Chapter 4
2005 คำ
ลีวายเดินเข้าห้องนอน ถอดเสื้อออกอย่างลืมตัว ก่อนจะชะงักเมื่อลืมไปว่าฟารินนอนอยู่ในนี้ แต่เมื่อหันกลับไปมองปรากฏว่าเธอยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาจึงเดินคว้าผ้าเข้าห้องน้ำเงียบๆ ก่อนใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าครึ่งชั่วโมง
ร่างแกร่งที่เดินออกจากห้องน้ำมามีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำๆ พร้อมผมที่เปียกปอน เพราะตู้เสื้อผ้าดันอยู่ใกล้เตียง ลีวายพยายามเดินอย่างระวังเพื่อไม่ทำให้ฟารินตื่น มือหนาค่อยๆหยิบเสื้อผ้าออกจากตู้อย่างระมัดระวังก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเดินออกห่างเตียงขึ้นเรื่อยๆ
"งืออออ"
ลีวายถึงกับสะดุ้งสุดตัวก่อนรีบหันกลับไปมอง ปรากฏว่าฟารินไม่ได้ตื่น เธอแค่พลิกตัวเท่านั้น ลีวายถอนหายใจก่อนเดินออกจากห้องไปแล้วไปแต่งตัวข้างนอก
ลีวายล้มตัวลงนอนที่โซฟาก่อนมองเพดานห้องนิ่งๆพรางคิดอะไรมากมายไปเรื่อย แต่จู่ๆก็นึกบางอย่างขึ้นได้ เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่เพิ่งได้คืนจากฟารินมา ก่อนเปิดเข้าอัลบั้มรูป ปรากฏว่าฟารินถ่ายรูปมาจำนวนมาก เธอดูจะชอบถ่าบรูปไม่น้อย
มือหนาเลื่อนจอดูรูปแต่ละรูปไปเรื่อยๆ ก่อนอมยิ้มเบาๆ เขาดูจนกระทั่งรูปสุดท้าย ก่อนจะเลื่อนไปเปิดแอพไลน์ขึ้น เลื่อนดูไลน์ที่เข้ามาไม่น้อยในวันนี้ ก่อนจะไปสะดุดตากับไลน์ของใครบางคนที่มีข้อความที่ไมไ่ด้อ่าน ลีวายขมวดคิ้วเพราะฟารินไม่ได้ลบมันออก ทั้งที่เขาสั่งแล้วว่าไลน์ไหนที่เขาไม่ได้เปิดอ่านให้ลบไปให้หมด
เช้า
ฟารินค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นก่อนเบิกตากว้างมองไปรอบๆห้อง ห้องสีเทาดำคุมโทนแบบนี้ มีเสื้อผ้าผู้ชายแบบนี้ ตายแล้ว ที่นี่ไม่ใช่คอนโดเธอ ขาเรียวค่อยๆก้าวลงจากเตียงก่อนค่อยๆโผล่หน้าออกไปมองรอบๆ มันเงียบสนิท และเธอเห็นเพื่อนๆของลีวายนอนเป็นศพเกยตื่นเต็มห้องรับแขก ฟารินค่อยๆก้าวขาข้ามพวกเขาทีละคนเงียบๆ ก่อนจะหยุดอยู่ก่อนถึงประตูห้อง
"ฟู่ววว"
"จะไปไหน"
"ว๊ายยยยยย"
เสียงฟารินร้องตกใจทำเอาเพื่อนๆที่เหมือนศพเกยตื้นของลีวายตกใจลุกขึ้นกันเป็นแถวพรางทำท่าทางจะสู้กับอะไรก็ตามที่เข้าใกล้ทั้งที่สภาพไม่ไหว
"ร้องทำไมดังขนาดนั้น" เสียงเรียกนั้นคือลีวายที่ยืนอยู่ด้านหลัง วันนี้เขาแปลกตานิดหน่อยเพราะเขาใส่ชุดสบายๆกางเกงขาสั้นที่ถึงเข่ากับเสื้อยืดสีพื้นเท่านั้น มันบ่งบอกว่าคงเพิ่งตื่นเหมือนกัน
"พี่ลีวาย แล้ว.งเมื่อคืนรินมาที่นี่ได้ไงคะ"
"พี่พามา ก็เมาขนาดนั้นคุยด้วยก็ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จะไปส่งที่ไหน พี่เลยพามานี่ ไม่ต้องตกใจ เมื่อคืนพวกพี่นอนกันตรงนี้ ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีหรอกครับ"ลีวายเอ่ย
"อ่อ..."
