#เวลาต่อมา
“พี่ธามปล่อยหนูนะ” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการถูกมัดไว้กับหัวเตียง
ใช่! ฉันถูกเขามัดเอาไว้....
“หยุดดื้อก่อนพี่ถึงจะปล่อย”
“ก็ปล่อยก่อนสิ โอ๊ย เจ็บ ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่มันก็ไม่หลุดออกสักที
“ปากเก่งขนาดนี้คงยังไม่เข็ดสินะ งั้นคืนนี้ก็นอนไปแบบนี้แหละ” เขาทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงฉันจึงรีบพูดขึ้น
“โอเค หนูจะไม่ดื้อแล้ว สัญญา” ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“อย่าทำแบบนี้อีก อย่าให้มีครั้งที่สอง ครั้งนี้ถือว่าพี่แค่เตือนเรานะ....”
“อืม”
“พูดดีๆ”
“ค่ะ” จากนั้นเขาก็เดินมาแก้มัดมือให้ฉัน และเดินออกไปจากห้องทันที...
>>อีกด้าน
เมื่อประตูปิดลงธามก็ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองอย่างหนักใจ นี่แค่วันแรกนะเธอยังดื้อกับเขาขนาดนี้ ถ้านานกว่านี้ละ ร่างสูงไม่อยากจะคิดเลย เขาไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปเขาจะรับมือกับเด็กดื้ออย่างซิลฟี่ไหวได้อีกแค่ไหน
หวังว่าจะไม่ตบะแต
