เลลีอายกมือขึ้นมากุมหน้าของเลออนไว้ ใบหน้าของเขายามขึ้นเป็นสีแดงนั้นช่างน่าเอ็นดู เธอหัวเราะน้อยๆ
ในตอนที่เธอเข้าสู้ห้วงแห่งการหลับใหลเธอได้พบกับ…ฮาลัว
เขายังคงยิ้มอย่างใจดีให้เธอเหมือนเดิม รอยยิ้มที่แสนดีนั้นยังคงตราตรึงใจเลลีอาไม่เปลี่ยน
“ข้า….ได้ทำในสิ่งที่อยากทำที่สุดแล้วลีอา…อย่าโทษตัวเองอีกเลย”
เลลีอามองใบหน้าที่สงบสุขของฮาลัวอีกครั้ง เธอยิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่แสนตื้นตันใจ
“ขอบคุณ…นะฮาลัว…ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
ฮาลัวยื่นมือมาลูบหัวของเลลีอาเบาๆ
“…..ข้าเคยกล่าวไปแล้วลีอา…เจ้าเปรียบเสมือนผู้ให้ชีวิตของข้า…ข้ามีชีวิตใหม่ที่ดี ไม่ต้องร่อนเร่นอนข้างถนน ได้มีโอกาสรับใช้พระเจ้า ได้พบเจอกับสหายดีที่….หากไม่มีเจ้า…เรื่องราวพวกนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นเลย..”
ฮาลัวส่งยิ้มให้เลลีอา
“ขอบคุณนะลีอา…สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง..”
เลลีอายิ้ม เธอไม่สามารถกั้นน้ำตาได้อีกแล้ว น้ำตาไหลจากดวงตา
