[The hospital] รักสุดใจ ยัยหมอตัวร้าย!

บทที่ 3

[24.00 น.]

"ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ!" เขาพูดพร้อมกับเลียริมฝีปากไปมา

"ปะ ปล่อย" ฉันบอกเขาเสียงสั่น

"ไม่! รังเกียจฉันเหรอ ฉันน่ะควรจะรังเกียจเธอมากกว่านะ มีที่ไหนมาคุยกับผู้ชายในที่ลับ ๆ ล่อ ๆ สองต่องสองแบบนี้" เขาพล่ามบ้าอะไรของเขา

"ฉัน ไม่ดะ.."

"เลิกแก้ตัว! เธอมันก็เหมือนกับสมัยเรียนนั่นแหละ!" เขาตวาดเสียงดังลั่น สมัยเรียนฉันมันยังไง ฉันไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนเลยสักคน

"นายหมายถึง..." ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็พูดแทรกขึ้นมา

"อย่าให้ต้องพูด เหอะ สมัยเรียนเธอมันเป็นดาวเด่นให้พวกผู้ชายเข้าหาอยู่แล้วนิ" ฮะ ทำไมเขาถึงยกเรื่องเก่าขึ้นมาพูด ฉันไม่ได้ขอให้ผู้ชายพวกนั้นเข้ามาหาฉันสักหน่อย ฉันแค่ไม่มีเพื่อนผู้หญิงก็เท่านั้นเองและถ้าเขาสนใจฉันมากพอ ฉันก็คงไม่จำเป็นจะต้องไปหาเพื่อนผู้ชายหรอกนะ

"เรื่องมันนานมากแล้วนะ" ฉันพูดพร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนเขา แต่มันไม่ง่ายเลยสักนิด

"แต่เธอก็ไม่เปลี่ยนไปนี่" เขาว่าพร้อมกับกำลังจะโน้มใบหน้าลงมาหาฉัน แต่ทว่า

ครืดด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์เขาสั่นขัดจังหวะซะก่อน พัชใช้มืออีกข้างล้วง กระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ส่วนแขนอีกข้างยังคงโอบรัดรอบเอวฉันไว้เหมือนกลัวว่าฉันจะหลุดหายไป

"ครับ" เขาตอบรับเสียงนิ่ง

"ค่ะ โทรจากห้องฉุกเฉินนะคะ มีคนไข้อายุ 28 ปี ได้ประสบอุบัติเหตุรถยนต์ชน หมอประจำห้องฉุกเฉินจะส่งเข้าห้องผ่าตัด ตอนนี้มีเลือดออกที่ช่องท้องเป็นจำนวนมาก คุณหมอสแตนด์บายรอนะคะ" สายตาของเขายังคงจับจ้องที่ใบหน้าของฉันเขม็ง ก่อนจะออกแรงผลักฉันออกจากอ้อมแขนอย่างแรงทันทีที่พยาบาลห้องฉุกเฉินพูดจบ

"โอเค" เขาตอบเสียงนิ่ง เขาเป็นหมอศัลย์หรอกเหรอเนี่ย แต่ทำไมเขาได้เข้าผ่าตัดเร็วจัง ถึงแม้ว่าจะเรียนจบเฉพาะทางแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะสามารถเข้าผ่าตัดได้แล้ว ส่วนใหญ่คนที่ทำหน้าที่ผ่าตัดมักจะเป็นอาจารย์หมอซะมากกว่า อ้อลืมไปว่าเขาจบจากต่างประเทศมา อืมม เขาคงเรียนจบเร็วสินะ ก็เก่งซะขนาดนั้น

"ฮัลโหลครับ เตรียมห้องผ่าตัดด่วนครับ ครับ โทรเรียกหมอชัยย์ด้วยนะครับ" ทันทีที่เขาวางสายจากห้องฉุกเฉินเหมือนเขาจะโทรไปที่ห้องผ่าตัดนะ

