ตอนที่ 7
1164 คำ
นาทีต่อมา ร่างสูงใหญ่ของตุลย์ก็ทรุดฮวบลงพร้อมๆ กับเสียงหวีดร้องด้วยความสุขสมในอารมณ์ของหญิงสาวใต้ร่าง เสียงครางลั่นระงมไปทั้งห้อง เมื่อตุลย์รู้ว่าต้องส่งตัวเองเข้าเส้นชัยอย่างรู้สถานการณ์
“รีบแต่งตัวนะที่รัก…แด็ดดี้กับหม่ามี้ผมกำลังมา”
เขาเร่ง พร้อมๆ กับผละออกจากเรือนร่างระทดระทวยที่ส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าเล็กๆ อย่างแสนเสียดายว่าน่าจะมีโอกาสได้ต่อกันอีกสักรอบ หญิงสาวก้าวกระปอดประแปดลงจากเตียงอย่างไม่เต็มใจนัก รีบหันไปตามหาเสื้อชั้นใน กางเกงใน ที่ถูกเหวี่ยงไปคนละทิศคนละทางเพราะความรีบร้อนตั้งแต่เมื่อคืน
“จุ๊บ...”
ตุลย์จูบอำลาสาวน้อยซึ่งเขายังจำชื่อของเธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หน้าตาของหล่อนจิ้มลิ้ม แม้ไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่ก็เข้าตำรา ‘หน้าอกภูเขาไฟ…บั้นท้ายดินระเบิด’ ตามสเปคที่เขาโปรดปราน ตุลย์ชอบเนื้อ นม ไข่ เจอประเภท อวบ ขาว เร้าใจขึ้นมาทีไร เป็นต้องละลายทุกที
สาวน้อยหันมาจุ๊บอำลาที่แก้มระคายเคราของเขาเช่นกัน ทั้งที่ผมเผ้ายังยุ่งเหยิง แถมยังฝากประโยคที่ทำให้เจ้าของห้องยิ้มแฉ่ง หน้าบานเป็นจานดาวเทียมว่า “ไหนว่าชื่อตุลย์...ดอสั้น?”
“แล้วสั้นไหมล่ะ ?” เขาถามยิ้มๆ
“ให้ตายเถอะโรบิน…!”
หญิงสาวแกล้งอุทาน แล้วกระซิบเบาๆ จนริมฝีปากชิดใบหูว่า “ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ได้เลยว่าบึ้มค่ะ…อลังการยังกะพระเอกหนังเอ็กซ์ดีๆ นี่เอง” เธอยืนยันในสิ่งที่เพิ่งได้เห็น ได้สัมผัสมาแล้วอย่างลึกซึ้งสุดจะบรรยาย
ถัดไปอีกห้อง
เป็นจังหวะเดียวกันกับสาวน้อยหน้าตาแฉล้มอีกคน หิ้วรองเท้าส้นสูงสีแดง เดินกระโผลกกระเผลกออกมาจากห้องของกันย์พอดี ดูท่าแล้วกันย์คงจัดเต็ม จัดหนักไม่น้อยหน้าพี่ใหญ่ เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาส่งเธอที่หน้าประตูห้อง
หญิงสาวหันมาประกบริมฝีปากกับเขาก่อนจาก จูบลากันดื่มด่ำราวจะแลกลิ้นกินน้ำลาย หล่อนทอดสายตาอาวรณ์ ไม่ลืมหันมาถามเขาเบาๆ ด้วยความประทับใจในลีลารักอันร้อนแรงของเขา
“เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ”
“เดี๋ยวผมโทรไปหานะจ๊ะ…”
เขาตอบสั้นๆ เสียงหวานอย่างให้ความหวัง เหมือนที่เคยบอกกับผู้หญิงทุกคนที่เคยหิ้วขึ้นมาบนห้อง
ในบรรดาสามพี่น้อง เป็นอันรู้กันดีว่ากันย์ไม่เคยครบใครยืดยาว ถ้าเปรียบสาวๆ ที่เขาเคยควงกับอาหาร กันย์ก็มักจะไม่ทานอะไรซ้ำๆ เขาเป็นผู้ชายที่ชอบแสวงหาความสำราญหลากหลาย มีความสุขที่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ชอบความตื่นเต้น เร้าใจ อุปนิสัยรักความโลดโผน ท้าทาย ต่างไปจากพี่ใหญ่และน้องเล็ก
ดูเหมือนว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา คงจะมีสิงห์คนเดียวเท่านั้นกระมัง ที่ต้องนอนกอดหมอนข้างอ้างว้าง ว้าเหว่เอกาอยู่เพียงลำพัง ไร้เรือนร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวให้ก่ายเกยเหมือนพวกพี่ๆ เป็นเพราะพลาดหวังจากการเดิมพันเมื่อคืน
หญิงสาวทั้งสองเดินกระปลกกระเปลี้ย ท่าทางอ่อนเพลียไปถึงหน้าลิฟท์ เธอไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แต่ก็ทักทายกันเล็กน้อย รอยยิ้มสร้างมิตรภาพขึ้นง่ายๆ ขณะยืนรอลิฟท์อยู่ด้วยกัน
