ซินน์ | แต่งๆไปเถอะ!

1333 Words

ฉันกินค็อกเทลหมดไปหกเจ็ดแก้ว น้ำปั่นก็ยังไม่ตอบ สงสัยเรียนอยู่มั้ง ตอนนี้คนทยอยเข้ามาจองโต๊ะแล้ว เพลงก็เริ่มเปิดคลอเบา ๆ มีแต่ฉันที่นั่งอยู่ที่เดิม ทั้งเหม่อ ทั้งร้องไห้ เหมือนคนอกหัก… แต่ไม่ใช่ แค่พ่อแม่หาแฟนให้! คุณแม่ยังโทรหาฉัน ส่วนคุณพ่อก็ยังเป็นคุณพ่อ ไม่สนใจฉันหรอก นิ่ง เย็นชาเหมือนเดิม เฮ้อ... ชีวิต ใครก็ได้มาจีบฉันหน่อย ฉันอยากมีแฟนเป็นของตัวเอง คุณพ่อกับคุณแม่จะได้ไม่คลุมถุงชนฉันแบบนี้! ‘ตึง~’ Mom พอฉันไม่รับโทรศัพท์ก็ไลน์มาแทน Mom: ซินน์ ทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ลูกชักจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว เข้าบ้านเดดไลน์ 22:00 ช้ากว่านี้แม่จะเปลี่ยนรหัสคีย์การ์ด กลับบ้านได้แล้ว กลับมาคุยกัน! ไม่กลับ เรื่องอะไรฉันจะกลับ กลับไปนอนแช่ในห้อง เครียดคนเดียว ขออยู่แบบนี้ดีกว่า ฉันอ่านไลน์คุณแม่… แต่ไม่ได้ตอบอะไรไป จนคุณแม่ไลน์มาอีกรอบ Mom: แม่จะให้ยามเป่าแอลกอฮอล์ซินน์ก่อนขึ้นตึก แม่ไม่ว่านะ ถ้าลูกจะเที่ยว แต่นี่มันทุกวัน! พอได้แล้ว ทำตัวให้สมกับเป็นสะใภ้ลุงนายหน่อยสิ สะใภ้! ฉันไม่แต่ง! และฉันก็ไม่ได้ไปไหนไกล นี่ก็ผับลุงเอส ผับไออุ่น เฮ้อ คุณแม่จู้จี้จุกจิกชะมัดเลย ฉันยกค็อกเทลรัว ๆ ไม่สนใจ และไม่ตอบคุณแม่เหมือนเดิม “ไง หนูซินน์ ทะเลาะกับณีเวียมาล่ะสิ” ป้าแตงเดินมากอดคอฉัน ณีเวียชื่อคุณแม่ฉันเอง เฮ้อ ป้าแตงมองแว๊บเดียวคงรู้ เพราะฉันกับคุณแม่ทะเลาะกันบ่อย “สวัสดีค่ะป้าแตง นิดหน่อยค่ะซินน์เครียด ป้าแตงกลับจากเกาหลีแล้วเหรอคะ ไอดินล่ะคะ” ไอดินเป็นน้องชายไออุ่น ที่ถูกส่งไปดูโรงงานเครื่องสำอางที่เกาหลีนาน ๆ จะกลับไทยที “อ๋อ ไอดินกลับมาแล้วลูก ไปหาลุงเอสข้างบนน่ะ แล้วหนูซินน์แต่งงานกับนาวินเมื่อไหร่ล่ะลูก” ทำไมป้าแตงรู้ล่ะ เหอะ คงจะเป็นไลน์กลุ่มคุณแม่! “ไม่แต่งค่ะป้าแตง ซินน์ไม่ได้รักเขา” “อ้าว ป้าหวานดูฤกษ์ให้แล้วนี่น่า แป๊บนะป้าดูก่อน” ป้าแตงเปิดโทรศัพท์เลื่อนหาข้อความไลน์ ฤกษ์? “16 พฤษภาคม... วันนี้วันอะไร? อ้าวอีกสองอาทิตย์เอง” หะ? สองอาทิตย์ ฉันไม่แต่งนะ ทำไมมันเร็วขนาดนี้ คุณพ่อกับคุณแม่จะบังคับฉันเกินไปแล้วนะ! ฉันนั่งตกใจ ยกค็อกเทลที่ถูกเสิร์ฟมาต่อเนื่องรัว ๆ จนป้าแตงบีบไหล่ฉัน