ตอนที่ 6 มนต์ราคะ (1) ใกล้NC
1062 คำ
บรรยากาศในหมู่บ้านยามนี้ มืดฟ้ามัวฝน ผู้คนที่ไปแห่ขอโชคขอโลภจากพ่อหมอต่างก็พากันทยอยกลับ
ปลัดภูวดลที่เพิ่งเดินทางไปถึง ได้โอกาสก็เลยรีบเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปในบ้านของตาทอง เพื่อหวังไปจะดูหน้าพ่อหมอคนนี้สักหน่อย ว่ารูปพรรณสันฐานของเขาจะคล้ายกับพ่อค้ายาที่ตำรวจร่างให้ดูหรือเปล่า
ทว่าพอไปถึงแท่นพิธี ก็ปรากฏว่าพ่อหมอหายตัวไปเสียแล้ว หญิงสาวคนหนึ่งบอกว่าพ่อหมอได้เวลาพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้ตอนสายๆ พ่อหมอจะมาใหม่
“มาหาพ่อหมอเหรอคะ”
เสียงหนึ่งทักทายชายหนุ่มอยู่ทางเบื้องหลัง พอหันไปดูก็เห็นเป็นหญิงสาวที่อายุน่าจะสักประมาณสามสิบต้นๆ แต่รูปร่างหน้าตาของเธอก็จัดว่าสวยอยู่ แต่ผิวคล้ำไปหน่อย แต่ถ้ามองภาพรวมแล้วก็โอเค หุ่นดีใช้ได้ และแต่งตัวแบบบ้านๆคือ นุ่งผ้าซิ่น สวมเสื้อคอกระเช้า โดยยัดชายเสื้อไว้ในผ้าถุง แล้วรวบผมขึ้นเป็นมวย เสียบปิ่นยึดเส้นผมเอาไว้ไม่ให้มันหลุดลุ่ยลงมา
“ครับ ผมมาหาพ่อหมอ”
“หล่อแบบนี้ คงไม่ต้องไปทำเสน่ห์ใครหรอกมั้งคะ แต่น่าจะถูกสาวๆทำเสน่ห์ใส่มากกว่า”
“อุ้ย พูดซะน่ากลัวเลยครับ พ่อหมอเขาทำคุณไสยด้วยเหรอครับ”
“ทำค่ะ สาก็เพิ่งไปทำมา ได้น้ำมันพรายมาด้วยนะคะ แล้วก็ป้ายคุณไปแล้วด้วยค่ะ รู้สึกยังไงบ้างคะ”
เพราะว่าอยากจะลองน้ำมันพรายของพ่อหมอ ที่บูชาไปตั้งสองพัน หญิงสาวก็คิดอยากจะขอลองกับผู้ชายหล่อๆคนนี้เป็นคนแรก
“ผม... ผมรู้สึกว่า คุณสาสวยมากเลย”
“ตามสามาค่ะ”
แต่ต่อให้เธอไม่ป้ายยาเสน่ห์ ภูวดลก็ตามเธอไปอยู่ดี เพราะหน้าตาของเธอ มีบางอย่างที่คล้ายกับหนึ่งในแก๊งค์ค้าย***าท่าทางตำรวจส่งมาให้นั่นเอง
ณ ศาลากลางน้ำ
ญาลินกำลังถูกบุรุษผู้มีพลังเร้นลับบางอย่างที่ผู้คนรอบข้างไม่อาจคาดเดา เขาคือคนในหมู่บ้านนานมาแล้ว และเขาก็มีความแค้น รวมถึงความรักกับใครบางคนในหมู่บ้านแห่งนี้
เขากลับมาครั้งนี้เขามาเพื่อทวงแค้น และทวงคนที่เขารักคืน
และคนที่เขารักมาตั้งแต่เธอเริ่มแตกเนื้อสาวก็คือเธอ ‘ญาลิน’ หญิงสาวที่สวยที่สุดสำหรับเขา
เขาล่วงรู้บางเรื่องเกี่ยวกับเธอ ว่าเมื่อเธออายุครบยี่สิบปีเมื่อไหร่ ญาลินจะเจอเนื้อคู่ เขาจึงพร่ำร่ำเรียนวิชา มหาเสน่ห์ตามความเชื่อของเขา เพื่อตั้งใจจะนำมาใช้ในยามคับขัน
ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่า เนื้อคู่ของเธอมันเป็นใคร แต่เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปให้ผู้ชายหน้าไหนเด็ดขาด เขาจะต้องรีบครอบครองเป็นเจ้าของเธอ ทั้งร่างกายและหัวใจโดยเร็ว
...ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็ต้องเอาด้วยคาถา...
