มธุรสค่อยๆ ใช้มือบรรจงพับผ้าทีละชิ้นเพื่อจัดใส่กระเป๋าตามคำสั่งของเจ้าของบ้าน หลังจากณกรอุ้มจันทร์ฉายไปแล้วหญิงสาวก็ได้แต่นั่งร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เธอไม่ได้ทำ สิ่งที่เธอถูกยัดเยียดให้รับผิด และณกรไม่แม้จะถามเธอสักคำว่าจริงหรือเปล่า เขาเชื่อในสิ่งที่จันทร์ฉายพูดจนหมดตัวหมดใจ
กาฝากที่ไร้ค่าคงถึงเวลาแล้วที่จะต้องแห้งเหี่ยวพลัดหล่นจากต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดมาด้วยความอ่อนแรง ยามนี้สิ่งที่บอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็คือลมหายใจ ณกรใช้ให้เธอเก็บเสื้อผ้า แสดงว่าเขากำลังไล่เธอออกจากบ้านหลังนี้ ความจริงแล้วเธอควรจะดีใจไม่ใช่หรือที่ไม่ต้องทนอยู่รับรู้ความรักที่ชายหนุ่มมีให้กับคนรักและลูกของเขา แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกหวิวๆ เหมือนใจจะขาด
หัวใจเหมือนมันจะเต้น…ช้าลง…ช้าลง…เพราะถูกทำร้ายอย่างสาหัส
หญิงสาวจัดการเก็บของที่จำเป็นเท่านั้นใส่กระเป๋าใบไม่ใหญ่นัก ทุกอย่างเธอได้มาตอนเข