และมองมาด้วยความเป็นห่วง “หนูซินน์ แต่งงานกับนาวินก็ดีนะลูก บ้านนั้นเขาสอนลูกดี อีกอย่างไม่เจ้าชู้ด้วย ฐานะดี เจ้าของโรงพยาบาลใหญ่อีกต่างหาก ให้ป้าเดานะ ลูกหนูซินน์กับนาวิน คงเป็นหมออีก ครอบครัวหมอไง อิอิ” ลูก... มันไม่มีวันนั้นหรอก เพราะฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้งานแต่งมันเกิดขึ้น! “คุณแม่บอกป้าแตงให้ช่วยพูดใช่ไหมคะ...” ป้าแตงรีบโบกมือปฏิเสธฉันทันที “ไม่จ้ะ แหะ ๆ ป้าไปก่อนนะ นั่นไงปลายฟ้ามาแล้ว” ฉันยกมือไหว้ลาป้าแตง ก่อนจะรีบกวักมือเรียกปลายฟ้าที่เดินยิ้มเข้ามา ทำไมคนอื่นมีความสุขกันจัง ฉันเครียดคนเดียว! “ไงวะ ดราม่าอะไรอีก น่าสงสารจัง” ฉันนั่งหน้างอ เริ่มเปลี่ยนจากค็อกเทลเป็นเหล้าสีเข้มกับปลายฟ้า เมื่อเพลงกำลังครึกครื้นขึ้น ฉันจะนั่งจนผับปิดเลยคอยดู ฉันค่อย ๆ เล่าให้ปลายฟ้าฟัง จนมันช็อกไปด้วย ปลายฟ้าได้แต่ปลอบใจฉัน จับมือ บีบไหล่ จนไออุ่นแต่งตัวลงมานั่งด้วยอีกคน พวกมันสองคนนั่งฟังฉันร้องไห้ บ่น ฟูมฟาย ถึงเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ใจร้าย และมีเดดไลน์ไม่ให้ฉันขึ้นตึก อยู่นานสองนาน จนไออุ่นเริ่มพูดขึ้นมา “มึงก็แต่ง ๆ ไปเถอะ ไม่รักเดี๋ยวก็เลิกกันเอง ทำให้พ่อแม่มึงเห็นไปเลย ว่าคนไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไม่ได้” ไออุ่นเสนอ พร้อมกับยกแก้วขึ้นมาชน จริงของไออุ่น ถ้าแต่งไปเขาจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม! ฉันจะไม่เสียตัวใช่ไหม โอ้ย! ฉันก็อยากให้ครั้งแรกกับผู้ชายที่ฉันรักนะ! “กลัวเขาทำอะไรกูน่ะสิ เฮ้อ” “โอ้ย บอกตัวเองเถอะ! บางทีเขาอาจจะชอบผู้ชายเหมือนเราก็ได้ เขาไม่ทำอะไรหรอกมั้ง นี่... แต่ง ๆ ให้พ่อกับแม่มึงสบายใจ อีกอย่างได้ทั้งธุรกิจมาบริหาร ได้ทั้งใจพ่อแม่ ซินน์เอ้ย... ไม่ใช่สิ มาดามซินน์” เหอะ มาดามซินน์... ตลกดี ‘ตึ้ง~’ NAMPUN เฮ้ยน้ำปั่นตอบมาแล้ว! “น้ำปั่นตอบมาแล้วว่ะ!” ฉันรีบเปิดไลน์ อ่านข้อความน้ำปั่นทันที NAMPUN: อะไรพี่สะใภ้ ฮ่า ๆ โทษทีสอบผ่าหมาอยู่ พี่สะใภ้! ฉัน: กูไม่ตลกนะน้ำปั่น มึงรู้ได้ไง NAMPUN: แม่กูพูดให้ฟังนานแล้ว ว่ามึงคือคู่หมั้นพี่นาวินตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเมื่อกี้แม่กูก็ไลน์มาบอกว่ามึงกับพี่นาวินจะแต่งงานกันแล้ว