ตอนเช้าที่โต๊ะอาหาร เวกัสไม่ได้สนใจที่จะหันหน้าไปมองหน้าแด๊ดของเขาเลย เขาทำเป็นไม่สนใจและมองไม่เห็นเหมือนกันกับตอนที่แด๊ดของเขาเคยกับเขาเมื่อก่อน เวลานั่งทานข้าวแด๊ดชอบตักอาหารให้เดือนเต็มผ่านหน้าของเขา กว่าจะตักให้เขาได้ ท่านต้องตักให้สองแม่ลูกนั้นก่อน เขามาทีหลังสองแม่ลูกนั้นเสมอ เขาน้อยใจแต่ไม่ได้โกรธแด๊ดหรอกเพราะแด๊ดรักผู้หญิงคนนั้น แต่เขายังไม่พร้อมที่จะคุย เขาน้อยใจที่แด๊ดเห็นคนมาทีหลังดีกว่าเขา เวกัสพลางคิดและต้องหันหน้ามามองคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆพร้อมยกยิ้มหวานให้เธอที่หันมาจ้องมองเขาก่อนเเล้ว
" เฮียขาอิ่มแล้วครับ เด็กดื้อของเฮียอิ่มหรือยังน่า?" เวกัสพูดออกมาเบาๆและอ่อนโยนเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน เขาส่งสายตาอ่อนโยนให้ มัสใจยกยิ้มหวานตอบ พร้อมพยักหน้ารับเพราะเธอไม่อยากให้เขาลำบากใจ เธอหันไปมองหน้าของแด๊ดของเวกัสที่ท่านเอาแต่จ้องมองลูกชายและเธอ มันทำให้เธอรู้สึกสงสาร แต่เธอไม่รู้ว่า