‘ญาลิน เธอต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น’
จูบที่อ่อนหวาน เริ่มเร่าร้อนขึ้น ดุดันขึ้น กอดรัดเธอแน่นขึ้น จนร่างเล็กแทบจะแนบชิดเป็นร่างเดียวกับร่างสูงใหญ่ ปลายเท้าแทบจะลอยจากพื้น ริมฝีปากเล็กถูกจุมพิตด้วยอารมณ์เสน่หาเข้มข้น ต้องการจองจำเธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
ครืนๆ!!...
เปรี้ยง!!
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ามาแต่ไกล พายุฝนกำลังจะมา ท้องฟ้าแปรปรวนมากขั้น เมฆดำลอยตัวลงต่ำ สายลมเริ่มพัดเอาไอฝนที่ตกห่างมากระทบผิวกาย ทั้งที่เวลานี้มันเป็นเวลาใกล้เที่ยงวันแท้ๆ แต่กลับเหมือนตอนหัวค่ำที่พระอาทิตย์ตกแล้ว
เพราะบรรยากาศบนท้องฟ้าช่างน่ากลัว มืดฟ้ามัวฝน พายุก็พัดแรงขึ้น จนป้องปราบต้องยอมถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ก่อนจะอุ้มญาลินที่ยังเบลอไปด้วยฤทธิ์เสน่หาเข้าไปภายในห้อง ปิดประตูลงกลอนเพื่อหลบฝนที่กำลังจะเทลงมา
แล้วนาทีต่อมาฝนก็เทลงมาราวกับฟ้ารั่ว ญาลินกลัวพายุฝนมาก เธอโผเข้ากอดเข้าร่างสูงทันทีที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องครืนๆ และฟ้าก็แลบแปลบปลาบ บรรยากาศมืดสลัวราวกับไม่ใช่ตอนกลางวัน
ชายหนุ่มกอดร่างเล็กเอาไว้ ลูบหลังลูบไหล่เธอเบาๆ ขณะที่ร่างกายกำลังลุกร้อนไปด้วยไฟราคะ
นาทีต่อมาเขาก็ค่อยๆประคองท้ายทอยเธอเอาไว้ บังคับให้ใบหน้าสวยหวานเงยสบตาเขา ก่อนจะบดจูบลงมาอีกครั้ง โดยที่ญาลินยังคิดไม่ออกเลยว่ายามนี้เธอกลัวอะไรมากกว่ากัน ระหว่าง ‘เขา’ กับ ‘พายุฝนที่มาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า’
กระทั่งร่างเล็กถูกดันให้นอนลงบนเตียงเล็กที่ไม่กว้างมากนัก แต่ก็กว้างพอที่ชายหนุ่มจะมอบความเป็นสามีให้กับเธอได้ เขาตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าวันนี้ เขาต้องได้ญาลินมาเป็น ‘เมียของเขา’ ให้ได้
ญาลินผู้ไม่ประสา เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสแสนวาบหวามซาบซ่านใจนั้นอย่างไม่อาจต้านทาน เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ต่อต้านเขา ทั้งที่เธอกลัวเขาไม่น้อยเลย และกลัวการสัมผัสแตะต้องแบบนี้
แต่ทั้งที่ไม่เคย ทั้งที่หวาดหวั่น ร่างกายของเธอกลับตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มไปตามกลไกธรรมชาติ จูบตอบเขาเงอะๆงะๆ สองมือเล็กก็ลูบหลังชายหนุ่มอย่างสะเปะสะปะ ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ทั้งความตั้งใจบวกกับบรรยากาศ ที่สำคัญบวกกับความสวยงาม ความสาวสะพรั่งของสาวน้อยที่ยังไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน ทำให้ป้องปราบยิ่งปรารถนาในตัวเธอมากล้น จนกลางกายหนุ่มแข็งขัน และปวดร้าว
‘เธอเป็นของฉันญาลิน ชีวิตและจิตวิญญาณของเธอเป็นของฉันตั้งตอนนั้นแล้ว ที่ฉันช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เธอไม่มีสิทธิ์เอาตัวและหัวใจของเธอไปให้ผู้ชายคนไหนทั้งนั้น นอกจากฉันเพียงคนเดียว!’
ฟึ่บๆ...ฟึ่บๆ!
- ผู้เขียน
