What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!] : EP 7
1539 คำ
ตอนที่ 7
"นอนได้แล้ว เดี๋ยวปริ้นซ์ จะไปนอนโซฟาข้างนอก"
"เมื่อตะกี้ ที่ปริ้นซ์จูบฉัน ก็คงเป็นเพราะอารมณ์พาไปอีกแล้วสินะ " ฉันพึมพำเมื่อปรินซ์เดินออกไปจากห้อง
แต่.. ปริ้นซ์ก็ไม่มีสิทธิ์ ที่จะมาทำแบบนี้กับเธอนะ เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของเขา ปริ้นซ์เห็นเธอเป็นอะไร ไอ้อสูรเมากาม ไอ้.. ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าถึงจะเหมาะกับปริ้นซ์
บิวตี้โกรธที่ทำอะไรปริ้นซ์ไม่ได้ ว่าแล้วก็นอนดีกว่า
เธอเดินไปล็อคประตู แล้วก็ไม่ลืมที่จะโทรไปบอกป้านวลที่ดูแลเธอมาแต่เด็ก ถึงท่านจะเป็นแค่คนใช้ แต่ฉันก็เคารพป้านวลเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง
กดโทรปุ๊บ รับปั๊บ ป้านวลคงเป็นห่วงเธอ และก็คงรอโทรศัพท์เธออยู่อย่างแน่นอน
"ป้าคะ รู้น๊าว่ายังไม่นอน เป็นห่วงบิ้วเหรอคะ"
[คุณหนูก็รู้นี่คะ ว่าป้าเป็นห่วง]
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ บิ้วอยู่กับคุณหนูปริ้นซ์ของป้านวลนี่แหล่ะค่าา คืนนี้คงไม่ได้กลับบ้านนะคะ "
[คุณหนูจะไปค้างที่ไหนคะ เป็นผู้หญิง ป้าเป็นห่วง]
"ถ้าอย่างนั้น ป้านวลก็ถามคุณหนูปริ้นซ์ของป้านวลเองนะคะ"
บิวตี้เปิดประตูโผล่หน้า ยื่นโทรศัพท์ในมือส่งให้ปริ้นซ์ แล้วบอกปริ้นซ์ ให้คุยกับป้านวล
พอปริ้นซ์รับโทรศัพท์ ก็คุยจ้อทันที
"ครับป้านวล คุณหนูบิ้วของป้า อยู่กับปริ้นซ์ไม่ต้องเป็นห่วง ป้านอนพักผ่อนนะครับ ดึกมากแล้ว /ครับ /ฝันดีครับป้านวล"
[อยู่กับนายนี่นะ ไม่ต้องเป็นห่วง น่าเป็นห่วงล่ะไม่ว่า ไว้ใจได้ที่ไหนกันค่าาป้านวล : ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว]
ปริ้นซ์ยื่นโทรศัพท์คืนมา พร้อมทำตาหวาน บิ้วรับคืนมา แต่ไม่อยากมองหน้าเขาสักเท่าไหร่ แล้วปิดประตูล็อคไว้เหมือนเดิม
ถึงแม้จะล็อคประตู ปริ้นซ์ก็มีกุญแจ ถ้าเขาจะเข้ามาจริง ๆ เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ไม่อยากจะคิดอะไรมากให้ปวดหัว ง่วงนอนแล้วด้วย
..ก็ สองคืนเต็มๆ ที่ร่างกายนอนไม่เพียงพอ ว่าแล้วก็นอนดีกว่า
แต่ทำไมภาพที่ปริ้นซ์เดินกอดกับยัยอึ๋มนั่น คำพูดหวาน ๆ ที่ฟังแล้วเลี่ยน แล้วไหนเขายังจะไปส่งกันถึงบ้านอีก
ทำไมมันเจ็บจี๊ด ๆ อย่างนี้ด้วยนะ
และไหนจะเรื่องคอนโดนี่อีก ทำไมปริ้นซ์ถึงไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ แล้วถ้าปริ้นซ์ไม่เจอเธอในคืนนี้ สองคนนั่นคงจะ...มีซัมติงกันแน่
และบิวตี้พอจะเดาได้ว่า.. หลังจากที่ปริ้นซ์ส่งเธอกลับบ้าน ปริ้นซ์ก็ออกมาเที่ยวผับกับผู้หญิง เขาเที่ยวกลางคืนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำแบบนี้บ่อยแค่ไหนแล้ว บิ้วมีคำถามในหัวเยอะแยะเต็มไปหมด
โอ้ยย!! นอน นอนได้แล้วบิวตี้ :ฉันเตือนตัวเอง
[PRINCE TALK]
ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ ที่จูบบิ้วเมื่อสักครู่ ก็เห็นปากบางสีชมพูระเรื่อของเธอแล้ว คือผมอยากจูบครับ คนอะไรยิ่งจูบก็ยิ่งหวาน และกลิ่นตัวของเธอ นี่หอมมากยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้ผมคลั่งได้เลย
