มนตร์เสน่หาอสูร

ตอนที่ 8

8

“หรือแกจะยอมปล่อยลีน่า ให้ผู้หญิงน่ารักๆ ตกอยู่ในอุ้งมือมารร้าย จนชีวิตต้องพบกับทุกข์ตรม” เปลี่ยนวิธีเมื่อเห็นว่ายุยงแล้วไม่ได้ผล

“แกทนได้หรือเดรก หากลีน่าพลาดพลั้งเสียทีไอ้เจ้านั่นน่ะ” ถึงไม่ชอบแต่ใช่จะไม่มีความหวังและเขาไม่ได้เป็นคนใจดำ ปล่อยน้องสาวที่เห็นมาตั้งแต่เด็กตกไปเป็นของเล่นของหนุ่มคู่แค้นอย่างซาโว

“คิดให้ดีนะเดรก แกก็รู้ตอนนี้ซาโวตามตื๊อลีน่าอยู่ แถมยังใช้ทุกวิถีทางเพื่อรวบรัดตีตราจอง ถ้าวันนั้นฉันไปไม่ทัน…” ละไว้ให้มิโอเดรกคิดเอาเองว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องถือว่าเป็นความโชคดีของนิโกลิน่าด้วยที่วันนั้นเขาอยู่ในร้านอาหารด้วย ไม่เช่นนั้นหญิงสาวคงพลาดท่าถูกซาโวพาไปย่ำยีแล้ว 

“เออ...รู้แล้ว!” กัดฟันกรอดๆ ด้วยความเจ็บใจ ถ้าเป็นเขาอยู่ที่นั่นในวันนั้น ซาโวได้ถูกอัดจนหน้าปูดบวม ครั้นจะไปเอาเรื่องถึงบ้าน ก็ถูกไซม่อนห้ามไว้ ด้วยรู้ถึงความเจ้าเล่ห์รอบจัดและปากแข็ง อีกทั้งกลัวไปแล้วแทนที่จะได้เอาคืน กลับถูกจัดหนักด้วยบาทาและยังจะฟ้องกลับให้ต้องเสียหน้าและเสียทรัพย์อีก

“เรื่องลีน่าเอาไว้ให้ฉันตัดสินใจอีกทีแล้วกัน” เขาไม่อยากบังคับฝืนใจ ด้วยหากคนเราไม่รักกัน แต่ต้องมาอยู่ด้วยกัน แทนที่จะเป็นสุขกลับกลายเป็นทุกข์เสียมากกว่า “ฉันว่าตอนนี้แกมาจัดการเรื่องงานให้เรียบร้อยดีกว่าไหม” ขืนคุยแต่เรื่องนิโกลิน่า ไม่นานเขาต้องเอ่ยปากรับคำเป็นแน่

มิโอเดรกลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะ หยิบเอาแฟ้มงานซึ่งเขานำติดกายมาด้วยเปิดอ้าและหยิบเอาเอกสารสองสามชุดมาส่งให้ไซม่อนอ่าน “นายกเทศมนตรีอยากใช้ชายหาดหน้าโรงแรมเราจัดเปิดงานทัวร์ปีนี้ แล้วก็ขอให้เราทำแคมเปญแบบพิเศษ เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาเที่ยวเยอะๆ ด้วย”

ยื่นมือไปรับมาอ่านลวกๆ แต่ก็จับใจความสำคัญของเรื่องได้ ทำให้สีหน้าไซม่อนซึ่งดีๆ อยู่กลับยุ่งเหยิง หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เมื่อคิดถึงผลที่ตามมาเป็นคลื่นพายุ ศัตรูอยู่ที่แจ้งรับมือได้ไม่ยาก แต่อยู่ในที่มืดแล้วชอบใช้แผนการเล่นงานลับหลังนี่นะสิ

“คิดดีแล้วหรือไง” ไม่ต้องเอ่ยก็รู้ใจเพื่อนดี มิโอเดรกสนใจโครงการนี้อยู่มาก ถึงได้รับมาโดยไม่โทรปรึกษาเขาอย่างที่เคยทำ สำหรับเขาแม้อยากให้มีการจัดงานก็จริง เพราะเป็นผลดีทำให้โรงแรมมีชื่อเสียงขึ้นมาและเป็นที่รู้จักของเหล่านักท่องเที่ยว ทว่าผลเสียก็มีเหมือนกัน

