนนั้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่
"เปล่า กูจะไปเอาวุฒิ ม.6 ให้แพรวา"
ผมตอบไปตามความจริง ลูกน้องคนสนิทได้แต่พยักหน้ารับรู้แล้วรีบขับรถออกไปทันที
@ โรงเรียน สตรีนฤรักษ์
"สวัสดีครับ ผมมาธุระเรื่องวุฒิจบการศึกษาของ นางสาวแพรวา สุทธิสาธร ครับ"
ผมแจ้งแก่เจ้าหน้าที่ฝ่ายทะเบียนที่ตึกข้างในโรงเรียน
"ไม่ทราบว่าคุณเป็นผู้ปกครองของเด็กรึเปล่าคะ"
เจ้าหน้าที่ถามผมออกมา จะบอกว่าเป็นผัวก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
"ผมเป็นคนจัดการเรื่องการเรียนของเธอทั้งหมดนับตั้งแต่นี้ครับ กรุณาให้ความร่วมมือด้วยครับ"
ผมพูดพลางยื่นนามบัตรที่มีตำแหน่งผู้บริหารของสถานศึกษาหลายแห่งไปให้ เจ้าหน้าที่สาวเมื่อเห็นนามบัตรก็พยักหน้าแล้วรีบจัดการหาเอกสารของแพรวาให้ผมทันที จริง ๆ แล้วผมไม่ชอบใช้อำนาจหรือเส้นสายสักเท่าไหร่ แต่บางครั้งมันก็จำเป็นอย่างเลี่ยงไม่ได้
เมื่อได้เอกสารทั้งหมดของเธอมาผมก็รีบตรงกลับคอนโดทันที ขณะนั่งอยู่ในรถ มือก็ค่อย ๆ เปิดอ่านผลการเรียนตั้งแต่ ม.1 ของเธอไปทีละหน้า แพรวาเป็นคนเรียนดีมาก ได้เกรดเฉลี่ย 4.00 แทบจะทุกเทอมเลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะคะแนนสอบปลายภาคของ ม.6 นี่ถ้าเธอไม่โดนไอ้พ่อสารเลวนั่นเอามาขายซะก่อน ด้วยเกรดเฉลี่ยระดับนี้คงเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยระดับต้น ๆ ของประเทศได้สบาย คิดไปคิดมาผมก็ยิ่งสงสารเธอ ภายใต้รอยยิ้มกว้างที่เธอมีให้ผมทุกวันอาจจะเก็บซ่อนความเสียใจไว้ข้างในใครจะไปรู้ได้
/////////
ชั่วโมงกว่า ๆ รถเก๋งคันใหญ่ก็มาถึงคอนโด ผมสั่งให้ลูกน้องกลับไปทันที แล้วรีบตรงดิ่งขึ้นไปหาแพรวา ใจจริงผมอยากจะพาเธอไปอยู่ที่บ้านให้สมกับที่เป็นนายผู้หญิง แต่แพรวายังไม่อยากไป ผมก็ตามใจ รอให้เธอปรับตัวได้มากกว่านี้ก่อนค่อยว่ากันอีกที
"กลับมาแล้วเหรอคะ แล้วนี่ถืออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย"
เสียงหวานใสแจ๋วทักทายพร้อมเดินเข้ามากอดทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับคำถามเมื่อสายตาก้มไปเห็นเอกสารมากมายที่ผมถืออยู่ในมือ
"แพรเปิดดูสิ เอกสารของแพรทั้งหมดเลย"
ผมบอกกับเธอแล้วก็ยื่นแฟ้มเอกสารทั้งหมดไปให้ เด็กสาวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับรับเอกสารในมือของผมไปเปิดดู
"เอกสารของหนูเหรอคะ"
แววตาสงสัยเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเปิดออกมาแล้วพบว่าในแฟ้มทั้งหมดเป็นเอกสารเกี่ยวกับการเรียนและผลสอบของเธอ
"พี่เจฟไปเอามาให้หนูเหรอคะ"
ผมพยักหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ แพรวายิ้มกว้างบ่งบอกว่าดีใจจนเห็นฟันขาว
"แพรอยากเรียนต่อมั้ยคะ ถ้าอยากเรียนต่อเดี๋ยวพี่จัดการให้"
ผมพูดพลางหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เธอ มือหนาก็ยกขึ้นมาลูบแก้มขาวอย่างอ่อนโยน
"หนูไปเรียนมหาลัยได้เหรอคะ พี่เจฟพูดจริง ๆ นะ"
น้ำเสียงตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่อยู่จนฉายแววออกมาทางดวงตาคู่สวย