ผมได้กลิ่นหอมจากตัวของบิ้วทุกวัน ผมจะคลั่งตายอยู่แล้วครับ ผมถึงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้บิ้วไงครับ
ดีนะครับที่ผมมีสติอยู่บ้าง จึงรีบออกมาข้างนอกก่อน เพราะผมกลัวว่า ผมจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบิ้ว กำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
ที่จริงคืนนี้ผมตั้งใจจะสนุกให้เต็มที่ กับน้องปุ๊กปื๊ก อยากจะปลดปล่อยอะไรสักหน่อย
แต่ดันมาเจอบิ้ว แอบหนีเที่ยวซะงั้น ทั้ง ๆ ที่บิ้วไม่ชอบเที่ยวกลางคืน แล้วเธอยังดื่มเหล้าอีกด้วย ส่วนการแต่งตัวก็ดูจะขัดตาผม คิดแล้วของขึ้นครับ น่าจับตีให้ก้นลาย จะได้เข็ดหลาบ
ที่สำคัญ คือ บิ้วมาเจอผมควงน้องปุ๊กปิ๊กนี่แหล่ะ ผมคิดว่าบิ้วคงเสียใจแน่ ๆ บิ้วก็น่าจะรู้ว่า ผมเป็นแบบนี้ แต่ไม่เคยเจอแบบเห็นกับตาตัวเอง เท่ากับครั้งนี้..เฮ้อ!
แต่ตะกี้ บิ้วน่ารักมาก เธอเป็นคนใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเสมอ
เธอไม่ลืมที่จะโทรไปบอกป้านวล เพราะถ้าเธอไม่โทรไป ผมบอกเลยครับว่า ป้านวลไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ เพราะมัวแต่เป็นห่วงเธอ
[PRINCE END]
เมื่อคืนผมแอบเข้ามาในห้องนอน ตอนที่เธอหลับสนิทแล้ว
ผมแค่อยากเข้ามานอนกอดเธอครับ ไม่ได้คิดจะทำอะไรนะครับ
แค่กอดผมก็ชื่นใจแล้ว ดูเหมือนผมจะเป็นคนโรคจิตไปทุกทีแล้วครับ
และตอนนี้ก็สายมากแล้ว บิ้วยังคงหลับสบาย คงเพราะเพลียมาก หลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ยัยคุณหนูตัวแสบเอ้ย! ผมมานอนกอดทั้งคืน มานอนข้าง ๆ เธอยังไม่รู้ตัวเลย
ตอนนี้ผมก็กำลังนอนมองคนสวยของผม ซึ่งเธอกำลังหลับอยู่ ขนาดหลับยังดูสวย และน่ารักที่สุด
ตื่นมาเจอผมนอนอยู่ด้วย เธอคงโวยวายน่าดู
"งื้อออ"
เธอกำลังจะตื่นแล้วครับ
พอบิ้วลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็น คือ สายตาของปริ้นซ์ ที่จ้องมองฉันอยู่ก่อนแล้ว จ้องอยู่นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ น่าอายที่สุด ไอ้เจ้าชายอสูรโรคจิต
" เอ๊ะ! ปริ้นซ์มานอนอยู่ตรงนี้ทำไม คิดอยู่แล้วเชียว คนเจ้าเล่ห์"
นั่นไงครับเริ่มโวยวายแล้วไง
"ก็เข้ามานอนกอดตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับคนสวย เห็นหลับสบายเลยไม่อยากปลุกครับ"
"ออกไปเลยนะปริ้นซ์" เธอรีบไล่ทันที
"ครับ ครับ ออกแล้วครับ ๆ อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ นี่ชุดชุดบิ้ว ปริ้นซ์ให้แม่บ้านซักรีดให้เรียบร้อยแล้วครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวปริ้นท์พาออกไปหาอะไรกินกัน แล้วพาไปส่งบ้านครับ แต่ขอขับรถบิ้วนะ รถคันโปรดปริ้นซ์อยู่ที่บ้าน ส่วนอีกคันที่จอดอยู่ที่ผับตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่คันนั้นบิ้วห้ามนั่ง เพราะมันไม่เหมาะกับบิ้ว"
"ก็ออกไปสิ จะลุกเข้าห้องน้ำ พูดมากอยู่ได้ คันไหนก็ไม่อยากนั่งทั้งนั้น ชิ๊ส์!"
