หลังจากคุยกับพี่เวียร์ และได้รหัสเฟซบุ๊กเก่าฉันแล้ว ออกมาก็เห็นไออุ่นยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ พอมันเห็นฉัน..มันก็รีบเดินตามหลังเข้ามาในห้องทำงานฉันทันที
“ผู้บริหารคะ... ดิฉันมีเรื่องร้องเรียนค่ะ” ฉันเอามือกอดอกเบะปากใส่ไออุ่น เมื่อถึงห้องทำงานตัวเอง
อะไรของมัน มาไม้ไหน?
“มีอะไรคะ... คุณกรรณรัณณ์” พอประตูห้องทำงานปิดปุ๊บ!
“มึง! พี่มึง ทำกับกูเกินไปแล้วนะ!” อ้าว! เมื่อกี้ยังเรียกฉันผู้บริหารอยู่เลย
“อะไร พี่เวียร์ชอบดุแบบนี้ล่ะ ที่จริงใจดีนะ” ไออุ่นถอนหายใจ เดินไปเดินมา เหมือนกำลังเซ็งสุด ๆ
“เหรอ ยิ่งกว่าซาตาน เนี้ยบอะไรนักหนา เนี้ยบทุกอย่าง กระดาษห้ามยับ เสื้อที่ใส่เข้าพบห้ามยับ เกล้าผมห้ามหลุดแม้แต่เส้นเดียว ทุกระเบียบนิ้ว ถามจริงพี่มึงนี่ยังไง เนี้ยบยันกางเกงในเลยรึไง”
“ใช่ รู้ได้ไงวะ เห็นแล้วเหรอ!” ไออุ่นเบิกตากว้าง มันอ้าปากค้าง เหมือนช็อกซีนีม่ามาก!
“ขะ… ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เออ แม่บ้
