ตอนที่ 15 แรกวสันต์มาเยือน (2)
เม็ดฝนสาดซัด อสนีบาตดังกึกก้องกัมปนาทราวกับตอบรับอารมณ์ที่กำลังแปรปรวนของชายหนุ่ม เฉียนเวยยืนอยู่กลางที่โล่ง ในมือมีกระบี่คมกล้าเล่มหนึ่ง แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย ทว่าไม่อาจซ่อนประกายตาสับสนได้ มือแกร่งวาดกระบี่เป็นกระบวนท่า ร่างกายคล่องแคล่วประเปรียว เพลงกระบี่ไม่ช้าไม่เร็ว แม้จะดูนุ่มนวลลื่นไหลทว่ากลับแฝงมีกลิ่นอายแข็งกร้าว ตัวกระบี่สีเงินสะท้อนสายฟ้าที่สว่างวาบเป็นระยะ ราวกับมิได้เกรงกลัวว่าอสนีบาตเบื้องบนจะฟาดลงมายังเขาแม้แต่น้อย
สำนักคุนหลุนมิได้มีความโดดเด่นที่เพลงกระบี่ แต่เดิมให้ศิษย์ในสำนักฝึกเพื่อเพิ่มความแข็งแรงของร่างกาย ยามนี้กลับถูกเฉียนเวยใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์
คมกระบี่กล้าตัดผ่านสายฝน เม็ดฝนเปรียบดั่งกระสุนเหล็ก ครั้นปะทะกับพื้นหินก็บังเกิดเป็นร่องรอยรุนแรงนับไม่ถ้วน
สับสน...
ใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาว้าวุ่น...เหตุใดเขาจึงไม่สามารถควบคุมตัว
