โทรศัพท์ของเธอก็หาไม่เจอ ไม่รู้ว่าทำตกไว้ที่บ้านกองปราบหรือเปล่า... หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะถ้าตกที่อื่นคงไม่ต้องรอดลใจปล่อยคลิปหรอก เธอไม่ได้ตั้งรหัสล็อกโทรศัพท์ ใครๆ ก็เข้าไปดูประวัติการสนทนาได้
ซึ่งมันแย่มาก...
และถ้าโทรศัพท์ยังอยู่ อย่างน้อยเธอก็แค่เปลี่ยนซิมแล้วเก็บไว้ จะได้โทรแจ้งตำรวจได้ถ้าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เธอคงทำได้แค่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือถ้าคับขัน
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครช่วยหรือเปล่า...
แต่แล้วก็เหมือนฟ้าเห็นใจ วันที่สามที่เดินหางานทำ เจ้าของโรงแรมวัยกลางคนก็เดินมาเรียก
“หนู ปั่นจักรยานได้ไหม ร้านอาหารฝั่งนู้นเขาหาคนส่งข้าวด่วนเลย ไอ้แดงมันรถล้มนอนโรงพยาบาลเมื่อวาน คงมาทำงานไม่ได้หลายวัน”
“ได้ค่ะป้า” วนิดาดีใจจนน้ำตาซึม รีบยกมือไหว้ “ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนู”
“จ้ะ แล้วป้าก็คิดว่าหนูย้ายออกเถอะ ไปหาหอพักดีๆ อยู่ พวกไอ้เปี๊ยกมันมาเล็งๆ หนูแล้ว อยู่ที่นี่ไม่ปลอดภ
