เมียเสือ

บทที่5 เสียตัวเป็นเมียยักษ์ในความฝัน

ณ.สถานที่อันเป็นทิพย์วิมาน สวยงามประดับประดาไปด้วยเพชรนิลจินดา เมริกายืนหันรีหันขวางไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี กำลังตกใจและสับสนว่าตนเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งเรียกชื่อของผู้หญิงแต่ไม่ใช่ชื่อของตัวเอง

"ทิพย์มณฑา......ทิพย์มณฑาพี่อยู่ทางนี้" เทพอินทรชิตเรียกคนรักเสียงดังมาแต่ไกล

"คุณคะคือฉันหลงมาที่นี่ ที่นี่คือที่ไหนหรือคะคือฉันหาทางออกไม่เจอ" เมริกาถามชายที่ยืนหันหลังให้ตัวเองอยู่เบื้องหน้า

"มาแล้วหรือทิพย์มณฑา ที่นี่ก็คือวิมานของพี่และเป็นวิมานรักของเราสองคนอย่างไรเล่า เจ้าลืมสิ้นแล้วหรือ" เทพอินทรชิตพูดและส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เมริกา

"ฉันชื่อเมริกาค่ะ ไม่ใช่ทิพย์มณฑาของคุณหรอกนะคะ ฉันมาถามทางกลับบ้านของฉัน" เมริกาพูดชี้แจงให้เทพอินทรชิตเข้าใจ ทำให้เทพอินทรชิตหันมาเผชิญหน้ากับเมริกา

"เจ้านั่นแหละคือทิพย์มณฑาของพี่" เทพอินทรชิตพูดย้ำอีกครั้ง

"ไม่ ฉันบอกว่าฉันชื่อ คุณ! คุณเป็นยักษ์หรือ" เมริกาจะบอกว่าตนเองนั้นชื่อเมริกาแต่จังหวะที่เทพอินทรชิตหันมานั้นทำให้เมริกาเห็นว่าชายหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้มีเขี้ยวยาว ผิวออกสีแทน รูปร่างเป็นมนุษย์ผู้ชายที่ค่อนข้างตัวโตสูงใหญ่ มีผมหยิกยาวประบ่า รูปร่างหน้าตาถือว่าดีมากแต่จะติดก็ตรงมีเขี้ยวยาวนี่แหละ

"ใช่พี่เป็นยักษ์" เทพอินทรชิตพูดยอมรับ เมื่อเมริกาได้ยินดังนั้นก็หมุนตัวและทำท่าจะวิ่งหนีทันที แต่การวิ่งของเมริกาเหมือนเป็นการวิ่งย่ำอยู่กับที่ไม่สามารถวิ่งหนีไปจากสถานที่ตรงนี้ได้เลย

"เจ้าไม่ต้องกลัวพี่หรอก ถึงพี่จะเป็นยักษ์แต่เป็นยักษ์ที่รักเจ้ามากที่สุด เจ้าลืมรักของพี่สิ้นแล้วหรือ" ยักษ์ตนนั้นถามเมริกา เมริกาตัวสั่นระริกด้วยความกลัวเมื่อเทพอินทรชิตเข้ามาประชิดตัวและโอบกอดเมริกาไว้แนบอก

"คุณเป็นยักษ์แล้วคุณจะมารักกับฉันได้อย่างไรฉันเป็นคนนะ คุณลักพาตัวฉันมาที่นี่หรือ" เมริกาถามด้วยความกลัว

"พี่นี่นะจะลักพาตัวเจ้ามา ครั้งหนึ่งเจ้านั่นแหละได้หนีตามพี่มาต่างหาก" เทพอินทรชิตหัวเราะเสียงดังและพูดเล่าเรื่องราวในอดีต

"หนีตามคุณมา ฉันหนีตามคุณมาตอนไหนฉันอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนเลย ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณ" เมริกาคิดทบทวนความจำและนึกย้อนไปเมื่อช่วงหัวค่ำที่ตัวเองนั้นอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบแล้วก็เข้านอน มั่นใจว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายหน้ายักษ์คนนี้มาก่อนอย่างแน่นอนจะให้หนีตามเขามาได้อย่างไรกัน