ยินดีด้วยนะเพื่อน ยินดี? นี่เหรอคนที่ฉันคิดว่ามันจะช่วยฉันได้! ดูท่าทางแล้ว มันช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย! ฉันยื่นมือถือให้ปลายฟ้ากับไออุ่นอ่าน จนพวกมันหัวเราะลั่น มีแต่ฉันที่น้ำตาหยดเพาะลงมาอีกรอบ “โอ๋ ๆ ซินน์เอ้ย มึงจะร้องทำไม… พ่อแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้นะ” “ลองพ่อแม่พวกมึงบังคับแบบกูไหมล่ะ แล้วจะรู้สึก!” พวกมันกอดฉันใหญ่ ก่อนจะชนแก้วฉันอีกรอบ ฉันกระดกเหล้ารัวจนตัวเองเริ่มมึน เริ่มจะไม่มีสติ โอ้ย เวียนหัวชะมัดเลย “เฮ้ย ไทม์ กูนั่งนี่ดีกว่า...” ไทม์? ไทม์มาเหรอ และอยู่ ๆ ก็มีคนเดินมานั่งข้างๆฉัน ใครอีก? ทำไมฉันมองอะไรไม่ชัดเลย “เออ นาวิน นี่ปลายฟ้า ไออุ่น ที่เราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ” นาวินเหรอ? ฉันกระพริบตาปริบ ๆ พยายามปรับสภาพตาตัวเอง เพื่อจ้องหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ ชัด ๆ อีกครั้ง จนไออุ่นเขย่าแขนฉันรัว “มึง ไหวไหม สามีมาตาม” สามี? หรือว่า... “ไงเด็กนั่งดริ้งค์” โอ้ย… อีตานาวินเหรอเนี่ย “มาทามมาย!” ฉันชี้นิ้ว จิ้มไปที่ไหล่เขา “มาเที่ยวดิ ถามได้ อะไรวะไทม์… ยัยนี่เป็นแบบนี้เหรอ” ฉันไม่ไหว มึนจนต้องพิงโซฟา เอามือนวดหัวตัวเองรัว “หมอ ๆ ช่วยถอดเครื่องเพชรซินน์ก่อน มันเมาแล้วอ่ะ เดี๋ยวหาย” ถอดอะไร โอ้ย ฉันไม่มีแรงเลย เวียนหัว มึน เหล้ากับค็อกเทลทำฉันจะล้มพับแล้ว! “ไม่อ่ะ ทำตัวเอง...” ใครทำตัวเอง? ฉันพยายามดึงสร้อยในคอกับกำไลออก ทำไมมันดึงไม่ออกเนี่ย รำคาญ! “เฮ้ย ๆ เออ ๆ ก็ได้ อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหม…” อยู่ ๆ ก็มีมืออุ่น ๆ มาจับแขนฉัน ฉันตกใจสะดุ้ง ก่อนจะพยายามปรือตามองเจ้าของมืออีกรอบ หืม หล่อฉิบหาย จะหล่อไปไหนเนี่ย... “หล่อจัง... เลย” ฉันพึมพำคนเดียว เขาไม่ได้ยินหรอก และตอนนี้ฉันก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่โดนตัวฉัน พร้อมกับมือนุ่ม ๆ ที่กำลังถอดสร้อยเพชร กำไล ต่างหู และเก็บมันใส่กระเป๋าถือให้ “น่ารักจัง ฮ่า ๆ” เสียงแซวดังขึ้นรอบ ๆ โต๊ะ ก่อนที่ฉันจะไม่ไหว เอนตัวลงไปนอนข้าง ๆ ล้มพับไปบนตักเขา...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more