ปกติโครงการนี้อยู่ในความรับผิดชอบของซาโว คนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูคู่แค้นกับเขาและมิโอเดรกตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม ไม่เข้าใจเหมือนกันเพราะเหตุใดและทำไม แล้วตอนนี้เขาก็ถูกอีกฝ่ายเล่นงานอยู่เนืองๆ พอให้ปวดหัวกับมดที่กัดกินแทะผิวหนังจนแสบนิดๆ แต่คันคะเยอหนักๆ ถ้าขืนทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาอีกฝ่าย เป็นได้เกิดเรื่องใหญ่ เขากับมิโอเดรกคงอยู่ไม่สุข ถ้าทำจริงต้องหาทางป้องกันและรับมืออีกฝ่ายที่ต้องเวียนมาหาเรื่องทุกวี่วันเป็นแน่

“ฉันจะถือเอาโครงการนี้เป็นการโฆษณาเปิดตัวโรงแรมเราด้วย แกก็รู้ไม่ใช่หรือ แม้สถานที่ตั้งของเราสวยงามกว่าโรงแรมใกล้เคียงกันมาก แต่เพราะเพิ่งเปิดไม่นาน ยังไม่เป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยว แล้วที่สำคัญ...” มิโอเดรกพูดเสียงแข็งกร้าว ประกายในดวงตาสีสนิมดุกร้าวแข็ง

“ชื่อเสียงของโรงแรมเราไม่ค่อยดีในสายตาคนอื่นอยู่ เพราะถูกหมามันกวนบ่อยๆ” จะไม่ให้เจ็บใจได้ยังไง จับได้ก็แค่เศษสวะที่ยอมรับว่าทำเองไม่ซัดทอดถึงใคร มีหลักฐานแต่กลับเล่นงานอีกฝ่ายไม่ได้ กรามหนาขบกัดกรอดๆ นัยน์ตาเข้มวาวจ้าด้วยเพลิงโทสะที่พุ่งลิ่วขึ้น

“ฉันอยากทำให้ไอ้เจ้าบ้านั่นรู้เสียบ้าง เราไม่ใช่ขี้ๆ ที่จะมาเหยียบย่ำซ้ำเติมกันอย่างนี้ เห็นความเดือดร้อนของคนอื่นเป็นความสุข ทั้งที่หนทางมีก็ควรแบ่งกันเดิน ไม่ขัดแข้งขัดขากันและช่วยเหลือกันน่าจะดีกว่า”

เห็นความมุ่งมั่นและตั้งใจของเพื่อน ไซม่อนเลยไม่ขัด เพราะเขาเองก็สุดจะทนกับเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นแล้วเช่นกัน “งั้นก็ตามใจแก งานนี้แกรับผิดชอบแล้วกัน ฉันจะไม่ยุ่ง แต่มีอะไรให้ช่วยก็บอก”

ไม่ได้คิดโยนภาระหนักให้กับเพื่อน แต่ถ้ารับงานชิ้นนี้มาทำ เขาจำต้องเพิ่มการรักษาความปลอดภัยในบริเวณโรงแรมให้มากยิ่งกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว ด้วยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เจ้าตัวร้ายจะแอบเล่นตุกติกนอกกติกาอย่างเคยๆ ทำมา ทำให้โรงแรมเสียหายทั้งชื่อเสียงและเงินทอง อีกอย่าง...

ให้งานนี้เป็นงานสุดท้าย ปิดศึกระหว่างเขากับซาโวสักทีก็ดีเหมือนกัน เหนื่อยที่ต้องมาคอยรับมือกับคนคิดร้าย ยิ่งระวังตัวและป้องกันมากเท่าไหร่ ดูเหมือนยิ่งเพลี่ยงพล้ำ ยืดเยื้อคาราคาซังอยู่แบบนี้เหมือนหนามทิ่มแทงลงในเนื้อ ไม่เจ็บมากมายแต่มันรำคาญ

“นอกจากงานนี้ก็ไม่มีงานด่วนอะไรแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปพักผ่อนสักหน่อย ‘กับแม่เนื้อสมันน้อยแสนหวานที่ฉันไม่มีวันจะปล่อยให้หลุดมือไป’ สักอาทิตย์สองอาทิตย์” เอ่ยพูดใบหน้าซ่อนรอยยิ้ม นัยน์ตาวาววับ

“หือ...พูดผิดพูดใหม่ได้นะไซม่อน” เปรยอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน ร้อยวันพันปีไซม่อนไม่เคยคิดพักผ่อนนานขนาดนี้มาก่อน อย่างดีก็เพียงแค่สามวันคือสูงสุดแล้ว

