สิบเอ็ดโมงของอีกวัน
รันลืมตาขึ้นมาบนเตียงกว้าง ก่อนมองไปรอบ ๆ ห้องที่แปลกตา มันไม่ใช่ห้องนอนที่เขาคุ้นชิน ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเขามาค้างกับรวียาที่นี่
“ วี ”
ร่างใหญ่เปลือยเปล่าพลิกตัวจะหันไปกอดคนข้าง ๆ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
ในอกโหวงวูบ อดนึกถึงครั้งแรกที่เจอกันแล้วเธอทิ้งให้เขานอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังอย่างใจร้าย หายไปในอากาศโดยไม่ใยดี
เธอไปไหน จะหนีเขาไปแบบครั้งแรกที่เจออีกหรือเปล่า
นี่เขาเป็นบ้าไปแล้ว แพนิกอะไรได้ขนาดนั้น !
เขาสลัดศีรษะแล้วลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันไว้รอบเอวสอบก่อนจะเดินเร็ว ๆ ไปเปิดประตูห้องนอนออกแล้วสาวเท้าลงมายังชั้นล่าง
“ วี ! ” เขาเรียกเธอเสียงดัง แล้วหยุดชะงักอยู่หน้าห้องครัวมองภาพเบื้องหน้าก่อนคลี่ยิ้ม
ร่างเล็กบอบบางกำลังสาละวนทำอาหารอยู่หน้าเตาไฟฟ้า เธอเปิดเพลงบนโทรศัพท์มือถือฟังไปด้วยเลยไม่ได้ยินเสียงร้องเรียก
กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยมาเ
