“พอ...พอค่ะน้ำหวานไม่ไหวแล้ว” สาวน้อยใต้ร่างหนาอ้อนวอนเสียงกระเส่าขอความเห็นใจให้ณกรยับยั้งบทรักลงเสียที มธุรสถูกพามาที่บ้านพักหลังน้อยตั้งแต่ทานมื้อเที่ยงเสร็จ นี่ก็ปาเข้าไปเกือบจะมืดอยู่แล้ว ชายหนุ่มผู้มีกำลังหลายแรงม้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดรุกรานร่างกายของเธอเลย “ไหวสิ...น้ำหวานไหวทุกวันอยู่แล้ว” ณกรที่กำลังขยับโยกอยู่เหนือร่างบางพร่ำบอกเสียงแหบพร่าไม่ต่างกัน มธุรสหอมหวานเย้ายวนเสียจนเขาไม่อยากห่างจากเธอเลยซักนาที อยากจะสอดประสานกายกันอยู่อย่างนี้ตลอดเวลาด้วยซ้ำถ้าเป็นไปได้ เจ้าหล่อนเหมือนสิ่งเสพติดที่เขาจะขาดไม่ได้ นับตั้งแต่วันแรกที่เขาพาเธอมาปรนเปรอที่นี่นับได้ก็สองเดือนกว่าผ่านมาแล้วที่มธุรสจะต้องติดตามเขามาทำงานด้วยทุกวัน โดยชายหนุ่มอ้างกับมารดาว่าจะให้หญิงสาวมาเรียนรู้เรื่องการทำบัญชี แต่เปล่าเลย...คนเจ้าเล่ห์กลับใช้งานเธอเฉพาะบนเตียงเท่านั้น ทุกวันเขาต้องเร่งรีบทำงานให้เสร็จ