ปึก!!!!! เสียงผนังกำแพงถูกมือใหญ่ทุบจนสุดแรง แต่มันก็ไม่ดังพอให้มธุรสและภูมิศิลาที่ยังคงกอดปลอบประโลมกันอยู่ได้ยิน เจ้าของกำปั้นกำมือแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน ฟันคมขบเข้าหากันจนเกิดเสียงเสียดสีกระทบกันให้ได้ยิน
“น้ำหวาน...” เสียงเรียกชื่อที่เค้นออกมาจากลำคอผ่านไรฟันที่ขบเข้าหากันแน่น บ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้คนพูดกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธจัด ณกรมายืนอยู่ตรงมุมหลังบ้านที่เชื่อมต่อกับโรงจอดรถตรงนี้ได้สักพักแล้ว ในตอนแรกเขาจะมาขับรถออกไปข้างนอก แต่สายตาเจ้ากรรมกลับซัดมองไปยังสวนหย่อมหลังบ้านซึ่งอยู่ไกลพอสมควร แค่ได้เห็นว่าตรงที่นั่งม้าหินอ่อนมีร่างสองร่างนั่งกอดกันกลมดิก เขาก็ถึงกับชาวาบไปทั้งตัว
นั่นเพราะคนสองคนนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นมธุรสเมียโดยพฤตินัยกับภูมิศิลาพี่ชายต่างสายเลือดของเขานั่นเอง ชายหนุ่มสาวเท้าเดินเข้าไปหาคนทั้งสองอย่างเบาหวิวแล้วยืนแอบอยู่ตรงมุมบ้านเพื่อดูให้แน่ชัด เขาไม่ได้ยินหรอก
