“อร่อยกว่าทุกวันอีกครับ”
เขากลืนข้าวแล้วจึงหันไปหอมแก้มนวลหนักๆ แบบที่ไม่เคยทำเลยตลอดปีกว่าๆ ที่เธออยู่ที่นี่ ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับ เขาแพ้นมเธอ แพ้ร่างกายละอ่อนนุ่มนวลของเธอ แพ้ความเร่าร้อนในหัวใจเธอ
และแพ้ใจตัวเองด้วย...
“วิปก็ไปนั่งกินดีๆ ไป ไม่หิวเหรอ” เขาเขี่ยแก้มหยอก วนิดาจึงยิ้มแก้มป่องอย่างมีเลศนัย
“ของวิปอยู่ในครัวค่ะ วิปไปเอามาก่อน”
“อ้าว ทำไมไม่กินด้วยกันล่ะ”
“ก็...” วนิดาก้มลงกระซิบข้างหูชายหนุ่ม “อยากให้พี่ปราบกินปลามากกว่าค่ะ ไขมันดีจากปลามีโอเมก้าสาม ช่วยเพิ่มระดับโดพามีนในสมอง ปลุกอารมณ์ทางเพศ คลายเครียด กินประจำจะทำให้อารมณ์ดีด้วยนะคะ พออารมณ์ดี พี่ก็จะแข็ง...แรง วิปอยากให้พี่ปราบแข็งแรงค่ะ”
พูดจบก็หอมแก้มเขาหนักๆ แล้วเดินฮัมเพลงเข้าไปในครัวอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้กองปราบนั่งอึ้งตัวชาสมองชาไปหมด เขาหันมองโค้งประตูกลัวด้วยดวงตาตะลึงอึ้ง
หยุดงานก็หยุดสิวะ ถ้าขืนไป