“ป่านนี้พ่อกับแม่คงมาถึงคอนโดแล้ว”
สิงห์รำพึงขึ้นลอยๆ อีกนัยคือเตือนพี่ๆ ทั้งสองให้รีบเร่งทำเวลา ได้ยินที่น้องเล็กบอก กันย์กับตุลย์จึงวิ่งพรวดกลับเข้าไปในห้องของตน เพราะรู้ดีว่าถ้าหม่ามี้ขึ้นมาเห็นสภาพห้องนอนในตอนนี้ มีหวังได้ฟังเสียงบ่นจนหูชาไปหลายสัปดาห์
ขณะที่แจ็คกับโรสก้าวเข้าไปในลิฟท์
“ที่รักจ๊ะ เจ้าสามโทนลูกเรามันอยู่ชั้นไหนกันนะ” แจ็ค ดอว์สัน ย่นหน้าผากด้วยความเคยชิน พยายามทบทวนความจำ เมื่อไม่แน่ใจจึงหันไปถามโรส
“ชั้นที่ 90 ค่ะดาลิ้ง”
โรสตอบเสียงหวาน คำว่า ‘ที่รัก’ และ ‘ดาลิ้ง’ ที่แจ็คและโรสมักจะเรียกกันจนติดปาก ยืนยันถึงความหวานชื่นในชีวิตคู่ของทั้งสองได้เป็นอย่างดี
แจ๊คเอื้อมมือไปกดลิฟท์ โรสเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า
“ตอนที่ซื้อคอนโด…ลูกๆ น่าจะนึกถึงตอนที่พ่อแม่อย่างเรามาเยี่ยมบ้างนะ ว่าไหมคะดาลิ้ง? ยิ่งสูงยิ่งเวียนหัว…เฮ้อ”
โรสซึ่งกลัวความสูงอยู่เป็นทุนเดิมบ่นอุบ เมื่อลิฟท์ส่งร่างของเธอและสามีสูงขึ้นไปเรื่อยๆ สูงจนรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ไม่ต่างจากคนตัวใหญ่ที่เธอยืนเกาะแขนของเขาอยู่ข้างๆ แม้ว่าแจ็คจะไม่บ่นสักคำก็เถอะ แต่ก็รู้สึกวิงเวียนไม่แพ้ภรรยา ยืนยันด้วยหลอดยาดมเซียงเพียวอิ๊วที่เสียบคารูจมูกอยู่ในขณะนั้น
‘โรส’ มีชื่อเดิมว่า ‘กุหลาบ’ พื้นเพเป็นสาวนครสวรรค์ เกิดมาในครอบที่ซึ่งมีฐานะยากจน สู้ชีวิตมาด้วยการทำไร่ทำนา กระทั่งโชคชะตาลิขิตให้มาพบเจอกับ ‘แจ็ค’ มหาเศรษฐีชาวอเมริกันผู้มั่งคั่ง ในวันหนึ่งที่เขาเดินทางมาเที่ยวเมืองไทย แล้วแวะมาเที่ยวงานแห่มังกร ตอนช่วงเทศกาลตรุษจีนของจังหวัดนครสวรรค์ซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี
โรสยังจดจำวันนั้นได้ไม่เคยลืม วันที่เธอแวะมาช่วยพี่สาวขายส้มตำ ในย่านที่ชาวนครสวรรค์รู้จักกันดีว่า ‘ตลาดริมน้ำ’ เป็นวันเดียวกันกับที่แจ็คเดินทางมาเที่ยวนครสวรรค์พอดี
แม้ว่าแจ๊คจะเป็นถึงมหาเศรษฐี แต่น่าแปลกที่เขากลับชอบสไตล์การท่องเที่ยวที่เรียบง่ายและติดดิน เขาเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย หลงใหลในเสน่ห์ของความเป็นตะวันออกมาแต่ไหนแต่ไร เขารักการผจญภัยเป็นชีวิตจิตใจ พร้อมที่จะเปิดใจเรียนรู้โลกและชีวิตของผู้คนในมุมมองใหม่ๆ อยู่เสมอ
แจ็คเคยเดินทางมาท่องเที่ยวในลักษณะ ‘แบ็คแพ็คเกอร์’ (Backpacker) ในประเทศแถบเอเชียบ่อยๆ แม้การท่องเที่ยวในลักษณะที่ต้องแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขึ้นหลังไปเพียงลำพัง ออกจะขัดกับฐานะมหาเศรษฐีของเขาอยู่บ้างก็ตาม
โรสและแจ็คไม่เคยลืมครั้งแรกที่สายตาหันมาประสาน มันคือแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น หากทั้งคู่ก็ร็สึกได้ชัดเจนว่าถูกศรรักปักอกเข้าอย่างจัง โรสถูกสะกดด้วยดวงตาสีฟ้าจรัสเรืองของแจ็คที่จ้องมองเธอ เขาช่างเป็นชาวต่างชาติที่หล่อเหลาอย่างร้ายกาจ ภายใต้บุคลิกภาพที่ดูเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มง่าย หากก็แฝงเอาได้วยท่าทางมีอำนาจและสุขุมอยู่ในที
- ผู้เขียน
