10
“นะคะคุณป๋าขา อยู่เที่ยวกับน้ำผึ้งสักวัน ไม่เห็นจะเสียหายอะไรนี่นา ป๋าแก่แล้วนะ...สี่สิบกว่าแล้วนะคะ อย่าหักโหมใช้ร่างกายหนักมากสิ เงินทองเรามีตั้งมากมาย ถึงไม่ทำงาน เราก็มีเงินให้ใช้เป็นสิบปีก็ไม่หมด” กะพริบตาปริบๆ ส่งไปให้อย่างน่ารัก เพื่อหลอมละลายหัวใจภาวัติให้ทำตามความต้องการ
ภาวัติถอนหายใจเฮือกใหญ่ อายุเยอะขึ้นเป็นอุปสรรคสำหรับการเดินทางและการทำงานจริงๆ นั่นแหละ ไหนจะเสียงออดอ้อนหวานแผ่วพลิ้วราวกับแมวเหมียวตัวน้อยคลอเคลียเจ้าของ แต่เหงาเศร้าเหมือนกับนกบินกลับรังไม่ถูกอีก ทำให้เขาเป็นห่วงจนร้อนใจแล้วต้องทอดถอนใจ
“เรานี่นะ...อยากได้อะไรต้องเอาให้ได้จริงๆ” บีบจมูกเล็กเบาๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ คุณป๋าจะไปจัดการเรื่องห้องให้เรียบร้อย”
“เย้...คุณป๋าน่ารักที่สุดเลยในโลกเลย” อยากไชโยโห่ร้องด้วยการกระโดดกอดภาวัติเหมือนตอนอยู่ที่บ้าน แต่ยังกริ่งเกรงและอายเล็กๆ กับ
