Tahimik ang naging byahe naming dalawa papunta sa apartment ko. Itinuturo ko na lamang sa kanya kung saan ang daan papunta roon.
“Dito na lang. Salamat.”
Hindi ko na siya hinintay pa na pagbuksan ako ng pinto ng sasakyan. Lumabas na ako bago muling nagpasalamat at tuluyan nang nagtungo sa pinto ng bahay na tinutuluyan ko.
Napatigil ako sa paglalakad at nilingon muli si Zavian. Hindi nga ako nagkamali sa hinala ko na sinusundan niya pa rin ako at hindi pa umaalis. Bumuntong-hininga ako.
“May kailangan ka pa ba?” tanong ko rito. Hindi kaagad sumagot si Zavian kaya’t tumaas ang kilay ko.
“Marami akong kailangan sa ‘yo,” sagot niyang wala man lang emosyon.
Ayoko naman siyang ipagtulukan papalayo. Baka mamaya ay pagsisihan ko na naman iyon kapag ginawa ko.
Nilingon ko ang bahay at itin
