เฉินหมิงเยว่มองเสี่ยวเอ้อร์ที่ดูจะอายุไล่เลี่ยกับนาง มองมาด้วยสายตาคาดหวัง นางจึงลงจากเยว๋หว่านส่งบังเ**ยนให้เขาแล้วเดินเข้าไปด้านใน มีโต๊ะเพียงห้าโต๊ะ ด้านในสุดมีลูกค้านั่งอยู่เพียงโต๊ะเดียวแต่เท่าที่เห็นสะอาดไม่มีฝุ่น นางเดินเข้าไปนั่งโต๊ะที่อยู่กึ่งกลางห้องแล้วรอ
“คุณชายท่านจะรับอะไรดีขอรับ”
“ข้าไม่กินอาหารเผ็ดจัด ไม่เค็ม เจ้าจัดอะไรมาก็ได้สักสามอย่างพร้อมข้าว ข้าไม่เอาสุรา”
“ได้ขอรับ ท่านรอสักครู่”
เสี่ยวเอ้อร์รีบไปสั่งอาหารและนำกาน้ำชามาวางพร้อมถ้วยชา รินชาให้ด้วยความสุภาพ
“น้องชาย ที่นี่มีห้องพักที่สะอาด และเงียบสักหน่อยหรือไม่”
“ห้องตามที่ท่านต้องการมีขอรับ หน้าต่างของห้องนั้นสามารถมองเห็นถนนได้ด้วยขอรับ”
“ราคาเท่าไหร่”
“ห้องนั้นวันละสามร้อยเหวินขอรับ”
“ข้าเอาห้องนั้น ห้าวัน นี่สองตำลึงเงิน รวมกับค่าอาหารมื้อนี้พอหรือไม่”
“พอขอรับเดียวข้าคิดเงินแล้วนำส่วนที่เหลือมาให้ขอรับ