เมื่อเราทั้งคู่อาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย [อ๊ะๆ ไม่ได้อาบด้วยกันนะ อย่าเข้าใจผิด] และปริ้นซ์ไม่ลืมที่จะเอาเสื้อแจ็คเก็ตของเขา ให้ฉันสวมทับชุดเดรสอีกที
"ใส่แจ็คเก็ตซะ ชุดนี้มันโป๊ะ ต่อไปก็แต่งตัวให้มันมิดชิดหน่อย ปริ้นซ์ไม่ชอบให้บิ้วแต่งตัวโป๊ะ เข้าใจไหม?" ปริ้นซ์ทำเสียงดุ
บิ้วเงียบพร้อมกับมองหน้าปริ้นซ์ และไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจ กำลังคิดว่าเขาจะมาวุ่นวายกับเธออีกทำไม
ปริ้นซ์ขับรถพามากินข้าว เป็นการกินข้าวที่เราทั้งคู่ไม่พูดคุยอะไรกันเลย
หลังจากกินข้าวเสร็จ ปริ้นซ์ก็ขับรถมาส่งที่บ้าน ก็เหมือนเดิมบรรยากาศภายในรถเงียบ เพราะไม่รู้จะคุยอะไรเหมือนกัน จนเริ่มรู้สึกอึดอัด
พอมาถึงบ้าน ปริ้นซ์ก็ขับรถของเธอเข้าไปจอดยังโรงจอดรถ
เราลงจากรถพร้อมกัน !
"ถ้าจะไปเที่ยว หรือไปไหน ต่อไปปริ้นซ์ต้องรู้ทุกครั้ง"
ปริ้นซ์เริ่มออกคำสั่ง ทำให้เธอหันมองหน้าเขาทันที
"ไม่จำเป็นนะปริ้นซ์ บิวตี้จะไปไหน จะทำอะไร มันเป็นเรื่องส่วนตัวของบิวตี้ บิวตี้โตแล้ว ทีปริ้นซ์ไปไหน ทำอะไร ซื้อคอนโดเมื่อไหร่ บิ้วไม่เห็นจะอยากรู้เรื่องเลย เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ ต่างคนต่างอยู่ได้ไหม ปริ้นซ์ไม่ต้องคอยมารับ-ส่งแล้ว บิ้วจะขับรถไป มหา'ลัยเอง และต่อจากนี้ ปริ้นซ์อยากจะทำอะไร ก็เชิญตามสบาย ไม่ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีก และขอร้องนะ เคารพสิทธิ์ของบิ้วด้วย และอย่ามาทำอะไรตามใจ ตามอารมณ์ปริ้นซ์อีก และเรื่องจูบ ช่วยไปทำแบบนั้นกับคนอื่น อย่ามาทำแบบนั้นกับบิ้วอีกเป็นครั้งที่สาม เพราะบิ้วจะไม่ยอมปริ้นซ์แล้ว จำไว้"
บิวตี้พูดแบบร่ายยาวรวดเดียวจบ ก็มันอัดอั้น และจะไม่ทนแล้ว
พอพูดจบ เธอก็รีบเดินเข้าบ้าน แบบไม่มองหันหลังกลับไปดู ที่ไม่มอง ไม่ใช่อะไรนะ น้ำตามันไหลแล้ว และก็กลัวใจอ่อน ถ้าเผลอไปมองหน้าปริ้นซ์
********************
To be continue
- ผู้เขียน
