“เธอเป็นใครกันนะ”
ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมา เสียงฝีเท้าของผู้คนไม่อาจจะทำให้ร่างบางรู้สึกหงุดหงิด ไม่มีเสียงใดลอดผ่านเข้าสู่โสตประสาทการรับฟัง เงียบ มีเพียงความคิดที่เธอไม่อยากคิด ขาเรียวยาวเซถอยหลังหนึ่งก้าว เหมือนกับความรู้สึกเมื่อเช้าถูกเขวี้ยงออกจากจิตใจหลงเหลือแค่เพียงความปวดร้าว
สารเคมีแห่งความโกรธกำลังพุ่งขึ้นมา เธอกำลังจะทำในสิ่งที่สมองกำลังสั่งให้ทำ ทำเหมือนทุกครั้งที่เธอโกรธ กระโดดเข้าไปกระชากผมผู้หญิงคนนั้นให้หายโกรธเคือง คิดได้ดังนั้นมือบางยกขึ้นจับลูกบิดประตูอีกครั้ง แต่แล้ว
หมับ!
“ไม่ดีหรอกนะ” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น แต่เธอกลับไม่รับรู้ เธอรับรู้แค่เพียงว่ามีคนมาจับมือไว้ ไม่ให้เธอกระทำตามความคิด มือบางสั่นเทา หญิงสาวเงยหน้าหันมาหาร่างหนาและก็พบกับใบหน้าคุ้นเคยและรอยยิ้มที่หลายคนเห็นเป็นอันต้องอ่อนระทวย
“หมอไทม์…” เสียงของเธอแผ่วเบา ชายหนุ่มเอียงคอให้เธอส่งสัญญาณให้เธอหา