"พวกพี่ตกใจหมดเลย นึกว่าเกิดสงครามกลางเมือง"โฟเอ่ยด้วยใบหน้ายังงัวเงีย
"ขอโทษค่ะ รินตกใจนิดหน่อย"
"ไอ้วาย แก้แฮ็งค์เหมือนเดิม"
โฟเอ่ยพรางพากันอนสลบลงไปตามๆกันทั้งสามคน ลีวายยืนท้าวเอวกุมขมับอย่างหนัก
"พวกพี่เขาเมามากเหรอคะ"
"อืม เมื่อคืนพวกพี่ดื่มกันที่นี่ต่อ ไอ้พวกนี้เมากกลิ้งตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้มีเรียนเช้ามั้ย"ลีวายเอ่ย
"ไม่มีค่ะ มีตอนบ่าย"
"งั้นก็อย่าเพิ่งกลับ อยู่กันข้าวด้วยกันก่อน แล้วก้ไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่ด้วย"ลีวายเอ่ย
"รินขอล้างหน้าก่อนได้มั้ยคะ"
"อืม เดี๋ยวพี่หยิบผ้าให้"
ลีวายเดินตามฟารินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเช็ดหน้าผืนเล็กใหม่เอี่ยมออกมาให้พร้อมแปรงสีฟันอันใหม่
"ขอบคุณค่ะ"
"เดี๋ยวพี่นั่งรอข้างนอกนะ"
หลังจากฟารินล้างหน้าจนเสร็จ ก็เดินลงจากคอนโดของลีวาย ก่อนจะเห็นว่าหน้าคอนโดเช้านี้มีของกินขายค่อนข้างเยอะ
"ป้าครับ โจ้ก 5 ถุงครับ"ลีวายเอ่ยสั่งโจ๊กขึ้นโดยที่มีฟารินเดินมาด้วย
"พี่ลีวาย รินไม่ได้เอากระเป๋ามา รินยืมตังค์พี่ก่อนได้มั้ยคะ"ฟารินเอ่ย
"จะกินอะไร"
"รินอยากกินน้ำเต้าหู้ค่ะ"ฟารินเอ่ย
"เดี๋ยวพี่ซื้อให้"
เมื่อซื้อโจ้กเสร็จ ลีวายก็พาฟารินมาซื้อน้ำเต้าหู้ที่เธออยากกินกับปลาท่องโก๋ ฟารินไม่กินของรสจัด เธอจะชอบกินอะไรรสอ่อนๆแบบนี้
หลังซื้อทุกอย่างเสร็จ ทั้งคู่ก็พากันขึ้นมาบนคอนโดก่อนจัดโต๊ะอาหารแล้วปลุกเพื่อนๆที่นอนตายเกลื่อนให้ลุกขึ้น
"อ้าว ป้าเขาใส่ขิงมาเลย กินไม่ได้ใช่มั้ย" ลีวายเอ่ยในขณะที่กำลังเทโจ๊กใส่ชามให้ฟาริน
"รินกินน้ำเต้าหู้อย่างเดียวก็ได้ค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ตักออกให้ กินโจ๊กด้วย ร้อนๆจะได้หายแฮ็งค์" ลีวายเอ่ยพรางค่อยๆตักขิงออกจากชามให้ฟาริน
"ดูแลดีอย่างกับเมียเลยมึง"เติ้งเอ่ย
เพล้ง!!! ช้อนในมือลีวายลอยละลิ่วไปหาเติ้งที่นอนเอ่ยอยู่บนโซฟา พาเอาหลบกับแทบไม่ทัน
"ไอ้ห่าวาย เขวี้ยงมาได้"
"หุบปากซะก่อนที่ชามโจ๊กจะลอยไปแทนช้อน"ลีวายเอ่ย
"โหดฉิบ"
ไม่นานชายหนุ่มทั้งหมดก็พากันลากสังขารลุกจากโซฟาแล้วมานั่งกินโจ๊กที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน ฟารินที่นั่งเป่าโจ๊กร้อนๆอยู่ข้างๆลีวายก็ไม่ได้สนใจพี่ๆทั้งสี่คนสักนิด
"ปลาท่องโก๋ โอ๊ย!! อะไรวะไอ้วาย"
