ตอนที่ 17 กลับตัวไม่ทัน(1)
“ศิษย์น้อง!” อวิ๋นจิ้งร้องเรียก เขาและศิษย์ร่วมสำนักอีกสี่คนรีบสืบเท้าเข้าหาหงหลิงด้วยความเป็นห่วง แต่ละคนเหงื่อกาฬหลั่งริน ใบหน้าเผือดสีเพราะเร่งฝีเท้าตามหานางตลอดทาง เมื่อครู่เห็นละอองแสงสีทองลอยขึ้นมาจากจุดนี้จึงได้ตามมา มิคาดว่าหงหลิงอยู่ตรงนี้จริงๆ
ในสายตาของศิษย์ในสำนัก ที่พวกเขาเห็นก็คือชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังยืนชมความงามของดอกจี้ฮวาสีม่วงอ่อน อาภรณ์สีเขียวอ่อนสะบัดพลิ้ว กลีบบุปผาสีม่วงปลิดปลิวตามลมและร่วงหล่นสู่ลำธารด้านข้าง ปอยเส้นผมสีดำสนิทระข้างแก้มขาวซีด ทั้งงดงามทั้งแฝงกลิ่นอายความเศร้ากำสรดราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดจากฝีมือของจิตรกรเอกแห่งเฟิงหยาง
หงหลิงละสายตาจากต้นจี้ฮวา “มารชุดม่วงตายแล้ว” นางกล่าวเพียงเท่านั้น ก้มลงเก็บขลุ่ยหยางเยี่ยนขึ้นมาปัดฝุ่นดินออก ก่อนจะสืบเท้าเข้าหากลุ่มของอวิ๋นจิ้ง กล่าวอีกประโยคหนึ่ง “ยังมีกลิ่นอายของมารอยู่ พวกเราต้องร
