พรึ่บ!
พัชกระชากแขนเขาออกจากมือฉันทันทีที่เราเดินออกมาจากโรงอาหาร ฉันหันหน้าไปมองเขานิ่ง พัชดูอ่อนลงจนฉันแปลกใจ
“เธอทำแบบนี้ เธอเลือกฉันใช่ไหม” อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาหลังจากที่จ้องฉันนิ่ง เขาคงหมายถึงที่ฉันจับแขนเขาเดินออกมาสินะ เขาถามอะไรแบบนี้มันดูไม่เหมือนเขาเลย
“หูหนวกหรือไง ฉันถามว่าเธอเลือกฉันใช่ไหม!” เขาตวาดเสียงดังใส่ฉันอีกครั้งจนฉันสะดุ้ง แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งกว่าเดิม
พลั่ก!
“โอ้ยย!” พัชพลักฉันจนเซถอยหลังไปชนกับผนัง ตอนนี้เราอยู่ทางเดินแคบ ๆ ข้างโรงอาหาร ไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้ มันดูเปลี่ยวจนฉันใจหาย
“ทำไมไม่ตอบ” พัชเอ่ยถามฉันอีกครั้ง พร้อมกับย่างเท้าเข้ามาหาฉันช้า ๆ ฉันเหมือนกับหมาจนตรอก ฉันกำลังจะเบี่ยงตัวหลบ แต่แล้วเขาก็ยกแขนขึ้นมายันผนังไว้ทั้งสองข้าง เพื่อกักตัวฉันไว้
ตึกตัก~ ตึกตัก~
“นะ นายจะทำอะไรน่ะ” ฉันพยายามเบี่ยงหน้าหลบใบหน้าของเขาที่กำลังโน้มลงมา ใจฉันมันเต