"ได้สิ เพื่ออนาคตของแพร อะไรที่แพรอยากได้ อยากทำ พี่ให้ได้ทั้งนั้นแหละ ขอแค่แพรบอกพี่ก็พอ"
คำตอบของผมทำเอาคนฟังน้ำตารื้น หยดน้ำใส ๆ หยดลงมาจากดวงตาไหลรดแก้มขาว จนผมต้องเอื้อมมือขึ้นปาดคราบน้ำตาให้เบา ๆ
"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่พี่ดีกับหนูขนาดนี้"
คนตัวเล็กโผเข้ามากอดผมแน่น เธอโดนทำร้ายจากคนเป็นพ่อมามากพอแล้ว จากนี้ผมจะเป็นคนทำให้เธอมีความสุขเอง
"ไปล้างหน้า เปลี่ยนชุดดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกัน"
ผมเช็ดน้ำตาให้เธอจนแห้ง แล้วบอกให้แพรวาไปแต่งตัว เธอพยักหน้าตกลงอย่างว่าง่าย ไม่นานนักก็ออกมาในชุดเสื้อยืดกางกางขาสั้น
"มันไม่สั้นไปเหรอคะ"
คำถามที่ออกมาไวตามความคิดของผม ก็แค่ไม่อยากให้ใครมามองขาขาว ๆ นั่นก็แค่นั้นเอง
"แต่ชุดนี้พี่เป็นคนซื้อให้หนูเองนะ ไปกันเถอะค่ะ หนูหิวแล้ว"
ปากเล็กบ่นอุบอิบ แถมยังดึงข้อมือผมให้เดินตามเธอไปโดยที่ไม่ได้คิดจะไปเปลี่ยนชุดแม้แต่น้อย ไอ้เราก็ไม่กล้าบ่นต่อเดี๋ยวเมียจะพาลโกรธเอา
///////
@ ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง
ผมพาแพรวามาหาอะไรทานที่ห้าง เพราะเธอบอกว่าอยากจะทานอาหารญี่ปุ่น ขณะที่เดินอยู่ขาเล็ก ๆ ก็หยุดกึก ทำให้ผมก็หยุดตาม สายตาของเธอกำลังมองไปยังกลุ่มเด็กวัยรุ่นสี่ห้าคนที่กำลังเดินตรงมาทางเราพอดี
"แพร เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนาน วันรับผลสอบก็ไม่เห็น"
เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้น
"เราสบายดี พอดีไม่ว่างเราเลยไปเอาผลสอบช้าน่ะ"
แพรวาตอบกลับเด็กสาวที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่าของเธอ
"คนนี้ใครอะแพร หล่อจัง ญาติแกเหรอ"
คราวนี้เป็นเสียงของเด็กสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คนแรกเอ่ยถามขึ้น
"ไม่ใช่ญาติหรอกแก คนนี้แฟนเราเอง ชื่อพี่เจฟ"
คำตอบของแพรวาทำเอาหัวใจของผมพองโต ทีแรกผมเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะกล้าตอบเพื่อนว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ไม่แค่นั้นแพรวายังกระชับมือเล็กที่กุมมือผมอยู่ให้แน่นยิ่งขึ้น ก่อนที่จะขอตัวเดินต่อเพื่อจะไปทานอาหารญี่ปุ่น
"แพร ไม่อายเหรอคะที่ตอบเพื่อนไปแบบนั้น"
ผมถามเธอออกไปตรง ๆ
"เรื่องอะไรเหรอคะ หนูคุยกับเพื่อนตั้งหลายเรื่อง"
เสียงใสเอ่ยถามออกมา
"ก็เรื่องที่แนะนำพี่ว่าเป็นแฟนของแพรไงคะ"
แพรวาวางช้อนที่กำลังตักอาหารเข้าปาก แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"หนูจะอายทำไมคะ ก็เราเป็นแฟนกันจริง ๆ อีกอย่าง พี่ก็ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมใจดีอีกด้วย ถ้าไม่ใช่พี่ หนูก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ แล้วมีเหตุผลอะไรที่หนูต้องอายคะ"
คำตอบของเธอทำเอาหัวใจผมแทบละลาย จากที่รักเธออยู่แล้วเหมือนจะตกลงไปในหลุมรักเธออีกสักร้อยรอบ ตอบเสร็จเธอก็ก้มหน้าก้มตาทานต่อ ส่วนผมก็นั่งมองเธอด้วยสายตาที่อยากจะกลืนกินเธอแทนอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ตรงหน้า
//////////
- ผู้เขียน
