พอผมพูดจบซินน์ก็หันมามองหน้าผมทันที...
“อะไรอ่ะ อยากรู้” แล้วก็ถามแบบงง ๆ จนไอ้ไทม์ขำลั่น แล้วเอาแขนไปโอบไหล่น้ำปั่น
โอบน้ำปั่น! น้องกู!
“เฮ้ย! ปล่อยแขนมึง!” ผมรีบกำถั่วโยนใส่มัน จนมันทำหน้าตกใจ ก่อนจะหัวเราะเยาะผม
“โอ้ย ไอ้คนหวงน้อง กูยังไม่หวงทิชาขนาดนี้เลย ฮ่า ๆ” ซินน์เบะปากใส่ไทม์ทันที จัดให้มันสักฉากหน่อยครับที่รัก
“ไทม์แกมันคนปลิ้นปล้อน กะล่อนตอแหล” ไงล่ะ! ไอ้ไทม์ถึงกลับอ้าปากค้าง ก่อนจะเรียกซินน์ให้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ
“คืนนี้เตรียมตัวตาย... ก่อนถึงบ้านแวะกินข้าวกินปลาก่อนล่ะ จะได้ไม่เป็นลมเป็นแร้งระหว่างออกกำลังกายยามค่ำคืน” จบประโยคนี้ ทุกคนถึงกลับหัวเราะลั่น ยกเว้นซินน์ที่งง
ทั้งที่เคยมาแล้ว แต่งงอยู่คนเดียว
“อะไรวะ ใครจะออกกำลังกายดึก ๆ ดื่น ๆ ไร้สาระ ทำไมชงเหล้าเข้มแบบนี้เนี่ย!” ทุกคนเริ่มแปลกใจ ผมก็ด้วย ผมเริ่มเอะใจกับน้ำปั่นตั้งแต่ซินน์ไม่อยากมาที่นี่แล้ว เหมือนซินน์ก