"ก็หนีตามพี่มาหลังจากที่เจ้าเสียตัวให้พี่แล้วอย่างไรเล่า" เทพอินทรชิตพูดทวนความจำให้เมริกาอีกครั้ง

"ไอ้คนบ้า เฮ้ยไม่ใช่สิไอ้ยักษ์บ้า ฉันไปเสียตัวให้คุณตอนไหนกันคุณมันบ้าไปแล้ว ฉันจะกลับบ้านปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" เมริกาพูดและสะบัดตัวดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของเทพอินทรชิต

"อยากรู้ไหมล่ะว่าเจ้าเสียตัวตอนไหนอย่างไร พี่จะพาเจ้าไปรำลึกความหลังเมื่อครั้งเสียตัวให้พี่ครั้งแรกเอง" เทพอินทรชิตไม่ยอมปล่อยตัวเมริกาแต่กลับพูดถึงเรื่องเสียตัวของเมริกาแทน

"ไม่ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ของฉัน ปล่อยฉันนะ" เมริกาดิ้นรนขัดขืน

"เจ้าต้องไป........" เทพอินทรชิตพูดเสียงเรียบเย็นน่ากลัวและฉุดรั้งร่างสวยของเมริกาให้ตามติดร่างหนากำยำไป

"โอ้ย ฉันเจ็บนะไอ้ยักษ์บ้า" เมริการ้องและด่าเทพอินทรชิตเมื่อเทพอินทรชิตฉุดร่างบางมาถึงห้องนอนใหญ่และผลักลงไปบนพระแท่นที่เป็นที่นอน ภายในห้องนี้ตกแต่งอย่างวิจิตรสวยงามด้วยเพชรนิลจินดาสวยงามระยิบระยับไปหมด

"ตอนเราเจอกันครั้งแรก เจ้าก็ด่าพี่ว่าไอ้ยักษ์บ้าแบบนี้แหละ จากกันไปเสียนานกว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง พอมาเจอกันเจ้าก็ด่าพี่ด้วยคำเดิม ไอ้ยักษ์บ้า แล้วเจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าพี่จะบ้าอย่างไรได้อีก" เทพอินทรชิตพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

"ไม่อยากรู้ ฉันอยากกลับบ้านปล่อยนะ" เมริกาดิ้นรนขัดขืนตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น

"แต่พี่อยากให้เจ้ารับรู้เอาไว้ว่าเจ้าเป็นเมียของพี่" เทพอินทรชิตพูดและเข้าไปปล้ำกอดจูบเมริกาอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความคิดถึงและความรักที่มันมีอัดแน่นอยู่ในอกของคนที่โดนพรากรักไปนานหลายร้อยปี

"ปล่อยฉัน ฉันไม่ใช่เมียคุณฉันจะไม่ยอมเป็นเมียยักษ์ ไอ้ยักษ์บ้ากาม" เมริกาดิ้นทุบตีอินทรชิตและไม่ยอมตกเป็นของอินทรชิตง่ายๆ

"ก็เจ้าเคยเป็นเมียยักษ์ เป็นเมียของพี่เข้าใจหรือไม่และเจ้าก็ต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้นตามที่เราได้เคยสัญญากันเอาไว้" เทพอินทรชิตยังไม่ยอมปล่อยเมริกา พยายามปลดกระดุมชุดนอนที่เมริกาสวมใส่อยู่จนสำเร็จและถอดมันทิ้งลงข้างพระแท่น ยกร่างหนาของตนเองขึ้นและจัดการกับเครื่องทรงของตนถอดสร้อยสังวาลลงทิ้งข้างพระแท่น หลังจากนั้นก็ก้มลงเชยชมเมริกาอย่างเร่าร้อนสมอารมณ์รักที่เก็บกดมานาน

"โอ๊ย! เจ็บฉันเจ็บอย่าทำฉัน ปล่อยฉันไปเถอะฉันเจ็บอย่าทำแบบนี้เลยนะคุณยักษ์" เมริการ้องด้วยความเจ็บเมื่ออินทรชิตได้แทรกตัวตนเข้าไปภายในร่างบางของเมริกา เสียงร้องและหยาดน้ำตาของเมริกาที่หยดออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง ดึงสติให้เทพอินทรชิตได้สติรับรู้ได้ว่าเมียของตนนั้นไปเกิดใหม่ในร่างของเมริกาซึ่งเป็นดรุณีแรกแย้มที่ยังไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน นางไม่ใช่ทิพย์มณฑาคนเดิม นางคงจะเจ็บมากเหมือนครั้งแรกที่ทิพย์มณฑาเคยเจ็บเพราะน้ำมือของเขานั่นแหละ

