“มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ทำไมคุณอาทำหน้าเครียดๆล่ะ”
หลังจากประชุมเสร็จ เหมันต์ก็พาเอวารินทร์ออกมาทานข้าว และเอวารินทร์ที่สังเกตเห็นตั้งแต่เขาเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานแล้วว่าสีหน้าและแววตาเขาดูแปลกไป
“อืม มีปัญหานิดหน่อยน่ะ อาแจ้งไปแล้วว่าเราจะเข้ามาเรียนรู้งาน แต่คนพวกนั้นบอกว่าเรายังเด็กเกินกว่าจะมาบริหารงานได้”
“ก็จริงนี่คะ เอวาแค่ 25 ปี ใครเขาจะมาเชื่อฟังล่ะคะ”
“อาก็ไม่ได้บอกว่าเราจะทำได้ภายในปีหรือสองปี มันต้องใช้เวลา แต่จะให้ขายบริษัทและสิทธิ์การบริหารอาไม่ยอม บริษัทนี้พี่ราชย์สร้างมันขึ้นมา อย่างน้อยอาก็ไม่อยากทำให้พ่อของเราตายตาไม่หลับหรอกนะ”
พอได้ยินแบบนั้น เอวารินทร์ถึงกับรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เมื่อเหมันต์พยายามรักษาบริษัทของเธอแต่เธอกลับคิดแต่อยากจะผลักภาระเสียอย่างนั้น
“เอวาจะตั้งใจเรียนรู้งานค่ะ อย่างน้อยก็เพื่อคุณพ่อ...”
“หึหึ ดีแล้ว อาอยู่ข้างๆเอวาเสมอ รู้ใช่ไหม?”
และเอว
