“สวัสดีครับคุณหญิง ผมกำนันสินครับ”
“สวัสดี พอจะรู้ใช่ไหมที่ฉันโทรมานี่ด้วยเรื่องอะไร”
“ครับผม ทราบครับ คุณทะนงบอกรายละเอียดกับผมแล้ว”
“อืม... อย่าให้พลาด ฉันขอให้ไม่มีลมหายใจอย่างเดียวนะ ถ้ามันยังมีชีวิตรอดกลับมากรุงเทพฯ ได้ ฉันจะไม่ให้แม้แต่สตางค์แดงเดียว”
“เชื่อมือผมครับ งานใหญ่กว่าของคุณหญิงผมก็รับมาแล้ว ไม่งั้นชื่อเสียงของผมจะอยู่ในวงการนี้ได้ยังไง ว่าแต่เงินก้อนแรกสำหรับเตรียมการ สองแสน” กำนันสินทวงค่าจ้างทันที
“เดี๋ยวฉันให้ทะนงจัดการให้ เอาให้ตายนะ มารับอีกสามแสนที่เหลือ” นางวางสายไป สายตาที่จ้องมองตรงไปแบบไม่มีจุดหมาย พร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก
‘ฉันรอคอยเวลานี้มานานแค่ไหน เกลียดที่จะเห็นมันมาลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านจะตายแล้ว’
“ว้าวๆ สวยจังเลยค่ะ” อนงค์กระโดดตัวลอยทันทีที่เห็นทะเล
“คุณตาลคะ จะว่าอะไรไหมคะ หากว่าอนงค์ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเล่นน้ำหลังจากที่อนงค์ขนของลงรถหมดแล้ว” อนงค์เ