"พี่ขอโทษที่ทำเจ้าเจ็บ พี่ลืมไปว่าเจ้าไปจุติใหม่แล้ว มีร่างใหม่เป็นดังเช่นดรุณีแรกรุ่นที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน พี่ขอโทษพี่จะทำเจ้าเบาๆ" อินทรชิตผ่อนแรงลงและก้มลงไปกระซิบข้างหูเมริกาเพื่อต้องการปลอบขวัญ

"ไอ้ยักษ์บ้า ปล่อยฉัน ไม่ให้ทำแล้ว ทำเบาๆก็ไม่ได้ ฉันเจ็บปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโอ๊ย เจ็บ" เมริกาด่าว่าและขยับตัวทุบตีเจ้ายักษ์ปักหลั่นที่กำลังโยกตัวควบขี่ร่างสวยขาวนวลเนียนของตนเองอยู่ แต่นอกจากเจ้ายักษ์จะไม่สะเทือนแล้ว ตัวเมริกาเองกลับรู้สึกเจ็บจนร่างแทบจะฉีกแยกออกไปสองซีกโดยเฉพาะตรงใจกลางลำตัวที่เป็นจุดอ่อนไหวและเป็นจุดเชื่อมประสานสองกายไว้ด้วยกันอยู่ในตอนนี้

"เจ้านี่ยังฤทธิ์เยอะเหมือนเดิม พี่บอกให้อยู่นิ่งๆอย่างไรเล่า ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ ขอให้พี่ได้ทำรักกับเจ้าให้ชื่นใจพี่เถิดหนาคนดีของพี่" อินทรชิตดุเมียของตนเองเบาๆพร้อมกับจูบปลอบขวัญเมียให้หลงเคลิ้มตามบทรักของยักษ์ไปจนสำเร็จเสร็จสมอารมณ์อยากรักเมียของยักษ์ที่เฝ้ารอเมียกลับมาหาหลายร้อยปีแล้ว

เมื่อสงครามรักสงบลงเมริกาก็นอนหันหลังให้อินทรชิตทันทีด้วยความอับอายที่ได้หลงเคลิ้มตามความต้องการของยักษ์ไป อยากจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหวเพราะความเอาแต่ใจของอินทรชิตที่ทำรักเมียด้วยความรุนแรงหนักหน่วงเอาการอยู่ แม้ว่าอินทรชิตจะพยายามเบาแรงแล้วแต่แรงยักษ์ก็ย่อมมีมากกว่ามนุษย์โดยทั่วไป 

"เจ้าเจ็บมากหรือ" อินทรชิตถามเมริกาแต่เมริกาไม่ตอบพยายามจะสะบัดตัวหนีและควานหาชุดนอนที่อินทรชิตถอดทิ้งไว้มาใส่

"เจ้าหาอาภรณ์ของเจ้าหรือ อยู่นี่จะให้พี่ช่วยสวมใส่ให้เจ้าหรือไม่" อินทรชิตถามพร้อมกับเอื้อมลงไปหยิบชุดนอนสีขาวตัวสวยส่งคืนเมริกาแต่ก็ยังมีแก่ใจอยากช่วยเมียใส่เพราะตนนั้นเป็นผู้ถอด

"ไม่ต้องฉันใส่เองได้ ปล่อยได้แล้วฉันอยากกลับบ้าน" เมริกาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ

"ได้กลับแน่บ้านของเจ้าน่ะ จะให้กลับไปร่ำลาพ่อแม่เจ้าเพราะเจ้าต้องกลับมาอยู่กับพี่ กลับมาอยู่กับผัวของเจ้าเร็วๆนี้" อินทรชิตพูดยิ้มๆ