ตั้มที่เอื้อมมือจะไปหยิบปลาท่องโก๋ที่ฟารินซื้อมา ซึ่งมันวางอยู่บนโต๊ะ จึงทำให้เขาไม่รู้ว่ามันกินได้หรือไม่ได้
"ของฟาริน"ลีวายเอ่ย
"กินได้ค่ะ รินกินคนเดียวไม่หมดหรอกค่ะ"ฟารินเอ่ย
"เมื่อกี้กินไปครึ่งตัวเองไม่ใช่เหรอ ไหนบอกอยากกิน"ลีวายเอ่ย
"ก็พี่ให้รินกินโจ๊ก ใครจะไปกินทุกอย่างหมดพร้อมกันคะ"ฟารินเอ่ย
"เถียงไม่หยุด"
"โอ๊ยพี่ลีวาย ผมรินยุ่งหมด"
ลีวายยีผมฟารินเล่นอย่างสนุกก่อนจะนั่งกินโจ๊กต่อจนเสร็จ เติ้งเอ่ยถามฟารินว่าไม่กลัวพวกเขาทำไม่ดีหรือยังไงเมื่อคืนเล่นเมาแบบนั้น
"ไม่ทันนึกค่ะ แต่พวกพี่ก็ไม่ได้ทำนี่คะ แสดงว่าพวกพี่ใช้ได้"ฟารินเอ่ย
"แต่ไม่ควรไว้ใจใครแบบนี้นะ ถึงพี่จะเป็นพี่รหัสก็เถอะ"ลีวายเอ่ย
"โอเคคร่าาาา"
ลีวายเดินลงมาส่งฟารินที่รถ เธอต้องกลับบ้านไปอาบน้ำน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปเรียน แต่ก่อนไป ลีวายก็เอ่ยบางอย่างขึ้น
"รูปที่อยู่ในเครื่องพี่ เดี๋ยวตอนไปเรียนค่อยเอานะ ส่งไลนืไปไม่ไหวมันเยอะ ค่อยไปใช้แอร์ดรอปส่ง"ลีวายเอ่ย
"ได้ค่ะ งั้นรินไปนะคะ"
"ปกติขับรถแพงขนาดนี้ไปเรียนเหรอ?"ลีวายเอ่ย
"อ่อ เปล่าค่ะ พอดี..คันนี้รถคุณพ่อค่ะ รินยืมมา"
"อ่อ ขับดีๆนะ เจอกันที่มหาลัย"
"ค่ะ"
ฟารินขับรถกลับคอนโดตัวเองเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และแน่นอนว่าเจอเอเอฟนอนสลบอยู่ในคอนโดของเธออีกด้วย ท่าทางเมื่อคืนจะเมากลับมา
"เอฟ มานอนอะไรในคอนโดคนอื่นเนี้ย ทำไมไม่กลับบ้าน"
"โวยวายอะไรแต่เช้าเนี้ย กลับบ้านสภาพนี้พ่อฟาดหัวแตกพอดี"เอเอฟเอ่ยพรางรั้งผ้าห่มคลุมตัวเองอีกรอบ
"แล้วทำไมไม่ไปคอนโดตัวเองเล่า"
"เดี๋ยวพ่อตามเจอ จบนะพี่สาว รถจอดคืนให้แล้ว ตอนนี้ขอนอนต่อก่อนอย่ากวน"เอเอฟเอ่ย
"เฮ้อ แล้วไม่ไปโรงเรียนหรือไงเนี้ย"
"ไม่ไป วันนี้โดดเรียนหนึ่งวัน"เอเอฟเอ่ย
"พ่อรู้ขึ้นมา ไม่ช่วยนะ"ฟารินเอ่ย
"เมื่อคืนไม่อยู่บ้าน ไม่กลับคอนโด จะฟ้องพ่อเหมือนกัน"เอเอฟเอ่ย
"ไอ้นี่"
"ไปไหนมา ไปนอนกับแฟนมาหรือไง"
"เปล่าสักหน่อย ไปนอนหอเพื่อนมา หุบปากแล้วนอนไป ก่อนที่จะไม่ให้นอน"
ฟารินเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อนเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาแล้วคว้ากุญแจรถมินิคันเดิมที่ใช้ไปเรียน ขับออกจากคอนโดตอนช่วงเกือบเที่ยง ไม่นานเมื่อมาถึง เธอไม่เห็นลีวายกับโฟที่โต๊ะประจำ คงเพราะยังไม่มาเรียนแน่ๆ เธอนั่งที่โต๊ะนั้นสักพักกะว่าจะรอลีวายมาได้ขอรูปจากเขา แต่จู่ๆก็มีน้ำอัดลมหกใส่เสื้อของเธอเพราะมีคนเดินสะดุดข้างๆ
