“ไปกันเถอะมล” น่านนทีพูดแทรกขึ้นก่อนจะเกิดสงครามน้ำลายและลุกลามต่อไป
“ลาคุณพ่อสิลูก” พิมลวัลย์ก้มใบหน้ามาบอกลูกสาว ศิริกาญจน์ทำตามแต่โดยดี เดินเข้าไปหาปกรณ์พนมมือไหว้อย่างสวยงาม
“จินนี่ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจินนี่กลับมาหาคุณพ่อนะคะ” เสียงใสเอ่ยบอกชายหนุ่มร่างโตที่ก้มใบหน้าลงต่ำยิ้มให้เด็กน้อยอย่างอ่อนโยน ใช้มือลูบเส้นผมเส้นเล็กๆ นุ่มมืออย่างแผ่วเบา
“แล้วคุณพ่อจะโทรฯ หาน้องจินนี่นะคะ แต่ว่าคุณพ่อไม่มีเบอร์ของน้องจินนี่แล้วพ่อจะโทรฯ หาน้องจินนี่ได้ยังไง?” ปกรณ์พูดเสียงเบา หนูน้อยไร้เดียงสายิ้มรับคำพูดของคนที่เป็นพ่อที่แสนเจ้าเล่ห์ วิ่งไปหาพิมลวัลย์ที่หน้าบอกบุญไม่รับ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“คุณแม่ขาขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณแม่หน่อยนะคะ คุณพ่อบอกว่าจะโทรฯ มาหาจินนี่แต่ไม่มีเบอร์” รอยยิ้มที่สดใสสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจของศิริกาญจน์ ทำให้แม่บุญธรรมอย่างเธอจำต้องจดหมายเลขโทรศัพท์ทั้งของตนเองและที่