"ไอ้บ้า ไอ้ยักษ์ชั่ว ฉันไม่มีวันมาอยู่กับยักษ์อย่างแกหรอก" เมริกาแต่งตัวเสร็จก็หันไปด่าและทุบตีอินทรชิตอีกครั้ง

"จะชั่วยังไงพี่ก็เป็นผัวเจ้า เจ้าต้องกลับมาอยู่กับพี่เราแยกจากกันมานานเกินไปแล้ว" อินทรชิตพูดอย่างคนใจร้อนเอาแต่ใจและปัดป้องไม่ให้เมริกาทุบตีตัวเอง

"ไม่อยู่ ฉันจะกลับไปหาแม่กับพ่อของฉันพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะไอ้ยักษ์ชั่ว อื่อๆ" เมริการ้องไห้ฟูมฟายจะกลับบ้านพร้อมกับด่าว่าทุบทีอินทรชิตไปด้วยความโกรธ รู้สึกเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ

"หยุดโวยวายทุบตีพี่เดี๋ยวนี้นะ พี่จะพาเจ้าไปส่งแต่เจ้าต้องหยุดร้องไห้แล้วฟังพี่ก่อน" อินทรชิตสั่งเมริกาเริ่มรำคาญกับเสียงร้องไห้โวยวายของเมียตัวเอง

"ฟังอะไรอีกเล่า ฉันไม่อยากฟังฉันอยากกลับบ้านได้ยินไหม" เมริกายังคงแผลงฤทธิ์ไม่หยุด

"พี่จะไปส่งเจ้าแต่จะรีบไปรับกลับมา เจ้าเตรียมตัวเอาไว้ก็แล้วกัน" อินทรชิตพูดและส่งสายตาหวานหยดอย่างคนหลงเมียสาวและโน้มตัวเข้าไปรั้งเมริกาเข้ามากอดอีกครั้งพร้อมกับพูดอย่างต้องการหยอกเย้าแต่ก็ลงมือทำจริงๆอีกครั้งอย่างอดใจไว้ไม่อยู่

"แต่ก่อนจะพาไปส่งขอพี่ยักษ์ชื่นใจเจ้าอีกรอบได้ไหมเมียจ๋า" อินทรชิตพูด แล้วปล้ำกอดเมียอย่างเอาแต่ใจอีกครั้ง อินทรชิตกระชากเสื้อนอนตัวสวยจนกระดุมขาดติดมือของตนมาแล้วเขวี้ยงทิ้งไปไม่สนใจทิศทาง

"เมียจ๋า ยอดถันของเจ้าช่างสวยน่าลิ้มรสยิ่งนัก พี่ดูดดื่มกินเท่าใดก็มิเบื่อ กลิ่นกายของเจ้าก็ช่างหอมเหมือนดอกไม้" อินทรชิตปล้ำดูดดึงขบกัดกายสวยของเมียอย่างหลงไหลในความสวยและติดใจในรสรักที่ได้รับจากนางดรุณีแรกแย้มที่ไม่ประสาในเรื่องรักเอาเสียเลย

"อย่า อย่ากัดฉัน ฉันเจ็บนะ" เมริการ้องบอกและหยิกข่วนอินทรชิตกลับอย่างไม่ยอมแพ้ให้อินทรชิตทำตนเองอยู่ฝ่ายเดียว

"โอ๊ย เจ้าข่วนพี่หรือ ฤทธิ์เยอะจริงแต่พี่ชอบ" อินทรชิตพูดเสร็จก็จูบปากบางและขบกัดริมฝีปากอย่างนึกมันเขี้ยวปากอิ่มแดงสวยของเมีย

"อือ ป่อย... อุ้ย เจ็บ" เมริกาพยายามร้องและปัดป้องไม่ยอมอินทรชิต

"เจ็บก็หยุดแผลงฤทธิ์ใส่ผัวของเจ้าเสียสิ แล้วก็หัดเจรจาให้มันเสนาะหูเอาอกเอาใจพี่สิเผื่อพี่จะยอมออมแรงทำรักเจ้าเบาๆ เจ้าไม่รู้หรอกหรือยามผัวเจ้าโมโหจะโดนเช่นไร" อินทรชิตพูดข่มเมียพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เมริกาเห็นแล้วอยากจะตบหน้าอินทรชิตให้หายแค้น