"ขอโทษค่ะๆๆ ไม่ได้ตั้งใจ" หญิงสาวคนนึงในกลุ่มที่เดินมาเป็นรุ่นพี่ปีสองเอ่ยขึ้น แต่ฟารินรู้ดีว่าเธอจงใจแกล้ง เพราะสีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นอุบัติเหตุสักนิด
เธอไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อล้างรอยเปื้อน โชคดีที่เปื้อนไม่เยอะ ฟารินล้างเสื้อนักศึกษาที่กำลังเปื้อนด้วยน้ำจนมันทะลุเสื้อสีขาวแนบเนื้อ แต่หญิงสาวกลุ่มนั้นก็ยังคงเดินมารังควานเธอ
"พวกพี่ต้องการอะไร?"ฟารินเอ่ย
"เมื่อวานเห็นอยู่กับพี่ลีวายทั้งวัน เกาะเขาเป็นปลิงเลย คิดว่าเขาคงชอบซินะ"
"พี่ลีวาย? รินก็แค่น้องรหัสเขาเฉยๆ"ฟารินเอ่ย
"ตอแหลไปเหรอ ปกติพี่ลีวายไม่ยุ่งกับใคร เข้าถึงยากจะตาย ต่อให้เป็นน้องรหัสก็เถอะ"รุ่นพี่ปีสองเอ่ย
"ทำอะไรกัน"
เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่ทั้งหมดจะหันกลับไปเจอลีวายที่ยืนหน้านิ่งบอกบุญไม่รับข้างหลัง
"พี่ลีวาย!!"
"ถ้าเห็นพวกเธอยุ่งกับน้องรหัสฉันอีกรอบ ได้เห็นดีกันแน่"ลีวายเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
เมื่อหญิงสาวพวกนั้นเดินออกไป ลีวายก็ถอนหายใจ ก่อนส่งเสื้อแจ็กเก็ตที่ใส่มาให้ฟาริน
"ใส่ซะ เสื้อถูกน้ำมันบาง"
"ขอบคุณค่ะ แล้วนี่พี่เข้ามาทำไมในห้องน้ำหญิงคะ"
"ก็ตามมาดูไง เมื่อกี้เห็นมีเรื่องที่โต๊ะ กะแล้วเชียว"
ลีวายสบถออกมาก่อนเดินนำหน้าฟารินออกไปข้างนอก ฟารินเองก็เดินตามออกไป ก่อนจะเห็นลีวายเดินไปทางขึ้นตึก
"พี่จะไปเรียนแล้วเหรอคะ เดี๋ยวเย็นรินเอาเสื้อไปคืนนะคะ"
"ตามมา"
"คะ??"
ฟารินเดินตามลีวายขึ้นไปบนตึก ก่อนเดินมาจนสุดทางเดินที่ห้องประชุมคณะซึ่งมีอยู่สองห้อง ห้องนึงเป็นห้องประชุมใหญ่ อีกห้องเป็นห้องที่เหมือนเป็นห้องนั่งทำงานได้ น้อยคนที่จะได้เข้ามาใช้ เพราะส่วนใหญ่จะเป็นปี3หรือปี4ที่มีสิทธิ์เข้าห้องนี้มาใช้เท่านั้น
"เข้ามาซิ"
"ค่ะ"
ฟารินดินเข้าไปก่อนที่ลีวายจะออกมาปิดประตูพรางติดบางอย่างที่หน้าห้องนั่น เธอเดินมองไปรอบๆปรากฏว่ามีทั้งแบบ ทั้งรูปภาพเต็มไปหมด เหมือนกับห้องทำงานย่อมๆ
"หูว ฝีมือใครคะ สวยจัง"
"อันนั้นของพี่ อีกอันของไอ้โฟ"ลีวายเอ่ย
"เก่งจัง"
"ตรงนั้นมีไดร์เป่าผมนะของไอ้โฟมัน ถอดเสื้อนักศึกษาออกมาเป่าซะ แล้วใส่เสื้อพี่รอไปก่อน"
ลีวายเอ่ย
"คะ!! ให้ถอดเสื้อที่นี่เหรอคะ"
- ผู้เขียน
