10 วันผ่านไป
ท่ามกลางสายลมพาดผ่านเมฆา จนยอดไม้เอนไหวไปตามแรงลม เสียงบรรเลงจากกู่ฉินดังก้องกังวานไปทั่วขุนเขาหลงเมิ่ง บริเวณหนาผาที่เป็นลานหินกว้าง บัดนี้กลายเป็นสถานที่ฝึกฝนฝีมือการบรรเลงกู่ฉินอยู่เป็นประจำของผู้ที่ได้หวนคืนกลับมามีชีวิตใหม่
และบางครั้งใบไม้สีเขียวที่ผลิใบได้ไม่นานถูกนางนำมาเป่าเลียนแบบเสียงขลุ่ยอันแสนไพเราะก้องกังวาน ถึงแม้ว่าหรงเฉินจะทำขลุ่ยไม้ไผ่ให้นางแล้วก็ตาม แต่ด้วยเพราะว่าที่พี่เขยไม่ได้ล่วงรู้ศาสตร์ทางด้านดนตรี จึงไม่ล่วงรู้ว่านางต้องการขลุ่ยให้เสียงเวลาเป่าออกมาเป็นเช่นไร
ในขณะที่ด้านหน้าเทือกเขาหลงเมิ่ง บุรุษรูปงามภายใต้อาภรณ์ขาวจะมายืนฟังเสียงบรรเลงจากกู่ฉินที่ดังก้องกังวานเป็นเช่นนี้ตลอดระยะเวลาสิบวันที่ผ่านมา และยิ่งมีเสียงเป่าขลุ่ยขับขานท่วงทำนองนุ่มนวลสลับกับเสียงกู่ฉินอยู่เป็นระยะๆจนอุปราชรูปงามแอบชื่นชมผู้มีศาสตร์ทางดนตรีผู้นี้เป็นยิ่งนัก
อินอวิ๋น
