เมื่อมาถึงที่ที่พัทธิราคุ้นเคย หลังจากไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ นอกจากเสียงร้องไห้ของเธอ เธอเดินลงจากรถ โดยไม่ต้องรอให้ใครมาเปิดประตู แต่มีหรือที่ลูคัสจะปล่อยให้เธอเดินหนีเขาไปง่ายๆ แบบนี้ เขาก้าวยาวๆ ตามเธอไป ก่อนจะอุ้มเธอพาดบ่า โดยไม่สนใจสายตาของลูกน้องที่มองมาอย่างสนอกสนใจเลยสักนิด
“จะดิ้นให้ได้อะไรขึ้นมา! อยู่นิ่งๆ!”
“ฉันเดินเองได้! ปล่อยฉันลง!” พัทธิราตะโกนใส่เขาคืนบ้าง สถานการณ์ตอนนี้ไม่มีหรอกนะแนวคิดที่เคยได้ยินมาว่า ถ้าคนหนึ่งเป็นไฟ อีกคนต้องเป็นน้ำ มีแต่ไฟกับไฟเท่านั้นแหละที่พัทธิราต้องการ
“ถ้าถึงเตียงเมื่อไหร่ ฉันปล่อยเธอลงแน่!” ลูคัสไม่ได้ขู่เลยสักนิด เมื่อมาถึงห้องพักของเธอ เขาก็ปล่อยเธอลงบนเตียง โดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ เสียงดังๆ ของคนสองคน ทำให้เจ้าแมวไก่กุ๊กกระโดดลงจากเตียงไปนอนบนโซฟา
“นี่แรงคนหรือแรงช้างหะ” เธอมองค้อนเขา แม้เตียงนุ่มๆ จะรองรับตัวเธอไว้ แต่มันก็ยังรู้สึกเจ็