"คุณหมอชัยย์ ไม่ได้อยู่เวรค่ะ" เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนจะสงสัยอะไรบางอย่าง ฉันก็เหมือนกันถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด หมอชัยย์ที่พยาบาลกำลังพูดถึงคงหมายถึง พี่หมอจอมกะล่อนเพื่อนพี่วายุ ฉันรู้จักเขาเพราะเขาก็ชอบมาเต๊าะฉันเหมือนกัน เขาเต๊าะทุกคนนั่นแหละ แต่ที่แปลกใจก็คือ ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยออกเวรเขามันบ้างานพอ ๆ กับบ้าผู้หญิงนั่นแหละ

"โอเค ฝากเตรียมเครื่องมือด้วยครับ ผมกำลังไป" เขากดวางสาย สายตาของเขายังคงมองมาที่ฉันอยู่ มันทำให้ฉันขนลุก เหมือนเขาจะบอกว่าฉันแค่โชคดีเท่านั้นแหละ พัชไม่พูดอะไรต่อ เขาหมุนตัวก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เฮ้อ...

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรง เหมือนกับโล่งอกที่เขาไปสักที แต่ใจฉันมันกลับกำลังโหวง ๆ

'เขากลับมาแล้วสินะ' เขาจะรู้ไหมว่ามีคนคิดถึงเขาแทบตาย ฉันยกมือขึ้นมาลูบที่ใบหน้าตัวเอง เพื่อไล่ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ตั้งแต่วันนั้น วันที่เราทำเลว ๆ กับเพื่อนตัวเอง เขาก็หายไปโดยไม่ลาฉันสักคำ ฉันรู้ว่าเขาไปเรียนต่อต่างประเทศจากพีชน้องสาวเขา

"มันนานเหมือนกันนะ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ห้าปีที่ผ่านมามันเหมือนไม่นาน แต่มันกลับนานมากสำหรับฉัน ฉันไม่มีเพื่อนเรียนด้วยสักคน มันรู้สึกเปล่าเปลี่ยวที่จิตใจ หลังจากที่ญดาตัดขาดกับฉันเหมือนน้ำผึ้งเธอก็ตัดขาดจากฉันเช่นกัน จนฉันมาเรียนต่อเฉพาะทาง แต่ก็ยังไม่มีเพื่อน

โดดเดี่ยวเนอะว่าไหม ฉันคิดถึงวันเก่า ๆ ที่เราเรียนด้วยกัน พัชเขาคอยช่วยเหลือฉันตั้งแต่ปี 1 ถึงแม้ฉันจะเป็นคนขอให้เขาช่วยก็ตาม

8 ปีที่แล้ว...

"เธอจะอ้วกจนหมดไส้หมดพุงเลยเหรอ อร" พัชเอ่ยถามฉันขณะที่ลูบหลังฉันลง เพื่อให้อาหารไหลเข้ากลับท้องของฉัน

"ก็มัน...น่าคลื่นไส้นี่หน่า" ฉันบอกเขาพร้อมกับเอาหลังมือเช็ดที่มุมปาก ตอนนี้เรากำลังเรียนแล็บอนาโตมี่หรือแล็บกายวิภาคศาสตร์นี่แหละ ฉันเพิ่งวิ่งออกจากห้องแล็บเพราะทนดูร่างอาจารย์ใหญ่ไม่ได้ เรากำลังเริ่มเรียนที่จะผ่าร่างอาจารย์ใหญ่ครั้งแรก

"เธอกลัวว่างั้น" เขาถามฉัน พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดที่มุมปากฉัน ฉันยืนนิ่งไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ เหมือนกับว่าเขากำลังหลุดคาแรกเตอร์ ปกติเขาจะไม่ทำอะไรแบบนี้ให้ฉัน

"นายไม่กลัวว่างั้น" ฉันย้อนถามเขาคืน

"ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน เธอน่ากลัวกว่าด้วยซ้ำ" เขาด่าฉันแล้วไง

