“หลีกไป!”
เสียงห้าวทุ้มทรงอำนาจ บวกสีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
ถมทองยิ่งละล้าละลัง ไม่แน่ใจว่าควรขวาง หรือควรหลีกทางให้แต่โดยดี
วินาทีที่ถมทองลังเล มือหนาแข็งแรงก็ปัดหล่อนออกพ้นทางสำเร็จ
ร่างสูงเดินอาดๆ ตรงเข้าหาเป้าหมาย
กัญชพรได้สติ ลุกพรวด แต่กลายเป็นว่าอำนวยความสะดวกให้ชายหนุ่มเข้าถึงตัว ตะปบข้อมือไว้ และลากหล่อนออกจากหลังโต๊ะทำงานได้ง่ายขึ้น
“ปล่อยกัญนะ พี่วรรษ!”
กัญชพรพยายามช่วยเหลือตัวเองหลังจากคลายจากอาการตกตะลึง ไม่ทันคิดว่าควรทำเป็นไม่รู้จักเขา ทั้งนี้ก็เพราะสีหน้าโกรธจัด ชนิดพร้อมจะกวาดสิ่งกีดขวางทุกอย่างออกพ้นทาง แม้จะต้องใช้กำลังความป่าเถื่อนของเขานั้นเอง
“ไม่ปล่อย!”
เสียงรอดไรฟัน โหนกแก้มเป็นสีจัด แสดงว่ากำลังโกรธมากจริงๆ
“คิดจะทำบ้าอะไร?”
นวินวรรษไม่ตอบ ปากได้รูปเม้มแน่น นัยน์ตาวาววับแทบจะพ่นไฟออกมาทีเดียว กัญชพรเองก็โกรธ ที่ถูกลากถูลู่ถูกัง หล่อนพ
