“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณทศพร้อมเมื่อไหร่ก็คงจะไปลองชุดเมื่อนั้น”
น้ำเสียงตอนท้ายที่ฟังดูเศร้า ๆ ทำให้ป้านิ่มต้องเก็บคำพูดที่อยากตำหนิทศรัสมิ์เอาไว้เพราะหลังเสร็จสิ้นงานศพของธนาดลนางก็แทบไม่เห็นหน้าเขาแวะเวียนเข้ามาในเขตรั้วบ้านพีรพัชรสกุลสักหน หากป้านิ่มก็พยักหน้าเหมือนรับรู้ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ และดึงมือเรียวบางไปกุมไว้
“คุณแยม...ฟังป้านะคะ เมื่อไหร่ที่คุณแต่งงานกับคุณทศแล้วต้องมีความอดทนให้มากเพราะคุณทศเป็นคนค่อนข้างหัวดื้อ แต่ก็เป็นคนตงฉิน ตรงไปตรงมาและมีความจริงจัง ซื่อตรงสูงมากทีเดียว ถ้าคุณทศจะทำอะไรผิดไปบ้างคุณแยมต้องอดทนและให้อภัยนะคะ”
ให้อภัยหรือ...หญิงสาวหวังจะได้สิ่งนั้นจากทศรัสมิ์มากกว่า แต่เธอก็ไม่อาจพูดอะไรได้นอกจากพยักหน้า
“ค่ะ...ป้านิ่ม แยมจะจำไว้”
อณัศยาต้องเดินทางไปที่ร้านชุดเจ้าสาวเพื่อแต่งหน้าอย่างเหงา ๆ ตั้งแต่ตอนเช้าเพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวสำหรับงานในตอนค่ำซึ่งจัด