“อย่างแกนี่นะ คิดจะไปเที่ยวพักผ่อน คิดไปทำอะไรไม่ดีๆ มากกว่ามั้ง” โต้กลับกลั้วหัวเราะในลำคอ พยักหน้ายิ้มๆ รับ สงสัยไซม่อนจะติดใจแม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั้นขนาดหนัก ถึงกับยอมทิ้งงานทิ้งการแบบนี้ บอกแล้วเขาหนาวสันหลังแทนยายหนูน้อยตัวเล็กนั่นจริงๆ

“ระวังไว้เถอะ จะถูกแม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบโต้จนหงายหลังกลับมา”  

แวบหนึ่งที่มิโอเดรกอดสงสารนิโกลิน่าไม่ได้ คนที่เชิดหยิ่งไม่เคยชายตามองใคร กลับมาสะดุดกับคนที่เขาไม่เคยคิดสนใจ ยิ้มเยาะหยันผุดขึ้นบนวงหน้าก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว อิจฉาไปทำไมกันเล่า นั่นก็ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาหรือหน้าตาก็หล่อสูสีกับไซม่อนนี่นา ฐานะหรือก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย ผู้หญิงมีมาให้เลือกตั้งมากมาย ทำไมต้องสนผู้หญิงที่เห็นเขาเป็นเพียงแค่ตัวสกังค์ เหม็นจนต้องวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ด้วยเล่า

“แกจะไปไหนหรือเปล่า” ไซม่อนเปลี่ยนเรื่องถามอย่างกะทันหัน

“อยากไปเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะไปไหนดี หรือแกมีที่ไหนแนะนำล่ะ ฉันจะได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย” ใจอยากไปหาบางคน ก่อกวนอารมณ์เธอให้ขุ่นเข้าไว้ ปะทะคารมกันสักหน่อย หาเรื่องลิ้มลองกลีบกุหลาบหวานนุ่ม

“เสียใจด้วยว่ะ ไม่ใช่อย่างที่แกคิด” ไซม่อนอดหัวเราะในลำคอไม่ได้ เมื่อเห็นหน้าหล่อๆ งอหักเหมือนหญิงสาวกำลังงอน

“ฉันจะชวนแกไปออกกำลังกาย คันไม้คันมือมาหลายวันแล้ว หาคนที่สู้สูสีอย่างแกไม่ได้เลย” เก็บเอกสารทุกอย่างไปไว้ที่โต๊ะทำงานแล้วเดินสอดมือในกางเกง นำหน้ามิโอเดรกไปที่ลานจอดรถของผู้บริหาร ออกกำลังกายให้ได้เหงื่อ สมองจะได้ปลอดโปร่ง เผื่อคิดอะไรได้บ้าง

“หาเรื่องซ้อมฉันหรือเปล่าไซม่อน”

“แล้วแต่จะคิด ถ้าอยากให้ฉันซ้อมจริงๆ ก็ออมฝีมือหน่อยแล้วกัน” ก็ฝีมืออีกฝ่ายนะสูสีกับเขานี่น่า นัยน์ตาเข้มตวัดกราดมองไปยังพนักงานสาวๆ และผู้หญิงอีกหลายคนที่ชม้ายชายตาให้อย่างรำคาญใจ

รูปลักษณ์ภายนอกหลอกตา หลอกให้สาวๆ หลงใหลได้ไม่ยากเลย ยิ่งพ่วงด้วยฐานะอย่างเขา รวยมรดกตกทอดมากจนเกินไป พวกผู้หญิงถึงได้วิ่งเข้าหาเหมือนซากศพดึงความสนใจจากอีแร้งให้มาจิกกิน

“เอาน่าไซม่อน สนใจไปทำไมกัน ไปเถอะ” มิโอเดรกยกมือขึ้นวางบนไหล่เพื่อนตบเบาๆ เขาเองก็รำคาญ แต่ยิ่งให้ความสนใจ ยิ่งเป็นการต่อความยาวสาวความยืด สู้ไม่สนใจใครอยากทำอะไรก็ตามสบาย แต่อย่ามาก่อกวนให้อารมณ์เสียเท่านั้น

“อือ...” รับคำในลำคอ รีบก้าวขึ้นพาหนะคันหรูขับออกไปราวกับจรวดที่ถูกปล่อยจากฐาน