"เลว เห็นว่ามีกำลังมากกว่าจะรังแกฉันอย่างไรก็ได้ใช่ไหม" เมริกาด่าและใช้เล็บคมข่วนไปที่ต้นคอของอินทรชิต

"โอ๊ย เจ้านี่มัน... แบบนี้คงมีแรงเหลือเฟือกว่าจะถึงอรุณรุ่งของวันใหม่คงทำรักกับเจ้าได้อีกหลายๆรอบ" อินทรชิตพูดจบก็ได้นำพาแกนกายใหญ่โตพร้อมรบเข้าไปสำรวจในกายสวยของเมริกาอีกครั้งและอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของเมียอีก

"ไม่......คุณพ่อช่วยเมย์ด้วย" เมริการ้องเสียงดังลั่นบ้านจนผู้เป็นพ่อได้ยินต้องวิ่งมาเคาะประตูห้องนอนเรียกให้ลูกสาวมาเปิดประตูด้วยความตกใจ

"ลูกเมย์ ลูกเป็นอะไรไป เปิดประตูให้พ่อ เมย์......" นายหัวชัยสิงห์วิ่งมาทุบประตูห้องลูกสาวเสียงทุบประตูทำให้เมริกาได้สติรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากความฝัน และลุกมาเปิดประตูให้ผู้เป็นพ่อ

"ค่ะคุณพ่อ ไม่มีอะไรค่ะ คือเมย์ฝันร้ายสงสัยจะละเมอค่ะ เดี๋ยวเมย์ขออาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะ จะได้รีบไปโรงเรียนค่ะ เมย์คงเครียดเลยฝันร้ายไม่มีอะไรแล้วค่ะพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" เมริกาออกมาเปิดประตูและพูดอธิบายเรื่องราวให้ผู้เป็นพ่อฟัง อ้างถึงเรื่องเครียดเพราะอ่านหนังสือสอบ ใครจะกล้าเล่าให้พ่อฟังว่าฝันร้ายเพราะไปเสียตัวให้ยักษ์ในความฝันมาเล่า

"อย่างนั้นหรอกหรือลูก พ่อตกใจหมดเลยคิดว่าใครมันมาทำอันตรายลูก ไม่มีอะไรก็ดีแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเถอะนะ" นายหัวชัยสิงห์บอกลูกสาว

"ค่ะพ่อ" เมริการับคำและปิดประตูห้องนอนลงอีกครั้ง เมื่อกลับไปนั่งลงบนที่นอนก็สังเกตเห็นหยดเลือดติดอยู่บนผ้าปูที่นอนและกระดุมเสื้อนอนบางเม็ดมันหลุดหายไป

"เอ๊ะ! ทำไมมีรอบเดือนอีกแล้วเพิ่งจะหมดไปได้อาทิตย์กว่าๆเอง แล้วทำไมถึงปวดท้องอย่างนี้ กระดุมเสื้อก็ขาดนี่เรานอนดิ้นแรงขนาดนี้เลยเหรอ" เมริกาพูดกับตัวเองและเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนักเรียนออกมาวางไว้แล้วเดินไปอาบน้ำ ระหว่างที่อาบน้ำเมริกาก็นึกถึงความฝันที่มันช่างแปลกประหลาดและเหมือนจริง ผู้ชายหน้ายักษ์คนนั้นคือใครกันแน่ เหมือนเขามีตัวตนอยู่จริงๆ 

"ไอ้ยักษ์บ้ากาม" เมริกาคิดและพูดออกมาอย่างลืมตัว

"อะไรวะเนี่ยเราฝันอะไรกัน"

"นี่ฉันเสียตัวเป็นเมียยักษ์ในความฝันหรือ" เมริกาคิดย้อนไปย้อนมากับเหตุการณ์ความฝันที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มันยากที่จะอธิบายว่ามันคืออะไร ไหนจะความเจ็บหน่วงๆที่ใจกลางร่างกายของตนเอง ไหนจะหยดเลือดนั่นอีก เมริกามัวแต่คิดทำให้อาบน้ำนานเป็นพิเศษ มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ไหนจะคำพูดของเจ้ายักษ์ตนนั้นที่บอกว่าจะรีบกลับมารับอีก