เฉินหมิงเยว่เดินผ่านพวกนางสามคนไปทั้งสามยังคงพูดคุยเกี่ยวกับคุณชายที่เดินผ่านไปจนมีแขกเข้ามาใหม่จึงหยุดคุยกัน เมื่อผ่านประตูเข้ามาเล็กน้อยก็หยุดเหลียวมองไปมาเพื่อโต๊ะและที่นั่ง โถงชั้นล่างโต๊ะที่มีอยู่ได้ถูกฝูงชนที่มาสังสรรค์เป็นกลุ่มเล็กๆ จับจองจนไม่มีที่ว่างให้นางแทรกตัวลงไปร่่วมโต๊ะด้วย จนสายตาไปสะดุดเข้ากับโต๊ะหนึ่ง เป็นเพียงโต๊ะที่อยู่มุมค่อนข้างอับที่มีคนนั่งหันหลังให้อยู่ก่อนแล้วสองคน เฉินหมิงเยว่รีบเดินราวกับกลัวว่าใครจะแย่งโต๊ะนั้นกับนางทีเดียวซึ่งอาจเป็นไปได้เพราะผู้คนเดินเข้ามาไม่ขาดสาย นางไปหยุดด้านข้างห่างจากโต๊ะสามเชียะ
“เอ่อ คุณชายทั้งสอง”
นางเอ่ยเรียกเพื่อให้ทั้งสองคนที่นั่งอยู่หยุดและหันมาสนใจตนเองที่ยืนอยู่
ชายหนุ่มชุดน้ำเงินเข็มที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับด้านที่นางยืนเงยหน้าขึ้นมามองนาง ช่างเป็นชายหนุ่มทีีมีใบหน้าคมคายหล่อเหลา ดวงตาสีน้ำตาลเรียวคิ้วคมเข้ม ใส่ตุ้มหูสีมรกตท
