หยางที่ 7
เทพแห่งพงไพร
มู่สือน้อยยามนี้คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดเจ้ากวาง ฟังเจ้ากวางเล่าเรื่องเกี่ยวกับสวรรค์ นางสงสัยไปเสียทุกสิ่ง บัดเดี๋ยวถามนั่น บัดเดี๋ยวถามนี่
“ป่าท้อของท่านงดงามเพียงนั้นเชียว”
“ย่อมงดงาม เราอยู่ที่นั้นมาเกือบสามหมื่นปี ทุกตารางนิ้วเราเป็นคนดูแลรักษา”
“ผลท้อของท่านกินเข้าไปแล้วจะอายุยืนขึ้นพันปีจริงหรือ”
“แน่นอน หากไม่อายุยืนขึ้นไหนเลยเง๊กเซียนจะมาขอผลท้อเราทุกๆ ร้อยปี”
“ท่านเป็นสหายกับไท่ซ่างเหล่าจวินจริงหรือ”
“ทุกๆ สิบปีเหล่าจวินผู้เฒ่าจะมาดื่มสุราดอกท้อกับเรา นี่ไม่เรียกว่าสหายหรือ”
นักพรตทุกคนย่อมบูชาไท่ซ่างเหล่าจวิน มู่สือน้อยพอฟังว่าเจ้ากวางเป็นสหายกับท่านผู้เฒ่า นางต้องย่นจมูกด้วยความไม่พอใจ
“เป็นอย่างไร น่าเล่นหรือไม่ หากเจ้าไปอยู่กับข้าในป่าท้อนั่น เจ้าไม่มีทางเบื่อหน่าย”
“ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหน”
ทั้งสองคลอเคลียกระซิบกระซาบกันไปเรื่อยๆ จนกระทั้งฟ้ามืดค