"ใครมันจะไปน่ารักเหมือนญดาแฟนนายล่ะ" ฉันเผลอพูดถึงแฟนของเขาอย่างน้อยใจ

"ก็รู้ตัวนิ" เจ็บชะมัด

"ชิ" ฉันจิ๊ปาก ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเวลาฉันมีความรู้สึกต่าง ๆ ฉันถึงรู้สึกว่าฉันรู้สึกมากเกินไป เวลาฉันโกรธฉันจะรู้สึกว่าอยากจะเดินไปทำร้ายสิ่งนั้น เวลาฉันหิวฉันจะโมโหร้ายหรือแม้กระทั่งตอนนี้ ฉันกำลังรู้สึกน้อยใจจนอยากจะวิ่งหนีไปกรี๊ดดัง ๆ

"จะเดินไปไหน จะไม่เข้าไปเรียนต่อเหรอ ไม่กลัวเอฟหรือไง" เขาพูดไล่หลังฉันทันทีที่ฉันหมุนตัวเดินหนีเขา

หมับ!

"อร อันนี้ฉันจริงจังนะ ถ้าเธอไม่ผ่านวิชานี้ เธอเรียนไม่จบแน่" เขาเดินมาจับที่ข้อมือฉัน เพื่อให้ฉันหยุดเดิน

"-_-" ฉันหันหน้ามามองเขานิ่ง

"เดี๋ยวฉันช่วยเอง" เขาออกแรงดึงข้อมือฉันให้เดินตามเขาไป ฉันเดิมตามเขาเข้าไปในห้องแล็บอย่างว่าง่าย

@Anatomy Laboratory room

ร่างอาจารย์ใหญ่ประมาณ 50 ร่างนอนราบอยู่บนเตียงผู้ป่วย กลิ่นฟอร์มาลีนปะทะเข้าจมูกฉันผ่านหน้ากากอนามัย จนรู้สึกแสบจมูก พัชลากแขนฉันเข้ากลับมาที่กลุ่มของเรา กลุ่มเรามี 5 คน โชคดีที่ฉันได้อยู่กลุ่มเดียวกับพัช ทุกกลุ่มจะมีอาจารย์แพทย์อยู่ด้วย ตอนนี้อาจารย์กำลังยืนรอฉันอยู่ข้าง ๆ ร่างอาจารย์ใหญ่

"นักศึกษา พร้อมแล้วนะ" อาจารย์แพทย์เอ่ยถามทุกคน แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเขากำลังถามฉัน ทุกคนพยักหน้ายกเว้นฉัน ท้องฉันกำลังปั่นป่วน อาหารที่กินเข้าไปเมื่อเช้ามันกำลังอยากจะออกมาทางเดิมอีกครั้ง

อาจารย์แพทย์เริ่มจับใบมีดเอียงตามองศาเล็กน้อย ใบมีดคมมากจนอาจารย์ต้องบอกให้ระวังมือบ่อย ๆ เขากรีดลงอย่างช้า ๆ หนังชั้นแรกถูกเปิดออก ไขมันของอาจารย์ใหญ่ล้นทะลักออกมา ตัวฉันกระตุกเหมือนกับกำลังพะอืดพะอม ฉันกำลังจะอ้วกรอบที่สองแต่แล้วฉันกลับรู้สึกอุ่นที่ใบหู พัชกำลังโน้มใบหน้ามาที่ใบหูของฉันเหมือนกับกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง

"จับเสื้อฉันไว้สิ" เขาพูดเสียงแหบหน่อย ๆ ฉันไม่รอช้ายื่นมือไปดึงชายเสื้อแล็บเขาทันที ฉันจับเสื้อเขาแน่นจนมันเหมือนจะขาดวิ่น แต่ฉันกลับสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนกับว่าฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง

"ตั้งใจดูหน่อยสิ!" เสียงอาจารย์ตวาดดังลั่น จนฉันละสายตาออกจากชายเสื้อเขา อาจารย์ด่าฉันแหละ