หน้อยแน่ยกมือขึ้นปิดหู หลับตาสนิท แล้วเบียดตัวเองเข้าหาหมอก ชายหนุ่มทำเก้ๆ กังๆ แต่สุดท้ายก็ยอมกอดเธอเอาไว้ทั้งตัว
“อยู่ที่บ้านไม่ต้องล้อมกำแพงเลยเหรอห้องนอนคุณ” เขาเปรยขึ้นมาอีกครั้ง
“ที่บ้านมีคนนอนด้วย” เธอสารภาพ ตอนนี้ยังทำน้ำเสียงสั่นออกมาอย่างชัดเจน
“ไม่ต้องพูดแล้ว นอนได้แล้ว นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย” หมอกพูดพลางดึงผ้าห่มมาปกคลุมตัวเขาเองด้วย
อากาศข้างนอกค่อนข้างแปรปรวน ได้ยินทั้งเสียงฝนและเสียงลมอื้ออึ้ง
“เฮ้อ... แล้วสองคนนั้นจะลงมาจากเขาได้ไหมเนี่ย” เขานึกไปถึงพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง และคุณหมอเนเน่
หน้อยแน่ยกผ้าห่มคลุมหัว สอดแขนเข้ามากอดตัวของหมอกเอาไว้แน่น ซุกหน้าลงมาในแผงอกของเขา
‘ให้ท่าเองนะ’ เขาคิดในใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาหึๆแต่ร่างบางที่สั่นสะท้าน ทำให้เขาเชื่อว่าเธอไม่ได้แกล้งทำ
หมอกวางแขนกอดพาดเธอเอาไว้ เขาได้ยินเสียงถอนหายใจ และพ่นลมหายใจของเธอออกมาแรงๆ ผ่านไปสักสิบนา
