อณัศยาสะบัดข้อมือจนหลุดจากมือหนา เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและไม่สามารถตอบโต้อะไรให้เขาเจ็บอย่างเธอได้ สุดท้ายแล้วหญิงสาวก็เลือกที่จะกลืนความรวดร้าวกลับเข้าไปในอกและเป็นฝ่ายหลีกห่างจากคนหยาบร้ายด้วยการวิ่งขึ้นบันไดเพื่อกลับไปที่ห้อง ทศรัสมิ์ไม่ยอมลดละ เขาวิ่งตามขึ้นไปและไม่ทันที่อณัศยาจะปิดบานประตูก็ถูกคนตัวใหญ่เอามือค้ำยันมันไว้เสียก่อน
“อณัศยา...กล้าดียังไงถึงวิ่งหนีผมมาแบบนี้”
“คุณทศ...ออกไปนะคะแยมอยากพักผ่อนค่ะ...โอ๊ย!”
หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อทศรัสมิ์กระชากมือเธอเข้าไปในห้องและปิดประตูลงดังปัง อณัศยากำลังจะขยับหนีแต่ไม่ทันแขนทรงพลังที่กอดกระหวัดร่างแน่งน้อยเข้าไปแนบอกกว้าง ชายหนุ่มขบกรามเสียงดัง
“จำไว้อณัศยา...คุณไม่มีสิทธิ์ไล่ผมซึ่งเป็นเจ้าของบ้านในทุกกรณี!”
“แยมไม่ได้ไล่คุณทศนะคะ แค่อยากพักผ่อนเพราะแยมเหนื่อยมากก็เท่านั้น”
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำอะไรถ้าผมไม่พอใจจะให้ทำ”
“อะไรนะคะ!” อณ
