ชายหนุ่มทั้งสองเงยหน้าเห็นสตรีร่างเล็กเดินมาอย่างคล่องแคล่ว วันนี้เฉินหมิงเยว่แต่งกายด้วยชุดสีชมพูเข้มคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีชมพูอ่อนปักลายบนเนื้อผ้าที่บางเบาดูงดงาม ใบหน้าเดิมเคยปกปิดด้วยเส้นผมยามนี้เปิดเผยดวงหน้ากระทัดรัดปากเล็กบางเชิดเล็กน้อยบอกความดื้อรั้นประจำตัวได้เป็นอย่างดี ดวงตากลมโตมองดูคล้ายมีแสงสะท้อนจากภายในดูเจิดจ้าเปิดเผย คิวโค้งเรียวถูกวาดให้มีสีเข้มกว่าปกติเล็กน้อย แต้มเหมยฮวาสีแดงที่กลางหน้าผาก เส้นผมรัดเกล้าขึ้นปักปิ่นระย้าประดับทับทิมเม็ดเล็กๆสีแดง ที่สาวใช้ถกเถียงกันเป็นเวลากว่าจะเลือกให้เหมาะกับทรงผมและเสื้อผ้าของนางได้ ทั้งสองมองนิ่งต่างคนต่างความคิดจนนางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าจึงกระพริบตายิ้มรับคนงาม
“เชิญคุณชายเซี่ย คุณชายเมิ่ง ท่านพ่อรออยู่ด้านในแล้วเจ้าค่ะ”
“น้องเฉินอย่าทำตัวมีพิธีรีตองแบบนี้ข้าไม่ชิน”
“ขอบคุณท่านเจ้าเมืองที่เชิญพวกเราสองคนเข้ามาร่วมงานเลี้ยง
