1 อาทิตย์ต่อมา…
@The hospital A (ห้องพักผู้ป่วย VIP) [09.00 น.]
“ออกจากโรงบาลแล้วก็กลับบ้านบ้างนะ” เสียงหวานหยดย้อยของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นขณะที่ยืนมองเจ้าลูกชายหลับตาพริ้มอยู่ที่เตียงผู้ป่วย เธอรับรู้ว่าลูกชายตัวดีไม่ได้หลับหรอก
“ครับ” มีเพียงแค่เสียงตอบรับ แต่คนได้ยินถึงกับส่ายหัว ไม่มีทางที่เจ้าลูกชายของเธอจะกลับบ้านหรอกนะ
“ขอบคุณนะเจนนี่ที่คอยดูแลพัช อุตส่าห์บินมาไกลข้ามน้ำข้ามทวีปมา” หญิงวัยกลางคนหันหน้าไปคุยกับหญิงสาวฝรั่งหน้าตาสวยดั่งซินเดอเรลล่าเป็นภาษาอังกฤษ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบกลับพร้อมยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคน
“แล้วจะกลับวันไหนเหรอ” เธอเอ่ยถามอีกครั้ง
“สัปดาห์หน้าค่ะ” เธอตอบกลับอย่างนอบน้อม
“เดี๋ยวให้พัชไปส่งที่เมกาเลยนะ”
“ไม่ไป มาเองก็กลับเองสิ” ไม่ทันที่ผู้เป็นแม่จะพูดอะไรต่อ พัชก็ได้พูดแทรกขึ้นมาโดยไม่ได้รักษาน้ำใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อย แต่หญิงสาวกลับยิ้มออกมาด้วย
