“แยม...แยมกำลังจะไปไหนน่ะ”
ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในชุดที่ดูลำลองแต่ก็สุภาพถามขึ้นขณะสูดลมหายใจเข้าปอดเพราะวิ่งตามสาวรุ่นน้องมาจากหน้าประตูห้องจัดเลี้ยงติด ๆ อณัศยาทำสีหน้าแทบไม่ถูกแต่ก็ถามกลับไปว่า
“พี่พีทมาทำอะไรที่นี่คะ”
“พี่...เอ้อ...ขอโทษนะแยม ที่จริงแยมไม่ได้ให้บัตรเชิญพี่ไปหรอกแต่พี่อยากมาร่วมอวยพรแยมในงานแต่งน่ะ...เอ้อ...”
“พี่พีทคงเห็นแล้วใช่ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี๊นี้”
พิทยาระบายลมหายใจเบา ๆ ก่อนตอบ “พี่เห็นแล้วตอนกำลังจะเข้าไปหาคุณน้าลีลาพอดี”
พอชายหนุ่มตอบหญิงสาวก็หน้าซีดลงยิ่งกว่าเก่า อณัศยาเอ่ยด้วยเสียงปนเศร้าว่า
“งานจบแล้วล่ะค่ะ และแยมก็กำลังจะกลับบ้าน”
“ทำไมแยมไม่รอให้ทศรัสมิ์กลับมาก่อนล่ะ พี่เห็นเขาพา...เอ้อ...แฟนเก่าของเขาออกไปข้างนอก คงไปทำความตกลงกัน เดี๋ยวเขาคงกลับมาและงานก็จะดำเนินต่อไป”
“แต่แนนอายค่ะพี่พีท...แนนอายเกินกว่าจะอยู่ที่นั่นได้อีก พี่พีทก็เห็นนะคะว่า
