CHAPTER 22
“ถึงคราวคิดบัญชีรวมกับครั้งนั้นด้วยก็เคยบอกเอาไว้ไงว่า... แค่เอาไว้ดักกระทืบวันหน้า”
สิ้นสุดประโยคนี้แล้วมือใหญ่ก็ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมารอยกับรอยยิ้มร้ายตรงมุมปากเหมือนกับว่าสมองนึกอะไรสนุกๆ ทำอีกคราชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อนิ้วใหญ่เลื่อนไปยังคลิปนั้นก่อนที่จะกดส่งไปให้กับใครคนหนึ่ง
อารมณ์ที่คุกกรุ่นในตอนแรกมันหายไปสิ้นเหมือนกับว่าทุกอย่างมันเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นบวกกับสายตาสีนิลดำต่างจับจ้องกับกระเป๋าที่วางอยู่หน้ารถตรงหน้าที่เขานั่งมือใหญ่จึงตัดสินใจเอื้อมหยิบมาเปิดกระเป๋าใบดังกล่าวดังความใจเย็น มันก็ไม่ได้บรรจุของมีค่าอะไรสักนิดจะมีเพียงเครื่องสำอางบางอย่างเช่น แป้งพัฟตลับเล็ก ลิปสติกสีชมพูพีชและก็หวีอันเล็กก็เท่านั้นเองส่วนของอย่างอื่นก็มีกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินอยู่เพียง 500 บาทนอกเหนือจากนั้นก็มีบัตรนักศึกษาที่เป็นหลักฐานยืนยันว่าเป็นขอ
