“เอวา พี่จอดรถไว้ที่เดิมให้แล้วนะ นี่กุญแจ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“พี่ต่างหากต้องขอบคุณ เอานี่ของฝาก กาแฟร้อนๆ”
เช้าวันจันทร์ เอวารินทร์มาทำงานเร็วกว่าปกติเมื่อเหมันต์ขับรถมาส่งเธอด้วยตัวเอง ทางด้านไททันที่พึ่งมาถึงเอากุญแจรถมาคืนพร้อมกับกาแฟแสดงความขอบคุณจนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆเหล่มองเขาอย่างรู้ทันเมื่อไททันเล่นแสดงออกแบบโจ่งแจ้งขนาดนั้น
“จะทำอะไรก็ไว้หน้าเจ้านายบ้าง นั่นนะเมียเจ้านายนะเว้ย”
เพื่อนร่วมงานเดินเข้ามากระซิบบอก เพราะกลัวเหมันต์รู้เข้าจะเป็นเรื่องใหญ่เอาได้
“ไม่หรอก ถึงรู้ก็คงไม่ว่า...เอาน่า อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นเลย ไปทำงานของนายโน่นไป”
“คนอุตส่าหวังดีมาเตือน เดี๋ยวจะตกงานโดยไม่รู้ตัว”
และดูเหมือนไททันจะไม่สนใจ เมื่อเขารู้ว่าเหมันต์ไม่ได้คิดปิดกั้นเอวารินทร์ ตามสัญญาที่เขาเคยได้อ่านมันโดยบังเอิญจากเพื่อนฝ่ายกฎหมายของบริษัทเข้า
“เจ้านายครับ ผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์ขอเข้า
