อณัศยากอดเข่าตัวเองขณะพยายามสะกดไม่ให้หยดน้ำถั่งไหลจากดวงตาแห้งผาก ทศรัสมิ์หันกลับมามองและยิ้มขุ่น
“ที่ไม่อยากให้จัดงานแต่งเพราะกลัวใครจะรู้อย่างนั้นหรือ”
“ปละ...เปล่านะคะ...แต่ว่า...”
“อย่ามาอ้างเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นจะดีกว่า ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่...แต่อย่านึกว่าคุณจะมีอิสระสำหรับใครก็ได้ เพราะชีวิตของคุณเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น!”
“คุณทศจะกักขังแยมไว้ทำไมคะในเมื่อคุณเองก็ควรจะได้พบกับผู้หญิงคนอื่นที่ดีกว่า...อย่างน้อยคุณทศก็จะได้อยู่กับผู้หญิงที่คุณก็รักเขาและเขาก็รักคุณ”
“มันเป็นความพอใจของผม!”
ชายหนุ่มเสียงแข็ง เขาจ้องตาหญิงสาว ประกายกล้าในดวงตาคู่นั้นเหมือนมีดนับหมื่นเล่มที่กำลังทิ่มทะลุเข้าไปในความรู้สึกของอณัศยา ร่างเล็กสั่นน้อย ๆ ด้วยความกลัว เธอไม่เคยเห็นด้านมืดของเขาที่นับวันมันก็ยิ่งแผลงฤทธิ์ทำร้ายหัวใจของเ
