8
1188 คำ
8
ปกรณ์เดินออกมาจากที่ซ่อนราวกับนักย่องเบา เขาก้าวมาทางด้านหลังของเธอ ความเนียนสวยของผิวเนื้อที่กระจ่างใส เรียบเนียนจนเขาอยากจะสัมผัส พิมลวัลย์ไม่ได้เอะใจเลยว่ามีใครบางคนยืนซ้อนด้านหลังของเธออยู่ เขาใช้ลำแขนรัดร่างของเธอแน่น
“เอาแขนที่สกปรกออกไปจากตัวของฉันเดี๋ยวนี้นะ” อาการตกใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอสั่งเสียงเฉียบหากแต่เขาหาปฏิบัติตามไม่ รัดร่างของเธอมากยิ่งขึ้น ลำตัวและลำแขนที่ถูกเขาพันธนาการไว้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
“ปล่อยนะ...บอกให้ปล่อยไงเล่า” เธอพูดเสียงเข้ม พยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมแขนกำยำแข็งแรงของเขา
“ไม่ปล่อยมีอะไรมั้ย?...เมียเก่ามาอยู่ในอ้อมแขนอย่างนี้ ผัวเก่าอย่างฉันไม่โง่พอที่จะปล่อยเธอไปหรอก...จริงมั้ย?” น้ำเสียงของเขาแตกพร่าอยู่ชิดใบหูหอมสะอาด กลิ่นกายสาวหลังการอาบน้ำช่างหอมหวนชวนให้สัมผัสยิ่งนัก รู้สึกกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถูก ร่างของเธอหยุดการเคลื่อนไหว เมื่อลมหายใจร้อนๆ กระทบกับกกหูของเธอ เสียงของเขาแตกกระจายแน่นในส่วนรับฟัง ทำให้เธออื้ออึง การใกล้ชิดกับบุรุษเพศมันทำให้เธอร้อนและร้อน ระคนตื่นเต้น
“ปล่อย...ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องให้ลั่นบ้าน ให้ได้ยินไปถึงบ้านหลังใหญ่เลยคอยดู อยากรู้นักว่าถ้าเมียของคุณมาเห็นฉันอยู่ในอ้อมแขนของคุณแบบนี้ คุณจะแก้ตัวว่ายังไง?” เธอพูดอย่างเป็นต่อ น้ำเสียงดูจริงจัง ปกรณ์อึ้งไปนิดก่อนจะตอกกลับอย่างแสบสัน ชนิดที่ว่าพิมลวัลย์ไม่กล้าเถียงสวนมา
“ร้องไปสิ...ร้องเลย ถ้าเสียงของเธอไม่ดังพอฉันจะเอาไมค์มาให้ เธอจะได้ร้องดังๆ ให้ทุกคนได้ยิน แล้วพวกเขาจะได้มาที่นี่ ลูกสาวของเธอจะได้รู้ว่าแม่ของเขาใจง่ายมากแค่ไหน ที่พาผู้ชายมากกกอดถึงห้อง ร้องสิร้องเลย”
พิมลวัลย์นิ่งเงียบเมื่อประโยคเสียดทานดังออกมาจากเรียวปากของเขา เธอแคร์ความรู้สึกของลูกสาวบุญธรรมมากที่สุด อยากให้ภาพของมารดาเป็นภาพที่สวยงามในความรู้สึกของลูกสาว ไม่ใช่เป็นผู้หญิงใจง่าย ไม่รักนวลสงวนตัวเหมือนกับที่เธอพร่ำสอน
“จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า?” เธอระงับสติอารมณ์เอ่ยถามความต้องการของเขา ตอนนี้เธอเสียเปรียบทุกประตู ปมผ้าขนหนูที่เธอรัดไว้เริ่มคลายออกทีละนิด เป็นเพราะเธอดิ้นรนและลำแขนหนาทั้งสองอยู่ใต้ราวนมของหญิงสาว จึงทำให้ปมผ้าขนหนูคลายออกได้โดยง่าย นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดดิ้น ไม่เช่นนั้นผ้าขนหนูต้องหลุดลงมาแน่
“เอายังไงดีล่ะ?...จะทำยังไงดีน้อ...” เขาพูดอย่างกวนๆ อารมณ์ดีไม่ทุกข์ร้อน ยิ้มอย่างเป็นต่อเมื่อทำให้ร่างบางสงบนิ่งลงได้ เขายังมีวิธีอีกมากที่จะจัดการกับผู้หญิงแสบคนนี้
“จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า อย่าโยกโย้?” เธอถามอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมผสานกับกลิ่นกายกำยำ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นระส่ำ ยามที่กลิ่นกายนี้กระทบกับปลายจมูกของเธอ แผงอกกว้างที่แนบชิดกับแผ่นหลังบาง อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เธอเป็นอะไรไป เธอควรจะรังเกียจเขาไม่ใช่หรือ ใช่ ต้องรังเกียจเขา พิมลวัลย์จึงดิ้นรนอีกครั้งเมื่อจับทางความรู้สึกของตัวเองได้ หากแต่เธอลืมไปว่าปมผ้าขนหนูคลายออกทีละนิด จนกระทั่ง...
ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย นัยน์ตาสุกสกาวด้วยความตื่นเต้น ความสูงของชายหนุ่มที่มีมากกว่าหญิงสาว ทำให้เขามองเห็นทรวงอกที่เป็นอิสระหลังจากที่ปมผ้าขนหนูคลายออก ดูเหมือนว่าพิมลวัลย์ยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ทรวงอกสวยงามอวบใหญ่อยู่ในสายตาของเขา มือหนาเลื่อนขึ้นมาเล็กน้อย กอบกุมทรวงอกเปลือยเปล่า ในขณะที่ลำแขนหนายังคงรัดร่างบางต่อไป วินาทีที่ฝ่ามือใหญ่จับต้องทรวงอกของเธอ ร่างของเธอแข็งดุจดั่งหุ่นขี้ผึ้ง นิ่งราวกับน้ำที่สงบไร้คลื่นลมแรง หัวใจดวงน้อยหลุดลอยไปไกลหาความเร็วของจังหวะการเต้นไม่ได้
“เอามือของคุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ...” เธอพูดเสียงค่อนข้างสั่น สัมผัสที่เธอไม่เคยรู้จัก ไม่มีชายใดที่กล้าทำกับเธอแบบนี้ มันทำให้ร่างกายของเธอเริ่มร้อนยามที่มือแกร่งคลึงเบาๆ ที่ยอดถัน เขาไม่ทำตามคำสั่งของเธอ แต่กลับซบใบหน้าลงที่ลำคอขาวผ่องแทนเพื่อเป็นการแก้แค้นเล็กๆ น้อยๆ และเป็นการทำตามความเรียกร้องจากส่วนลึกของจิตใจด้วย ร่างของเธอชาวาบไปทั่วร่างเมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสกับลำคอของเธอ ความสดชื่นจากการอาบน้ำเมื่อครู่ ค่อยๆ จางหายเมื่อความร้อนผ่าวไหลอาบไปทั่วร่าง เขาซุกซบควานหาความหวานอย่างเคลิบเคลิ้ม ในขณะที่เธอพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
พิมลวัลย์ใช้กำลังที่มีเดินถอยหลังอย่างแรงและเร็ว ปกรณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวถอยร่นไปตามจังหวะที่เธอก้าวถอยหลัง จนกระทั่งเสียงของแผ่นหลังหนากระแทกกับบานประตูตู้เสื้อผ้าอย่างแรง เขาเจ็บแต่อ้อมแขนที่รัดร่างบางหาได้คลายออกไม่
“ไม่สำเร็จหรอกอย่าหวังเลย...เมื่อกี้เธอทำฉันแสบ ตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ฉันยังไม่ได้ชำระความเลย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจไม่ทำอะไรเธอแล้ว เพราะอะไรรู้มั้ย?” เขาพูดเสียงรัญจวนที่ข้างใบหู กัดเบาๆ ที่ติ่งหู เธอเสียววาบไปถึงหัวใจ มือที่อยู่ข้างลำตัวหยิกไม่เลือกที่ไปตามหน้าขาของเขา หวังให้เขาเจ็บเพื่อที่ลำแขนนี้จะได้คลายออกเสียที แต่เป็นเธอต่างหากที่ต้องอ่อนแรง เมื่อร่างของเธอถูกรั้งให้แนบชิดกับร่างกายของเขามากยิ่งขึ้น ใบหน้างามแดงซ่านเมื่อรู้สึกว่าบางส่วนของร่างกายเขาดันสะโพกของเธอ ความร้อนที่มีกำลังแรงโหมกระหน่ำเข้าหาร่างบาง ราวกับดวงอาทิตย์มาหยุดนิ่งที่กลางศีรษะ
“ฉันแน่ใจว่าไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยสักครั้งเดียว ฉันเองไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเด็กที่เธอพามาอ้างสิทธิ์เป็นลูกของฉัน ไปอยู่ในท้องของเธอได้ยังไง?...หรืออาจเป็นเพราะฉันหลงๆ ลืมๆ ว่าเคยนอนกับเธอมาก่อน มีทางเดียวที่จะพิสูจน์ได้นั่นคือ เธอต้องนอนกับฉันอีกสักครั้ง บางทีฉันอาจจะจำอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้ เพราะกลิ่นกายของผู้หญิงมันต่างกัน...เธอว่าความคิดของฉันดีมั้ย?”
- ผู้เขียน
