“เรื่องแรก เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความปลอดภัยของจวนเรา ยามนี้เงินทองและร้านค้าจวนเราก็มีมากพอสมควรแล้ว อีกทั้งข้าก็เป็นเจ้าของหอดับแสงส่วนหนึ่ง (ถึงไม่มีเป็นอักษรยืนยันก็เถอะ) ข้ามองดูและคิดมานานแล้วว่าในจวนของเรามีเพียงข้าที่เป็นวรยุทธ์สามารถดูแลตนเองได้ ท่านพ่อและคนอื่นๆในเรือนไม่เว้นแม้แต่ทหารและองครักษ์ล้วนมีเพียงร่างกายที่แข็งแรงในระดับทั่วไป ข้าไม่ได้ตำหนิว่าไร้ฝีมือ นี่เป็นเรื่องปกติเรื่องทั่วไปของทหารในกองทัพ นี่เป็นเรื่องที่ท่านทราบดีที่สุด สำหรับพวกเขามแล้วความสามารถจับดาบและกระบี่ฟาดฟันเป็นไปด้วยจิตสำนึกทำให้ท่าทางธรรมดายิ่ง แต่หากต้องรับมือกับผู้ที่มีวรยุทธ์เช่นข้าพวกเขาจะไม่สามารถดูแลคนอื่นหรือแม้แต่ชีวิตของตนเองไว้ได้”
“อืม เป็นอย่างเจ้าพูดจริงแต่ทุกจวนในเมืองหลวงส่วนใหญ่ล้วนเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้มันสำคัญอย่างไรในความคิดของลูก”
“มันสำคัญมากที่สุดเจ้าค่ะ หากที่จวนยังไม่ปลอดภัย
