บทที่ 2.0 : ภาพที่คุ้นเคย

1546 คำ

เช้าวันต่อมา “อาเซียง ตื่นได้แล้ว วันนี้มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก” “อาเซียง ได้ยินไหมเนี่ย ตื่นได้แล้ว” “อื้อ จิ่วเอ๋อร์ ข้ารู้แล้ว” “หลิวลี่เซียง นี่เธอพูดว่าอะไรนะ” ไป๋เยว่ซินถามย้ำอีกครั้งและรู้สึกแปลกใจที่เพื่อนคนนี้นอนขี้เซา “จิ่วเอ... เอ๋!” หลิวลี่เซียงรีบลืมตา “ซินซินเหรอ” เธอจับหน้าไป๋เยว่ซินแล้วดึงแก้มเบา ๆ “โอ๊ย! อาเซียง มาดึงแก้มกันทำไม” “ซินซิน ฉันคิดถึงเธอจังเลย” หลิวลี่เซียงกอดเพื่อนรัก เธอไม่คิดว่าวันนี้จะได้ตื่นจากฝันของหลี่เหลียนฮวา หลิวลี่เซียงใช้ชีวิตเป็นหลี่เหลียนฮวามาหลายปี ความรู้สึกทุกอย่าง เธอยังคงจำได้ดี หวังว่าคำอธิษฐานจะเป็นจริงนะ เธอคิดในใจ “อาเซียง แปดโมงครึ่งแล้ว เธอจะไปอาบน้ำแต่งตัวได้หรือยัง” ไป๋เยว่ซินเตือนเพื่อนอีกรอบ “มีเรียนเหรอ วันนี้วันอะไร” เธอถามเพื่อนพลางกดมองดูมือถือ ก่อนหันไปดูตารางเรียน “ซวยแล้ว ๆ คาบอาจารย์สุดโหด” เธอรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วสูงก่อนปั่นจักรยานไปคณะ พักเที่ยงหลิวลี่เซียงมีนัดทานข้าที่โรงอาหารพร้อมกันกับไป๋เยว่ซิน เธอมานั่งรอที่โต๊ะก่อนจะคิดถึงเรื่องราวในฝันที่ผ่านมา ทำไมถึงได้ฝันเรื่องหลี่เหลียนฮวาอีกครั้งนะ แถมเข้าไปอยู่ในฝัน เล่นจริงเจ็บจริงไม่น้อย เหมือนจะผ่านมาห้าปีแล้วแต่ก็แค่หลับฝันไปหนึ่งคืนงั้นเองเหรอ หลิวลี่เซียงคิดทบทวนไปมาถึงความสมเหตุสมผลแต่ก็หาคำตอบไม่ได้ “อาเซียง สั่งข้าวแล้วยัง” ไป๋เยว่ซินถามตอนเดินมาที่โต๊ะ “อื้อ เรียบร้อย กินเหมือนกันใช่ไหม” “อื้อ” ทั้งสองคนทานข้าวเที่ยงด้วยกันพลางพูดคุยเรื่องงานเทศกาลของมหาวิทยาลัย คณะต่าง ๆ จะมีร้านขายของเล็ก ๆ ในเทศกาลนี้ด้วย แต่แล้วจู่ ๆ ไป๋เยว่ซินถามเรื่องเมื่อตอนเช้า “อาเซียง เมื่อเช้าเรียกชื่อใครนะ” “อ่อ จิ่วเอ๋อร์ คนในฝันน่ะ เรื่องมันยาวมาก เอาไว้เลิกเรียนจะเล่าให้ฟังนะ” หลิวลี่เซียงตอบก่อนหันไปมองข้าง ๆ เธอเห็นเหรินฮ่าวหรานกำลังนั่งกินแตงโมอยู่อย่างเอร็ดอร่อยก็นึกถึงเสี่ยวหานแล้วเผลอยิ้มออกมา “อาเซียง มองฮ่าวหรานจนเขามองกลับมาแล้วไหมนั่น” ไป๋เยว่ซินสะกิดแขนเธอเบา ๆ เหรินฮ่าวหรานรู้สึกว่ามีใครบางคนจ้องเขาอยู่จึงหันมามอง เขาเห็นหลิวลี่เซียงยิ้มให้เขา “เธอชอบนายคนนี้เหรอ มองตาไม่กระพริบแถมยิ้มให้เขาด้วย” ไป๋เยว่ซินแซวเพื่อนที่กำลังหน้าแดง “เปล่านะ ซินซิน แค่นึกถึงใครบางคนเฉย ๆ เดี๋ยวเย็นนี้เล่าให้ฟัง” “อื้อ” เธอพยักหน้า หลังจากที่เรียนวิชาตอนบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลิวลี่เซียงแวะไปที่ชมรมศิลปะ เพราะประธานชมรมนัดสมาชิกใหม่ทุกคนมาทำความรู้จักกับรุ่นพี่ แม้สมาชิกในชมรมจะมีไม่มากก็ตาม เธอเดินเข้ามานั่งรออยู่ตรงมุมห้องชมรมและทำความรู้จักกับรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เหรินฮ่าวหรานและซือมู่เฉินก็เข้าร่วมการประชุมครั้งนี้ด้วย หลังจากที่แนะนำชมรมและสมาชิกชมรมเรียบร้อยแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงเหรินฮ่าวหรานที่เดินไปหยิบอุปกรณ์มาเตรียมวาดรูปสีน้ำมัน “นี่ ฉันให้เธอ” เหรินฮ่าวหรานยื่นของในถุงผ้าให้เธอ หลิวลี่เซียงรับมาแล้วเปิดดูของในถุงผ้า “แตงโมเหรอ เป็นลูกเลยนี่นะ”หลิวลี่เซียงถามกลับ “อื้อ เมื่อตอนกลางวันเธอมองฉัน ไม่ได้อยากกินแตงโมเหรอ” “เอ่อ คือ... ใช่ ๆ ขอบคุณนะ” หลิวลี่เซียงไม่อยากอธิบายยืดยาวจึงรับของมาแล้วกล่าวขอบคุณเขา หลังจากนำของมาให้เธอแล้ว เขาก็ไปนั่งที่ประจำใส่หูฟังเพลงแล้วเริ่มลงสีบนผืนผ้าใบ หลิวลี่เซียงไม่กล้าอยู่กับเขาสองคนจึงขอตัวกลับหอพัก ---------------------------------------------------------------------- งานเทศกาลมหาวิทยาลัย “อาเซียง ร้านขายของกินเต็มไปหมดเลย” ไป๋เยว่ซินตื่นเต้น “อื้อ ไปดูตรงโน้นกันเถอะ ฉันอยากกินอันนั้นอ่ะ” หลิวลี่เซียงพาเธอเดินมาทางด้านซ้ายของงาน เธอเอื้อมมือไปหยิบถังหูลู่ด้วยความอยากกิน แต่มีมืออีกข้างหนึ่งของใครบางคนกำลังเอื้อมมือจับถังหูลู่ไม้เดียวกัน ในร้านมีตั้งหลายไม้ ทำไมต้องมาเลือกไม้เดียวกัน เธอจึงเงยหน้ามองเขา “เหรินฮ่าวหราน!” เธออุทานตกใจ “เธอเองเหรอ” เขาตอบเนิบ ๆ “อันนี้นายเอาไปละกัน เดี๋ยวฉันเอาอันใหม่” หลิวลี่เซียงยื่นถังหูลู่ไม้นั้นให้เขา ภาพเหตุการณ์ในวันที่หลี่เหลียนฮวาไปเที่ยวในตลาดและซื้อถังหูลู่ให้เสี่ยวหานผุดขึ้นมา เธอมองเห็นภาพหน้าของเสี่ยวหานบนใบหน้าของ เหรินฮ่าวหราน ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อยและทำให้เขาแปลกใจไปด้วย “หลิวลี่เซียง เป็นอะไรไป” เขาถาม “อ้อ เปล่า ไม่มีอะไร อันนี้ให้นายละกัน ฉันไปละ” เธอรีบยื่นให้เขาก่อนรีบเดินไปอีกทาง “อ้าวอาเซียง ไม่กินละเหรอ” ไป๋เยว่ซินถามเพราะสงสัย “อื้อ ๆ เอาไว้วันหลังก็ได้” “งั้นไปตรงนั้น ฉันได้กลิ่นซาลาเปา” ไป๋เยว่ซินชวน “ซินซิน ขอสองลูก หิวไม่ไหวแล้ว” หลิวลี่เซียงบอกเพื่อน “อื้อ ถือไปเลยมั้ย” เธอยื่นให้เพื่อนก่อนจ่ายเงิน เมื่อหันกลับมาหลิวลี่เซียงมองเห็นเหรินฮ่าวหรานอีกครั้งและกำลังเดินมาทางนี้ งานออกจะกว้างทำไมยังเดินมาทางเดียวกันอีกนะ หลิวลี่เซียงคิดในใจ ด้านเหรินฮ่าวหรานที่เดินมาทางนี้มองเห็นเธอถือซาลาเปาสองมือก็เข้าใจว่าเธอคงชอบซาลาเปามาก เขายิ้มให้เธอเพื่อทักทายตามประสาแต่กลับทำให้เธอรู้สึกเขินขึ้นมา ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอหน้าแดง หลิวลี่เซียงก็หันขวับไปอีกทางแล้วรีบเดินจนลืมไป๋เยว่ซินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “อาเซียง เดี๋ยวก่อน” ไป๋เยว่ซินรีบเดินตาม “ซินซิน โทษที รีบเดินไปหน่อย” “รีบเดินหรือรีบหลบหน้าใคร เธอมีพิรุธนะ” ไป๋เยว่ซินแกล้งถามเพื่อน “เปล่า ๆ แค่อยากรีบหาที่นั่งกินซาลาเปาเฉย ๆ เอ! ตรงนั้นซือมู่เฉินนี่” หลิวลี่เซียงชี้ไปที่ในงาน ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ไป๋เยว่ซินรีบดึงแขนเธอเดินไปอีกทางจนแทบจะถึงประตู “ซินซิน นี่เธอหลบหน้าซือมู่เฉินเหรอ” หลิวลี่เซียงถามกลับ “จะว่าใช่ก็ใช่นั่นแหละ ยังไม่อยากเจอหน้าคนเจ้าชู้” “เฮ้อ ไหน ๆ ก็เดินมาจนถึงทางออกแล้วกลับหอกันดีกว่า” เธอเก็บซาลาเปาใส่ถุงแล้วปั่นจักรยานกลับหอพร้อมกัน ------------------------------------------------------------------------ หลิวลี่เซียงแวะมาที่ชมรมศิลปะเพราะวันนี้รุ่นพี่จะสอนเทคนิคการวาดรูปด้วยสีน้ำมัน เธอมีแผนที่จะหัดวาดรูปจึงเข้าร่วมกิจกรรมด้วย “หลิวลี่เซียง ไปนั่งคู่กับเหรินฮ่าวหราน” รุ่นพี่คนหนึ่งบอกเธอ หลิวลี่เซียงค่อย ๆ เดินมาหาเขาพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นเพื่อทักทายเขา เมื่อมองไปที่ผืนผ้า เธอเห็นเขาวาดรูปดอกโบตั๋นค้างไว้ แม้จะยังไม่เสร็จเรียบร้อยดีก็ดูสวยงามมากทีเดียว “เธอจะลองวาดรูปดอกโบตั๋นไหม” เขาถามเมื่อเห็นเธอสนใจภาพของเขา “อื้อ” หลิวลี่เซียงตอบด้วยความดีใจ เหรินฮ่าวหรานตั้งใจสอนเธอด้วยความใจเย็น หลังจากนั้นเธอจึงแวะมาที่ชมรมอีกสองสามวันเพื่อวาดรูปดอกโบตั๋นให้เสร็จ โดยมีเหรินฮ่าวหรานคอยสอนทุกขั้นตอน จนในที่สุดภาพวาดสีน้ำมันชิ้นแรกของเธอก็เสร็จเรียบร้อย “ขอบคุณนะ” เธอกล่าวขอบคุณเขาที่ช่วยสอนเรื่องวาดภาพ “อื้อ” เขาตอบสั้น ๆ โบตั๋นในความทรงจำ หลิวลี่เซียงถือภาพดอกโบตั๋นกลับหอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ข้างหลังเธอเหรินฮ่าวหรานมองตามแล้วยิ้มมุมปาก จากนั้นเขากลับมานั่งวาดภาพเดิมที่ค้างไว้ ค่ำคืนนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ดวงจันทร์กลมโตเหมือนคืนนั้น หลิวลี่เซียงมานั่งชมจันทร์ที่ริมหน้าต่างเหมือนเช่นเคย เสียงขลุ่ยเพลงเดิมที่คุ้นเคยขับกล่อมให้เธอหลับใหลอย่างไม่รู้ตัว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more